DAG 8
27 April 2022
Tiebas - Puenta La Reina
19 KM
Totaal afgelegde afstand: 175,7 KM
Het is nog donker als Marie-Agnes onze kamer stilletjes verlaat. Het is nu 6h en ze wil om 7h vertrokken zijn. Ons ontbijt staat beneden al klaar en is naar pelgrimsnormen zeer luxueus.
Ik heb gemerkt dat in de vroege ochtend wandelen me beter afgaat en vertrek een klein uurtje later.
Om 7.50h trek ik de deur achter me dicht. Het regent, geen pijpenstelen, maar toch voldoende om al snel doorweekt te zijn.
Het traject van vandaag is eenvoudig. Weinig hoogteverschillen en vooral brede grintpaden. Het eerste stuk is vreselijk. Gedurende 3 km volgt de camino de autostrade. Het pad loopt er letterlijk vlak naast. Het lawaai is oorverdovend. Ik heb nooit beseft dat een snelweg zoveel irritant geluid voortbrengt.
Ik ben dan ook opgelucht wanneer het pad onder de weg doorsteekt en zich steeds verder verwijdert van het monster van de autoweg.
Ik was van plan na 6km pauze te nemen maar dat is gezien de weersomstandigheden niet mogelijk. De regen doet de geuren van de natuur heerlijk vrijkomen. De geur van wilde tijm, brem en natte bladeren prikkelt mijn reukorgaan.
Rond 10h heb ik iets meer dan 10 km afgelegd en arriveer ik in een schattig, Spaans dorpje Enériz. Mijn oog valt op een klein caféetje. Met een beetje geluk is het al open en kan ik daar even schuilen en een koffietje drinken. Als ik dichterbij kom zie ik door het raam een zestal oudere mannen zitten. Gezellig discussiërend terwijl ze al aan de wijn zitten en een in zilverpapier gewikkelde sandwich soldaat maken.
Het lijkt niet echt open te zijn maar ik doe toch een poging.
Een van de mannen maakt me een koffie met melk maar wil geen betaling. No dinero! Wat een service en gratis. Waar kom je dat nog tegen. Hij stempelt mijn boekje af en als ik doorga wensen ze me allen ‘ buen camino ! ‘
Het regent ondertussen pijpenstelen. Ik houd de pas er stevig in en arriveer 45 minuten later aan de achthoekige bedevaartskerk Santa Maria de Eunate. Het is een prachtig Romaans kerkje dat behoorde tot één van de drie begrafeniskerken langs de pelgrimsroute. Mogelijk zou het ook gediend hebben als pelgrimshospitaal van de johannieterorde.
Ik had gehoopt hier even te kunnen schuilen maar het kerkje is helaas vast. Twee Catalaanse vrouwen op de fiets zijn ook juist gearriveerd en vragen of ik een foto van hen wil maken. Dit doe ik met plezier en in return maken zij een foto van mij.
Vermits ik hier weinig anders kan doen dan een foto maken, zet ik mijn tocht verder. 200 meter verder is er een picknickplaats met banken. Geen overkapping maar het regent plots een heel stuk minder. Ik besluit mijn bocadillo met ham en kaas die we gisteren gekocht hebben in Tiebas maar op te eten.
Het dineetje met Marie-Agnes gisterenavond was erg gezellig. Ze vertelde dat ze eigenlijk een beetje in rouw was omdat haar hondje een week voor ze op tocht vertrok gestorven was. Hij was tegen een trein gelopen. Het verhaal van haar hondje is eigenlijk heel bijzonder.
4 jaar geleden parkeert Marie-Agnes zich op een parking om te gaan wandelen. Wanneer ze uit de wagen stapt ziet ze een vrouw staan waar het, volgens haar, duidelijk niet goed mee gaat. Marie-Agnes spreekt haar aan en vraagt of alles in orde is. De vrouw vertelt in tranen dat haar zoon via internet een hondje voor haar heeft gekocht maar dat ze hier niet voor kan zorgen omdat ze agorafobie heeft en niet buiten wil komen. Het beestje blaft bovendien de hele tijd.
Zonder nadenken stelt Marie-Agnes voor om het hondje van haar over te nemen. Terwijl ze daar zo staan te overleggen, komt er een man voorbij met twee grote honden die vraagt wat er gaande is. Hij stelt Marie-Agnes voor zich aan te melden aan een hondenschool in de buurt met zijn complimenten.
