Om 5.05h word ik wakker. De nacht was verschrikkelijk. Zelfs met oordopjes in was het onmogelijk het snurkende geluid van één van de pelgrims aan de andere kant van de kamer te neutraliseren.

Marie-Agnes ligt niet meer in het bed onder mij.

Zo stil mogelijk zoek ik mijn spullen bij elkaar en rep ik me naar de keuken.

Om 6h vertrekken we. Het is nog donker . In de stad zijn nog steeds een hele hoop jongeren aan het feesten. Wij hebben een lang traject voor de boeg.

We doorkruisen de ganse stad. Hoe verder we ons van het centrum verwijderen, hoe stiller het wordt.

Na 4 km zijn we eindelijk  het stadscentrum uit. De zon begint op te komen en kleurt de hemel roze.

Ik  spreek met Marie-Agnes af in Navarette, 12 km verderop en versnel mijn pas. Het pad doorkruist een heerlijk park met een groot meer. Er zijn al wat mensen aan het joggen op dit vroege uur.Een eekhoorntje komt naar me toe gelopen en kijkt me vragend aan. Ik geniet.

Tijdens het wandelen maak ik mijn hoofd leeg. Ik heb geen nood aan bijkomende meditaties.

Ergens langs de camino staat geschreven : ” Lose your mind, find your soul ”

Heel wat pelgrims zijn inderdaad op zoek. Gisteren was ik in gesprek met een jongen uit Tsjechië, 27 jaar en op een  “in between” moment van zijn leven. Hij wilde de camino doen om te leren meer open te zijn. Zijn vrienden verklaren hem gek. Hij schrijft een blog maar wil deze met niemand delen. Dit is te persoonlijk. Hij heeft sinds hij een week geleden gestart is al veel nieuwe mensen leren kennen en voelt dat deze tocht helpt om laagdrempelig contact te leggen.

Veel pelgrims zijn alleen op pad. Als je niet eenzaam wil zijn ben je dus wel verplicht jezelf open te stellen.

Een Engelse vrouw had alle nationaliteiten waarmee ze tot nu toe gesproken had opgeteld. Ze kwam op 21. Ik zette de teller op 22 want ik was de eerste Belg met wie ze sprak.

Na een babbeltje met Marie-Agnes bij een koffie en croissant in Navarette , hervat ik mijn tocht om 9.15h . Nog 18 km voor de boeg. In Ventosa zullen we voor de tweede keer pauze nemen.

Langzaam stijgend gaat het pad omhoog. Meestal in volle zon en op oneffen terrein, tussen de wijngaarden van de Rioja.

1 km voor Ventosa staan er verschillende schilderijen opgesteld langs de weg. Echt mooi. Het pad stijgt erg  maar doordat ik bij elk kunstwerk stop om een foto te nemen, voel ik het minder.

Vlak voor ik in Ventosa arriveer krijg ik een berichtje van Marie-Agnes dat ze niet naar Ventosa komt. Ze heeft een short-cut genomen. Ik hoor het in Keulen donderen, ik had niet gezien dat er een kortere weg was.

Boven aangekomen bestel ik iets te drinken en een snack. Vervolgens plof ik neer op een stoel in de schaduw. Het is nu 11h en best warm in de zon.

Ik heb 20 km afgelegd, nog 10 te doen. Ik neem een pijnstiller want heb enorm veel last van mijn rechter scheenbeen. Het ziet rood en is opgezwollen. Ik weet dat dit betekent dat ik meer rust moet nemen maar dat kan nu even niet.

Ik blijf niet lang zitten want hoe langer je zit, hoe moelijker het opstaan wordt.

De pijnstiller helpt . Na een tweetal kilometer komt de short-cut terug op het eigenlijke pad. Ik zie nog net Arthur, de Nederlander uit Groningen, op het pad komen. Ik herken hem aan zijn speciale manier van lopen en zijn oranje T-shirt. Ik hou een beetje in. Hij heeft me niet gezien. Ik heb nu even geen zin in een babbel. Ik heb al mijn energie nodig om dit traject tot een goed einde te brengen.

Het is zwaar. Brandende zon, stenige ondergrond met stijgen en dalen. Ik hou vol.

Rond half twee krijg ik een berichtje van Marie-Agnes dat ze een leuke herberg gevonden heeft. Niet te groot en een kamer met vier gewone bedden. Ik ben zo opgelucht. Ik zag het echt niet zitten om weer als haringen in een ton te moeten slapen.

10 minuten later arriveer ik in de herberg . Hemels rustig is het er.

Bijna 2h later komen de 2 andere kamergenoten aan. Antoine, een jongen uit Hongarije, pas afgestudeerd als tandarts, gespecialiseerd in implantaten. Hij is erg gespierd doordat hij gymnastiek doet. Op de camino is dit voor hem een nadeel. Hij is gewoon aan korte explosieve inspanningen. De camino is van een heel ander kaliber. Bovendien moet hij extreem veel eten omwille van de spiermassa.

Hij wil even alles op een rijtje zetten voordat hij definitieve keuzes maakt in zijn leven.

Claire, is de andere kamergenote. Ze komt uit Zuid-Afrika en woont in Johannesburg. Het is de eerste keer voor haar in Europa. Ze is speciaal naar hier gekomen om de Camino te lopen. Morgen is ze jarig.

Sympathieke mensen. Ik denk dat het wel goed komt met de rust vannacht.

Na een korte rustpauze in de namiddag gaan we het stadje verkennen. Het is feest in de stad. Overal hangen vlaggetjes en er is veel volk. 1 mei wordt hier uitgebreid gevierd. We vinden Marusa ( haar naam is blijkbaar niet Marouchka) en Beatrice terug en gaan samen gezellig iets eten. Ik ben weer de vertaler-tolk van dienst.

Plots staat Patrick aan onze tafel. Hij had vandaag een kort traject en was al erg vroeg in Najera. Hij heeft blijkbaar in de herberg waar hij zelf overnacht voor Marie-Agnes en mij een bed gereserveerd.  Hij heeft geprobeerd ons te contacteren maar dat is niet gelukt. Tot vier uur is hij blijven wachten aan de ingang van het stadje. Hij is duidelijk geïrriteerd.

Marie-Agnes en ik zijn niet opgezet met zijn gedrag. We kunnen perfect voor onszelf zorgen en kiezen graag zelf waar we overnachten.

We zijn per slot van rekening onafhankelijke vrouwen.