DAG 41
30 Mei 2022
Cee - Fisterra THE END !!
17 KM
Totaal afgelegde afstand: 962,7 KM
Vandaag zal ik mijn ultieme doel bereiken : mijn “oude ik” achterlaten op het einde van de wereld. Ik ben er klaar voor. Hier heb ik bijna 6 weken naar toe geleefd. Loslaten is het sleutelwoord. Al wat me niet meer dient meegeven met de wind en de golven, zonder spijt of teleurstelling. Het is moeilijk onder woorden te brengen welke emoties dit bij me oproept. Een stuk verdriet maar eveneens enthousiasme en zin om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.
Voor ik zover ben, moet er eerst nog gewandeld worden. Ik heb met Claire afgesproken dat we deze laatste etappe samen zullen afleggen. We hebben geen haast. Ik wil mijn laatste wandeldag ten volle beleven. Claire gaat nog één dag door naar Muxia maar voor mij is Fisterra het eindpunt. Ik zal mijn wandelschoenen achterlaten bij de vuurtoren van Fisterra. Na 962,5 km zijn de zolen volledig afgesleten.
We staan later op als normaal en nemen een stevig ontbijt. Om 7.30h verlaten we de herberg. Antony slaapt nog en er is nog één Nederlandse pelgrim aanwezig. De anderen zijn al vertrokken.
De lucht is bewolkt maar je voelt als het ware de zon achter de wolken priemen. In ieder geval geen regen. ” It’s a beautiful day, hay hay …” neuriënd gaan we op pad. Het komt goed. We gaan de zon nog zien. Daar ben ik zeker van.
Ik nam aan dat het pad vanaf nu wel vlak zou zijn. Niets is minder waar. Na het kustdorpje Corcubion gaat het een stukje steil bergop, ik schat zeker 20%. Dit vraagt heel wat inspanning maar geeft je onmiddellijk een boost van energie. Er zijn nog een drietal andere pelgrims die puffend en zwetend de heuvel op klimmen. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de baai van Cee en Corcubion.
Nu eens over kleine asfaltwegen dan weer langsheen de grote weg, loopt het pad eerst horizontaal om vervolgens geleidelijk wat te stijgen. De omgeving is bosrijk en honderden vogeltjes begeleiden ons.
Na 7km valt ons oog op een hotelletje langsheen de weg met een prachtig terras dat uitgeeft op een kleine baai waar een tractor het strand aan het nivelleren is. De ideale plek voor een koffiepauze. Claire trakteert met een café con leche en een stuk kaastaart. De lucht is betrokken maar het is niet koud en het regent nog steeds niet. We nemen onze tijd. Dit is genieten zonder meer.
Een half uurtje later gaan we weer verder. Deze laatste etappe is zwaarder dan verwacht. Na een kleine kilometer langsheen de grote weg draait het pad opnieuw het bos in. De geur van eucalyptus zal voor mij eeuwig verbonden blijven met de camino.
Tikkende wandelstokken komen snel dichterbij. Ik dacht dat de touristpelgrims nu wel verleden tijd zouden zijn. Nee hoor, vier vrouwen met kleine rugzakjes schieten ons luid babbelend in een snel tempo voorbij. We houden even onze pas in en geven hen wat ruimte.
Een beetje verder blijven ze staan voor een fotoshoot. Vermoedelijk zullen we op die plek een glimp kunnen opvangen van de landtong van Fisterra. Dit klopt. We hebben voor de eerste keer een prachtig zicht op het einde van de wereld. Ik onderdruk de neiging om me neer te zetten en daar wat te blijven zitten. Ook de pelgrims die na ons komen hebben het recht op een privémoment op deze plek.
We steken de grote weg over en dalen op korte tijd zo sterk dat ik angst heb om te vallen met mijn afgesleten schoenen. Vandaag gelukkig niet. Een verscholen strandje verschijnt. Mooi!!
