DAG 5
24 April 2022
Ruesta - Sangüessa
22,5 KM
Totaal afgelegde afstand: 114,7 KM
Als ik s morgens opsta heb ik een kurkdroge keel. Het electrische verwarmingstoesteltje draait nog op volle toeren. De anderen, verkleumd door de regen, zagen het niet zitten om het venster een beetje open te zetten gisterenavond . Mijn slaap was erg gefragmenteerd.
Ik wist niet dat zo een klein manneke als de Japanner zulk geluid kon produceren. Een beer in het woud is er niks tegen. Volgens Tristan, de fransman, was hij er zich helemaal niet van bewust dat hij zo fel snurkte. Hij was al enkele jaren weduwnaar en niemand had hem ooit verteld dat het zo erg was. Tot hij de vraag stelde aan Tristan. Sindsdien gebruikt hij een spray.
Het verhaal gaat dat de Japanner 6 jaar geleden samen met zijn vrouw de camino gelopen heeft en dat hij als een soort van rouwproces exact dezelfde toer aan dezelfde snelheid loopt en overnacht op dezelfde plaatsen. Dat vertelde Tristan althans, hij had het ook niet persoonlijk van de man gehoord maar via een andere pelgrim 14 dagen voor hij de Japanner echt ontmoette.
Om 8.30h vertrek ik opnieuw op pad. Niet als eerste maar ook niet als laatste. Ik hou er zowieso van alleen te lopen, op mijn eigen ritme. Ik heb het gevoel dat dit niet enkel voor mij geldt.
Het is zwaarbewolkt maar voorlopig nog geen regen. Volgens Klaus, de Duitser, zou de zon er vanaf 13h door komen.
De afstand is een stuk korter als gisteren maar de eerste 7km gaat het pad stevig bergop. Wanneer ik de top bereik heb ik Klaus ingehaald. Hij gaat er als een haas vandoor wanneer ik mij ook op de enige bank die er te vinden is neerzet. Klaus wil op 4 juli, zijn verjaardag in Compostella aankomen. Hij heeft alle tijd van de wereld want is rentenier.
In de veronderstelling dat het ergste nu wel voorbij is, begin ik aan de afdaling. Dit is geen lachertje. Het zandpad is door de regen zo modderig geworden dat met elke stap mijn schoenen een beetje meer modder vergaren zodat ik al gauw 1kg modder aan elke voet meezeul. Dit maakt me woest. Mijn wandelstok ben ik in de herberg vergeten zodat ik niks meer heb om mijn woede op bot te vieren. Uit pure frustratie vloek ik eens goed. Gelukkig is er geen enkele religeuse pelgrim in de buurt.
De hemel trekt stukje bij beetje open en prachtige vergezichten op Spaans Baskenland zijn een lust voor het oog.
Na ongeveer 12 km bereik ik het plaatsje Undués de lerda. Dit zal voor de Japanner vandaag het eindpunt zijn want hij gaat niet verder tot Sangüese. Om eerlijk te zijn, ben ik hier niet zo rouwig om.
Het is middag, tijd om te eten. Als ik de plaatselijke herberg binnenstap, zit daar Klaus. Ik knik vriendelijk
maar kies een ander tafeltje uit om even tot rust te komen. Ik geniet van een heerlijke bocadillo.
Na een 45tal minuten komt Tristan de herberg binnengewaaid en vraagt of hij aan mijn tafeltje mag
aanschuiven. Ik stond eigenlijk op het punt te vertrekken maar blijf nog even zitten. Hij is vrij laat
vertrokken vanmorgen omdat hij nog eerst door het verlaten stadje en de restanten van het kasteel van
Ruesta had gezworven. Hij verontschuldigt zich voor zijn ochtendhumeur dat inderdaad als sneeuw voor
de zon verdwenen is. Ik heb me hier vanmorgen niet veel van aangetrokken. Niet iedereen is vanaf het
ochtendgloren goed gezind.
Na 10 minuutjes sta ik op en zet mijn tocht verder. Nog iets meer dan 10 km te gaan maar het gaat niet
zo vlot vandaag. Ik heb veel last van mijn hielen en voetzolen. De laatste drie km sleep ik me verder.
Mijn mantra: blijven zweven, helpt me mijn einddoel te halen.
Ik arriveer rond 15.15h bij de plaatselijke pelgrimsherberg. Voor 5 euro kan je hier overnachten. Diner
wordt niet geserveerd maar er is kookgelegenheid om zelf iets te fabriceren. Bovendien is Sangüesa
een vrij grote stad met tal van bars en restaurantjes.
Helaas is de deur vast. Er staat een nummer waar je tussen 12 en 18h naar moet bellen.
De spaanssprekende concierge maakt me duidelijk dat ik 20 min geduld moet hebben want dat hij aan
het eten is. In Spanje eten ze altijd erg laat, vaak pas na 15h en ‘ s avonds nooit voor 20h.
Ik zet me op de grond voor de deur en doe mijn schoenen uit. Een tiental minuten later arriveert ook
Tristan. Gelukkig passeren Bernadette en Etienne, het oudere, Franse pelgrimskoppel en laten ze ons al binnen
in afwachting van de concierge die een uur later arriveert. Spanjaarden, remember !
De herberg is netjes en er is één grote slaapzaal met verschillende bedden naast elkaar. Het lijkt wel op
de slaapplaats van de zeven dwergen van sneeuwwitje.
Er zijn vandaag tien pelgrims. Ook de Oostenrijker en de Spaanse pelgrim zijn van de partij. Alleen Klaus
ontbreekt. Waar hij overnacht weet niemand. Verder zijn er nog twee vrouwelijke pelgrims van
middelbare leeftijd, een Spaanse en een Franse en is er een jonge Duitse pelgrim op de fiets.
Na een warme douche, verken ik het stadje en koop ik wat proviand voor morgen.
Morgen wordt een zwaar traject. Ik wou het inkorten maar er is geen enkele herberg voor het eindpunt.
Ik hoop dat mijn voeten morgen beter zijn.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!