Ik heb mijn dag niet. Ik voel het al als ik wakker word. Tegen mijn eigen verwachting in heb ik slecht geslapen. Midden in de nacht waren feestende jongeren veel lawaai aan het maken. Ik vermoed dat Marie-Agnes erg moe moet geweest zijn want ook zij heeft verschrikkelijk gesnurkt.

Om 6h wil ik me graag nog even omdraaien maar de camino roept.

Vandaag kies ik voor het korte traject van 21 km. Opnieuw 28 km zien mijn benen echt niet zitten.

Vermits we alle 4 wakker zijn kan het licht aan, wat het inpakken gemakkelijker maakt.

Antoine ( Tony), heeft een kleine speaker bij en plots galmt ” Hotel California” door de ruimte. Mijn humeur verbetert instant.

Claire wordt vandaag 25 jaar. Omdat Tony iets speciaal wilde doen, is hij gisteren op zoek gegaan naar een gebakje.Dit was niet zo simpel op 1 mei. Hij is verschillende restaurants langs gegaan tot hij iets gevonden had. Claire is blij verrast en stuurt onmiddellijk een foto door naar haar mama. We eten met drie het gebakje op. Marie-Agnes is al vertrokken.

Iets later dan de voorbije dagen beginnen we aan de tocht. Het is druk op de camino. Elke dag lijken er pelgrims bij te komen. Een heel aantal draagt enkel een kleine dagrugzak. Voor 5 euro per traject kan je je rugzak naar een volgende herberg laten brengen. Dit voelt voor mij aan als valsspelen. Ik geef toe dat het voor oudere pelgrims een elegante oplossing kan zijn.

Al babbelend, lopen we met drie naast elkaar waardoor ik het stijgen minder opmerk. Hun staptempo is wel lager als mijn gewoonlijke tempo maar ik voel me vandaag toch niet geweldig.

Tony is blijkbaar geen tandarts maar een NKO-arts. Zijn papa is huisarts. Zijn mama is Roemeens waardoor hij zowel Hongaars, Roemeens als Italiaans spreekt. Het is een aangename gesprekspartner en al snel komt het gesprek op preventie en leefstijl. Het verbaasd me hoeveel hij als pas afgestudeerde, jonge specialist over dit onderwerp weet. We wisselen telefoonnummers uit zodat we interessante informatie aan elkaar kunnen doorgeven.

Claire heeft enorm veel last van haar voeten. Aan elke voet heeft ze minstens drie blaren. Ik heb ze gisteren nog verzorgd maar kan me voorstellen dat wandelen op deze manier een marteling moet zijn.

Na een kleine 6 km komen we in het eerste dorpje, Azofra. De eerste bar die we tegenkomen zit al vol pelgrims. Ik zie Marie-Agnes aan een tafeltje zitten in gesprek met Toals, de Deense jongen.

We stoppen voor de obligate koffie met bijhorende croissant. Ondertussen strijken er meer en meer pelgrims neer. Ook Marusa, Beatrice, Steve, Tjon ( die eigenlijk Henri Juong heet) en de Italianen. Gezellig.

Het volgende dorpje is 8 km verderop. Vanaf 13h is er regen voorspeld. Voorlopig is dit nog niet het geval. Het pad slingert heuvel op heuvel af door het eentonige landschap en de wijngaarden van de Rioja. Er is een samenklitten van verschillende pelgrims wat niet zo mijn ding is.

Ik besluit mijn pas een beetje te versnellen om wat ruimte te creëren voor mezelf. Mijn rechter scheenbeen begint op te spelen.  ’s avonds is het telkens opgezwollen, warm en erg pijnlijk. Ik weet dat dit wijst op overbelasting. Ik masseer het elke avond en strijk het in met tijgerbalsem. Het enige wat werkelijk helpt is rust. Dit zal moeten wachten tot Burgos. Ik heb besloten om dan een dagje rust in te bouwen.

Er is steeds het dilemma tussen verder willen gaan en luisteren naar je lichaam. Je wordt als het ware meegezogen door de stroom van pelgrims en de wens om Santiago te halen.

De anderen gaan gewoon verder en je verliest op die manier opgebouwde contacten. Ray, een meisje uit Michigan, meent dat dit dan misschien zo moet zijn. Misschien zijn het niet de mensen die je verder op je pad nodig hebt.

De eerste 10 dagen op de camino zijn voor ” the body”, de middelste 10 zijn voor ” the mind”, de laatste 10 zijn voor “The soul”.

Net voor het volgende dorpje word ik ingehaald door Patrick. Hier heb ik niet zoveel zin in. Ik doe een kort gesprekje en hou mijn pas een beetje in zodat hij me kan passeren. Hij gaat gelukkig een dorp verder vandaag.

In de golfclub van Cirinuela stop ik voor een cola. Mijn plan om geen suiker te eten op de camino is niet vol te houden. Af en toe voel ik me zo slap dat ik uit moet kijken om niet flauw te vallen. Een cola helpt me er dan weer bovenop. Een beetje later komt Beatrice bij me zitten. Ook zij heeft haar dag niet en stopt na 21 km.

Het begint te regenen. Vroeger dan voorspeld. Ik pak mijn rugzak in en trek mijn regenkleding aan. Ik besef dat ik de laatste 7 km in één trek moet doen.

Ik zet mijn hoofdtelefoon op en zoek Kaleo, een artiest die Tony mij vanmorgen aangeraden heeft. Ik hou van zijn stem en van het ritme van zijn muziek. Ik word er zelfs een beetje emotioneel van. Ik mis mijn gezin. 14 dagen is al lang.

Half dansend in de regen zet ik mijn tocht voort.

Als ik bijna in Santo Domingo de la Calzada ben laat Marie-Agnes weten dat ze verder gaat tot het volgende dorp. Misschien zien we elkaar morgen weer. Anders zeker donderdag in Burgos.

De herberg is erg groot. Gelukkig krijg ik een bed onderaan toegewezen. Het is echt verschrikkelijk pijnlijk om met blote voeten via de ijzeren trede van het stapelbed naar boven te moeten klimmen.

Er zijn 20 pelgrims in onze kamer maar er is meer ruimte als in Logrono. Tot mijn ontzetting zie ik nog net de snurkende beer van Logrono onze kamer betreden. Dat wordt weer weinig slaap vannacht.

Tegen mijn gewoonte in, begin ik niet aan mijn blog maar leg ik me eerst even neer en doe een dutje.

Hier knap ik van op.

Vanavond maak ik een Griekse salade. De keuken van de herberg mag omwille van corona-redenen niet gebruikt worden. Enkel de magnetron. Dit is echt bullshit als je met 20 in één ruimte slaapt.

Ik duim dat ik morgen een betere dag heb.