Opnieuw omhoog, een klein stukje langs de weg en dan begint de daling richting Playa de Langosteira, het 2km lange zandstrand voor je Fisterra bereikt. Terwijl we naar beneden wandelen voelt Claire de aandrang om gewoon in haar ondergoed de zee in te duiken. Mijn rationele geest wil eerst mijn rugzak naar het hotel brengen, dan naar de vuurtoren wandelen en dan gaan zwemmen.
Als ik het strand bereik verander ik van gedachte. Ik trek mijn badpak aan en samen met Claire storm ik af op de zee. Ik duik in het koele zeewater en krijg een slok zout water binnen. Ik proef de Atlantische oceaan. Het gevoel is onbeschrijflijk. We joelen, lachen en springen de vermoeidheid van ons af.
Enkele foto’s en op blote voeten met zware rugzak wandelen we verder over het strand. Dit is oncomfortabel. Mijn hielen moeten het bekopen. Ik begin mijn wandelschoenen meer te appreciëren.
Het begint lichtjes te regenen. Ik heb geen zin om mijn regenkledij te zoeken en stap wat sneller door.
Op het einde van het strand staan 2 kleine tentjes opgesteld. Later op de dag kom ik erachter dat Dominique en ook de 2 Franse jongens met wie Aylen samen reisde hier al enkele dagen kamperen.
Ik spoel mijn voeten schoon en trek mijn wandelschoenen terug aan.
Het hotel waar ik een kamer alleen heb geboekt ligt 12 minuutjes verder. Ik wil graag mijn rugzak daar laten om de laatste 3,5 km tot kilometer 0,00 af te leggen zonder zware last op mijn schouders. Claire wil haar rugzak dragen tot het einde.
De check-in in het hotel is vanaf 15h maar ik mag mijn rugzak al neerzetten. Ik neem een klein rugzakje, andere schoenen en mijn regenjas mee. Claire wil vannacht in een herberg slapen en reserveert al een bed voor straks.
We gaan terug op weg. Een beetje opgewonden want het einde is nu echt in zicht. De tocht naar de faro de Fisterra loopt langs de weg en is bezaaid met mensen. Pelgrims, touristpelgrims, gewone touristen. Anders dan ik me had voorgesteld. Je kan ook met de wagen tot vlakbij de vuurtoren komen zodat je zelfs niet hoeft te lopen.
Ik moet erop letten dat ik niet te snel ga voor Claire die nog steeds haar zware rugzak torst. Ik krijg het op mijn heupen van al het getetter. Ik kan de stem in mijn hoofd niet eens meer horen. Ik besluit hen voorbij te gaan en Claire boven op te wachten.
Ik neem wat afstand. Veel beter. Nu kan ik me tenminste een beetje voorbereiden op wat komen gaat.
Wanneer je bovenkomt moet je eerst voorbij de toeristenval, 2 shops vol prullaria. Vervolgens passeer je langs rechts een café-restaurant met een prachtig zicht op de open zee. De mijlpaal van 0,00 km bevindt zich links. Er staat al een rij mensen aan te schuiven. Ik loop door. 50 meter verder staat de vuurtoren. Claire zet zich op een klein muurtje met tranen in de ogen. Ik laat haar doen en neem een pad dat lichtjes naar beneden gaat en plof neer op een open plekje nabij de afgrond. Op dat moment begint de zon door de wolken heen te schijnen. Het moment is af. Ik zet de song : ” The end” op van de Doors en neem het schouwspel in me op .Tranen rollen over mijn wangen. Ik mis de mensen die ik liefheb om dit moment te delen. Hoe mooi of leuk iets ook is, het delen met je naasten maakt het compleet.
De hemel trekt open en ik zie een stukje blauwe lucht verschijnen. Claire komt naast me liggen en we genieten van de zon op ons gezicht.
Tijd om een beetje verder te wandelen tot aan het kruis. Hier laat ik mijn schoenen achter. Met pijn in het hart doe ik er afstand van. Ze hebben me de laatste 6 weken goed gediend. Nu is het echt voorbij. De wijze raad van Eckhart Tolle om je niet te erg te hechten aan spullen, titels, plaatsen en ook mensen helpt me om los te laten. Wie je bent wordt er niet meer of minder van.
