DAG 11
30 April 2022
Sansol - Logrono
21 KM
Totaal afgelegde afstand: 247,2 KM
Als ik wakker word ligt de Amerikaans- Aziatische vrouw die naast mij lag als ik ging slapen twee bedden verder. Ik vraag me af of ik misschien zelf heel hard snurk.
Patrick vertelt me bij het ontbijt dat dit niet het geval is maar dat ze ziek was en over de lavabo hing vannacht. Ik haal opgelucht adem.
Het ontbijt is erg karig. Twee toasts met boter en confituur en een kop koffie met melk. Ik had graag in het dorpje naast ons ontbijt genomen maar ” Le grand costaud “, een loopjongen van de eigenaar, sliep bij ons op de kamer en is speciaal om 6h opgestaan om ontbijt voor ons te maken.
De zonsopgang is prachtig. Marie-Agnes, Patrick en ik vertrekken op hetzelfde moment. Ik zit een beetje verveeld met het feit dat ik eigenlijk liefst alleen wandel. Marie-Agnes voelt dit zonder woorden aan maar Patrick heeft graag een gesprekspartner. Ik twijfel of ik het zou durven benoemen. We zijn zo flink opgevoed dat we braaf doen wat de ander van ons verwacht, uit respect of om goed genoeg gevonden te worden. Eigenlijk doen we onszelf hiermee onrecht aan.
Ik besluit om het toch te zeggen. Ik weet dat ik me anders ga ergeren.
Het is niet zo simpel om afstand te nemen als je een beetje hetzelfde loopritme hebt. Na een tweetal kilometer houdt Patrick 5 minuutjes halt om me wat voorsprong te geven. Ik ben hem dankbaar.
De dag is mooi begonnen. De zon is een beetje gesluierd en er waait een frisse wind. Ideaal wandelweer. Na veel stijgen en dalen kom ik rond 9.30h in Viana aan. Als ik bij een ingang van stad een foto wil trekken van de stadspoort, spreekt een kleine, oude, Spaanse man me aan. In rad Spaans doet hij een hele uitleg en wijst naar het beeld dat zich in de stadpoort bevindt. Ik begrijp er echt niks van maar ik knik geïnteresseerd. Op het einde van zijn uiteenzetting zoekt hij diep in zijn zak en haalt er een caramel voor mij uit. Ik ben vertederd.
Bij het eerste cafeetje dat ik tegenkom houd ik halt. In de schaduw van de kerk geniet ik van een kop koffie met croissant terwijl ik op Patrick en Marie-Agnes wacht. Aan het tafeltje naast mij zit een Colombiaanse man die ook op weg is naar Logrono. Hij wil overnachten in de Albergue parroquial Santiago El Real, bij de padres. Deze herberg draait op donaties. ‘ s avonds wordt er samen gegeten en gebeden. Niet zo mijn ding.
Een kwartiertje later arriveert Patrick en nog tien minuutjes later Marie-Agnes.
Een half uurtje later zetten we onze weg verder. We willen op tijd in Logrono zijn. Steve, een Engelse pelgrim, waarschuwde ons gisteren dat het erg druk zou zijn in Logrono omdat het weekend van 1 mei een feestweekend is. Volgens hem zou het moeilijk zijn een slaapplaats te vinden. We laten ons niet opjagen maar willen niettemin op tijd daar zijn.
Logrono is de hoofdstad van de wijnstreek La Rioja. Deze heerlijke wijn vormt al meer dan 2000 jaar het succesverhaal van de streek.
Het stuk tussen Viana en Logrono is niet geweldig. Veel asfaltwegen en voor je in het eigenlijke stadscentrum bent passeer je een industrierijke regio zonder veel natuurschoon.
Rond 12.30h arriveren we in Logrono. De herberg waar we willen overnachten opent pas om 13h.
We lunchen op een terras. Ik voel een klop van de hamer komen. Ben blij dat ik niet verder moet.
Patrick neemt hier afscheid van ons, hij gaat nog 12 km verder. Mogelijk komen we elkaar morgenavond weer tegen.
Tegen 13.30h arriveren we aan de herberg. Het is er al vrij druk. Ik krijg bed 22 van de 68 bedden toegewezen. De bedden zijn zo georganiseerd dat het op een gevangenis lijkt. Sardientjes in een blik. Om Marie-Agnes een plezier te doen, neem ik het bovenste bed. Ze heeft zoveel last van haar blaren dat ik haar het trapje wil besparen.
Na mijn douche voel ik me herboren en begin ik toch aan mijn blog te schrijven. Er is een binnenplaats waar je heerlijk in de zon kan zitten.
Na een uurtje komt Thorsten, de Duitser die in Puenta la Reina het bed boven mij sliep erbij zitten. Hij ligt opnieuw in onze kamer en heeft ondertussen oordopjes gekocht. HIj vraagt mijn naam want hij houdt een klein dagboekje bij met tekeningetjes. Ik zie een grappige tekening van een stapelbed, hij zit rechtop met zijn haren recht omhoog en ik lig in het onderste bed. Hij zet mijn naam erbij. Hij is samen met Toals, de Deense jongen, de stad gaan verkennen en weet te zeggen dat er een podium midden in de stad opgesteld staat waar ze vanavond life-music zouden spelen. Ik heb wel zin om met hen mee te gaan.
Terwijl ik in de zon zit te schrijven, hoor ik hoe verschillende pelgrims wandelen gestuurd worden. De herberg is ondertussen volzet.
Als Thorsten, Toals en ik op het punt staan naar het centrum te vertrekken worden we door Tjon uitgenodigd om mee te eten. Hij maakt een specifiek Koreaans gerecht klaar voor hem en de Italianen.
We besluiten op zijn uitnodiging in te gaan. Eerst haasten we ons naar het centrum om wat inkopen voor morgen te doen en wat bier en snacks te kopen.
Midden in het centrum staat inderdaad een podium. Er speelt een lokale rockband die wel goed is. Op een terras drinken we een biertje en genieten van de muziek.
Een uurtje later doen we inkopen en keren terug naar de herberg.
Tjon is al druk in de weer. We helpen de laatste hand te leggen aan het gerecht. Het wordt een gezellige, luidruchtige avond samen met de Italianen.
Om 21.30h is het tijd om mijn bed in te duiken. De kamer ronkt al goed.
Beste Annemie, we lezen met heel veel bewondering jouw dagelijkse avonturen. In gedachten zijn we ook een klein beetje mee op pad en genieten we van jouw leuke dagelijkse blog én de toffe foto’s (en via deze reactie willen we je dit ook laten weten en hopelijk kan het jou misschien een beetje steun geven bij moeilijke momenten). You never walk alone. Anderzijds kriebelt het ook wel om ook zo’n avonturen aan te gaan… Jij bent een kei in moedige beslissingen nemen én je voert ze ook uit. Chapeau ! Hoedje af ! We wensen jou een fantastische ervaring! take good care ! tot morgen op de blog en groetjes, Lisa (en Chris)
Dag Lisa en Chris, Bedankt voor het lieve berichtje ! Vind ik zeker tof 🙂 gr, Annemie