DAG 6
25 April 2022
Sangüessa - Monreal
28 KM
Totaal afgelegde afstand: 142,7 KM
Pelgrims gaan met de kippen op stok. Dat heb ik gisterenavond persoonlijk kunnen vaststellen. Om 21h lagen al zeven van tien pelgrims onder de wol. Er was er zelfs al één aan het snurken.
Ik ga zelf ook graag op tijd slapen maar 21h is me net iets te vroeg. Stiekem heb ik nog gelezen in de beschutting van mijn slaapzak. Ik voelde me weer 10 jaar.
Deze ochtend begreep ik waarom pelgrims zo vroeg in bed kruipen. Om 5.50h begon de Spaanse vrouw in het bed naast mij naarstig alles bij elkaar te zoeken, irritant in het rond schijnend met haar zaklamp.
Ik had gisteren nog geprobeerd een praatje met haar aan te knopen maar dat verliep erg moeizaam. Ze spreekt maar enkele woorden Engels en compenseert dit door in ratelend Spaans verder te gaan. Yolande komt uit Zaragosa en gaat de camino half doen, in september start ze dan bij haar tijdelijk eindpunt om de rest af te werken. Ze vindt vooral het wandelen met rugzak erg zwaar. Ze keek gisteren erg bezorgd als ze sprak over het traject van vandaag en het vinden van een slaapplaats. Waarschijnlijk is dat de reden dat ze al zo vroeg op pad vertrekt. Wie eerst bij de herberg is heeft het beste bed.
Welk bed ik toegewezen krijg maakt mij niet uit. Het is belangrijker dat ik niet te dicht bij een snurkende medemens geplaatst wordt.
Vermits ik nu toch al wakker ben besluit ik op te staan en ook mijn spullen te pakken. Het is vandaag een lange etappe en dan kan ik maar beter op tijd vertrekken.
Gepakt en gezakt stap ik om 7.20h de deur uit. De hemel is blauw en de zon komt al piepen maar het is nog frisjes.
Ik ben de voorlaatste pelgrim die vertrekt.
Ik ben ongeveer 1,5 km ver als ik wordt ingehaald door Bernadette en Etienne. Ze waren voor mij vertrokken maar hebben nog eerst ontbijt genomen in een nabijgelegen panaderia. Ze zijn fervente wandelaars en hebben al heel wat kilometers in de benen. Bernadette draagt een hippe bril, is klein van stuk, mager en heeft grijze piekhaartjes. Etienne is gemiddeld van lengte, pezig en loenst een beetje. Ze zijn gepensioneerd en doen de camino voor de tweede keer. In 2019 hebben ze de camino del norte gelopen. Ze houden de vaart er stevig in. Omdat ik hen niet graag op de hielen wil zitten, hou ik mijn pas een beetje in en geef ik hen een ruime voorsprong.
Het eerste deel van de tocht is geweldig. Een breed gravelpad, lichtjes stijgend met prachtige vergezichten. Na ongeveer 7 km verandert het pad in een smal olifantenpaadje dat tussen bomen en struiken de helling op kronkelt. Nog steeds mooi maar ik moet goed op mijn voeten letten om ze niet om te slaan. De bodem bestaat op dat moment nog uit verhard en verdroogd zand.
Dit blijft helaas niet zo. Vanaf kilometer negen begint de ellende.
De bodem is nog niet opgedroogd en het pad wordt ook gebruikt door ruiters. Het is een modderpoel van jewelste. Ik probeer de modder te vermijden door in schaarstand verder te wandelen maar dit is niet haalbaar.
Dan maar door de modder. Dit kan je echt geen wandelen noemen, het is modderploeteren met gevaar om uit te glijden. Mijn humeur zakt onder het nulpunt en terwijl ik me vloekend een weg baan glijd ik toch uit. God hoort alles en straft onmiddellijk. Ik besluit niet meer te vloeken en mijn lot moedig te dragen.