Marie-Agnes heeft nog nooit een hondje gehad en maakt dankbaar gebruik van dit voorstel. Via deze school komt ze in contact met een team dat ” fly ball” speelt en dat haar voorstelt om ook lid te worden van het team.
Dit hondje verandert haar leven. Ze leert nieuwe mensen kennen, raakt zelf ook beter in vorm, doet uitstappen naar België met het team. Kortom heel haar leven wordt heringericht rond dit hondje. En nu is haar hondje dood.
Ze begrijpt niet waarom dit moest gebeuren en weet niet of het een goed idee is om een nieuw hondje te nemen. Ze hoopt dat de camino haar een antwoord zal geven.
Marie-Agnes heeft me haar nummer gegeven. In Puenta la Reina zijn er meerdere herbergen en het zou fijn zijn om in hetzelfde etablissement te kunnen overnachten.
Vlak voor dit stadje loop ik fout en is er wat miscommunicatie waardoor ik al eerder in de Albergue Los Padres Reparadores arriveer. Het is net 13h en ik ben één van de eerste pelgrims. Ik krijg kamer 3 toegewezen en mag een bed uitkiezen. Er is al één andere , oudere man aanwezig die al uitgestrekt in zijn bed ligt.
Druppelsgewijs komen er meer pelgrims binnen. Boven mij neemt een Duitstalige pelgrim plaats die vanuit de Roncesvallei is komen lopen. Hij heeft 24km achter de rug en vond dit stuk erg zwaar.
Verder is er nog een vrouw uit Brazilië en dan raak ik de tel kwijt. Ik heb het bed naast mij voor Marie-Agnes gereserveerd die een kwartiertje later binnen komt. Ze is al naar de winkel geweest en stelt voor om vanavond samen te koken. Dit vind ik een goed plan.
Ik moet eerst nog iets anders belangrijks doen. Ik moet naar het postkantoor om een deel van mijn spullen terug naar België te sturen. Het kantoor sluit om 14.30h, dus moet ik me haasten.
In totaal stuur ik voor 2,5 kg spullen terug. Dat gaat morgen deugd doen !
Vanavond leer ik veel nieuwe mensen van alle leeftijden kennen.
Tjon, een Zuid-Koreaanse pelgrim die verschillende vrouwen, inclusief mezelf, een stevige schoudermassage geeft. Leuk kan je het niet noemen maar het voelt achteraf wel goed.
Marouchka, een Sloveense artiste van 32 jaar die sinds kort in een galerij werkt om brood op de plank te brengen.
Mara, een Frans – Italiaanse vrouw van middelbare leeftijd die veel last heeft van pijnlijke kuiten en aan wie ik mijn tijgerbalsem uitleen. Ze maakt deel uit van een groep zéér luidruchtige Italianen.
En een Duitse pelgrim, wiens naam ik vergeten te vragen ben, die een rugzak van 46 kg meezeult en tot nu toe in zijn tentje geslapen heeft. Gisterenavond is hij helemaal uitgeregend waardoor hij vandaag hier beland is. Hij vertelt dat hij onderweg een Chinese pelgrim met wapperende haren is tegengekomen op een wit paard. Ik weet niet of dit waar is of hij me in het ootje neemt.
Het is inderdaad een totaal andere vibe dan de voorbije dagen. Wel leuk. Het herinnert me aan de tijd dat ik Erasmusstudent in Rennes was. Lang, lang geleden…
Wat een prachtig verhaal van dat hondje,
Zo hebben mijn honden ook steeds gezorgd dat ik de wilskracht vind om te blijven vechten.
Wat mooi hoe jij omschrijft dat eigenlijk iedere pelgrim een poging doet om tijdens hun tocht antwoorden tevinden op hun vragen en hoe ze verder in het keven willen staan
Dat is wat jij ook zal ervaren.
Waar je je voorheen over zou ergeren zal je nu anders bekijken. Je zal veel meer gaan genieten van kleine dingen
Ikzelf voel de trots die jij beleefd in dit traject. Grenzen verleggen voor jezelf geeft je zoveel voldoening🥂🍾💪👏
Tot morgen en wandel ze goed🙏
Bedankt om mijn tocht te volgen Myriam ! Wat je zegt klopt zeker. Hopelijk kan de rest van het verhaal van mijn tocht je verder boeien. gr, Annemie
Wat je doet komt me bekend voor. Nihil novi sub sole, al is het voor mij 25 jaar geleden. Voortdoen, je komt op je einddoel
Ben ik zeker van plan Luc ! 🙂 Bedankt voor je reactie ! gr, Annemie