Later in de herberg hoor ik dat iedereen het een erg zwaar traject vond door de modder. Ik ben dan toch geen lozer, al voel ik me op dat moment wel zo.
Na meer dan 6 km modderploeteren wordt het beter. Het eerste dorpje op deze etappe is op 19 kilometer. Ik heb mijn eigen proviand bij maar zou graag een bank vinden om aan te eten.
Rond 12.30h bereik ik Iczo. Nergens een bank te zien. Ik loop het dorpje door een vervolg de weg nog een kleine kilometer. Er verschijnt geen bank en ook geen ideaal picknickplaatske.
Ik moet echt iets eten en besluit op een steen in de zon mijn sponzen brood en sardientjes soldaat te maken. Lekker !
Een beetje later komt de laatst vertrokken pelgrim, Tristan, voorbij gewandeld.
We groeten elkaar en ik besluit nog even te blijven zitten en mijn voeten wat rust te gunnen.
De rest van het traject zou gemakkelijker zijn, grotendeels over een kleine asfaltweg. Alleen de laatste 2 kilometer gaat het nog door een bos.
Dat laatste stuk loopt het mis. Ik vergis me van pad en kom terecht op een bospad met bramen en struiken overgroeid. Het duurt even voor ik door heb dat ik fout gelopen ben. Ondertussen helemaal geschramd en mijn haar vol takjes vind ik met behulp van strava het juiste pad.
Ik bijt door en kom een klein half uurtje later als laatste aan de herberg aan.
De Oostenrijker is er niet. Hij is een alternatief traject gevolgd vandaag. Er is een nieuwe pelgrim bijgekomen. Een Nederlander, hoe kan het ook anders, op de fiets. Hij is vertrokken vanuit zijn thuisstad, Tilburg op 30 maart en wil eind mei in Santiago zijn. Hij heeft vandaag 80 km in de benen. Wat fijn om gewoon even Nederlands te kunnen spreken.
De herberg serveert geen eten. Het is maandag en de enige pizzeria die het dorp rijk is, is gesloten. Gelukkig is er een mini-dorpswinkel. Ik heb echt nood aan groentes. Ik koop een tomaat , komkommer, ajuin en verder broccoli, pasta, kaas en spek. Hier kan ik wel iets mee brouwen.
Het is veel te veel voor mij alleen. Ik stel aan de Nederlander, wiens naam ik vergeten te vragen ben, voor dat hij mee mag eten. Wat hij dankbaar aanvaardt.
Als dank doet hij de afwas en krijg ik later van hem een half biertje.
Om 20.15h kruipt iedereen zijn bed in en begin ik muisstil aan het schrijven van deze blog.
Hey pelgrim, leuke verslagen, en al zeker de kleine verhaaltjes onderweg. Ik heb je blog alvast in mijn favorieten gezet!
Hou de moed erin en veilige route gewenst. Ik kijk uit naar je volgende posts.
Rob
Merci Robby ! Ik kan het je van harte aanbevelen 🙂
Knap, met zo’n startweer doorzetten. Hier hou ik me voorlopig aan af en toe een koude duik in het, volgens sommigen, veel te vroeg geplaatste zwembad of de koude ochtenddouche. De gewoonte ombuigen tot een dagelijkse routine vraagt nog wat tijd.. En die tijd is evenredig aan de tijd tot jij terug bent in België. Vandaar dat ik je blog ook zal volgen 😉. Geniet er nog van. -De benen zijn de wielen van de creativiteit-
Wat een prachtig avontuur alweer…
“Een optimist staat niet in de regen, maar doucht onder een wolk” i o.Thomas Romanus
Vele kleine stapjes geven een groot resultaat💪💪
Goed bezig Annemie👏👏
Jij ook goed bezig Annemie !
De grote afwisseling – ook in het weer – maakt het elke dag weer interessant 🙂
gr,
Annemie