Bij de mijlpaal 0,00 km maken we nog enkele foto’s.
Ik trakteer op een Sangria en wat pinchos in het fancy café terwijl we genieten van het uitzicht en galicische muziek.
De weg terug gaat snel. De zon is weer verdwenen en grijze wolken begeleiden ons.
In het stadje gaan we elk naar onze eigen overnachtingsplaats. Mijn hotelletje staat op een heuvel en ik heb een kamer met balkon en zeezicht. Na een heerlijke douche leg ik me even op mijn bed om de dag te laten bezinken. Ik kan precies nog niet geloven dat het voorbij is. De gedachte vult me met een beetje weemoed. Blijkbaar bestaat er een aandoening die de “Camino blues” genoemd wordt en is er zelfs een chatgroep voor. Zo erg heb ik het nu ook weer niet zitten.
Ik heb met Claire om 20h afgesproken in een restaurantje waar je cocktails kan drinken en een mooi zicht zou hebben op de ondergaande zon.
Het is niet te geloven maar rond 19h begint de hemel opnieuw open te trekken en begint de zon te schijnen.
Als we bij het restaurant aankomen blijkt het gesloten te zijn. Het is natuurlijk maandag. Ik stel voor om eerst even verder te wandelen naar het mooie strandje nu we er toch vlakbij zijn. Idyllisch!
We gaan even zitten in het zand en bespreken wat we zullen doen. Als ik moet kiezen tussen zonsondergang zien of eten, kies ik voor de zonsondergang.
Het is nu 20.30h. De zonsondergang is rond 22h. We hebben dus nog wel de tijd om terug te lopen naar de supermarkt om iets te kopen dat we kunnen opeten op het strand. Het nadeel is dat de weg terug niet vlak is. We beslissen om het toch te doen.
Rond 21.20h zijn we terug. Ruim op tijd om de zonsondergang ten volle te beleven en om te genieten van onze avondmaaltijd op het strand.
Het is een onbeschrijflijk mooie zonsondergang. Volgens één van de inwoners van het stadje, de mooiste in lange tijd. De wolken maken het af.
Ik ben zo dankbaar dat ik het geluk heb om dit live te mogen meemaken. Ik stuur Kris een kleine video zodat hij er toch een beetje bij is.
Het is het perfecte einde van een prachtige reis.
Ik heb gelachen en gehuild, afgezien en genoten, samen en alleen geweest, prachtige momenten gekend maar ook erg moeilijke. De camino is een weg die je met het leven zelf kan vergelijken.
Als je innerlijke stem je roept om op pelgrimstocht te vertrekken kan ik je maar één raad geven : DOEN!
Een mooi eindpunt van een nieuw begin….
Dikke proficiat!!👏👏👏👏
Een Nieuwe Annemie stapt in een nieuw begin💪
Heel veel respect 😘
Proficiat Annemie, wat een fysieke en mentale challenge, en zo mooi om te volgen. schitterende prestatie ! en heel veel suc6 met wat de toekomst mag brengen ! take good care en fijne terugreis naar het nieuwe begin!
Geweldig👍👍👍
Knap! Mooi verhaal, , knappe foto’s en duidelijk een persoonlijke prestatie die heel veel voldoening geeft. Petje af! Anja
Prachtige woorden Annemie! Knap van je! Een ervaring dat ongetwijfeld mega shifts gecreëerd heeft voor jou. Ik hoop dat je rust en helderheid hebt kunnen vinden in jezelf. Tot snel!😘
Wat een prestatie! Knap gedaan om deze straffe mentale en fysieke uitdaging tot een goed einde te brengen. Ik wens je van harte heel veel geluk met je nieuwe start en dat alle ervaringen die je in je tocht hebt opgedaan extra kleur mogen geven aan al het moois dat het leven te bieden heeft.
Een dikke proficiat van luc en mij bij deze prestatie.
We hopen dat deze uitdaging je heeft gebracht wat je gehoopt had.
Hopelijk zien we je snel nog eens, volgende week vertrekken wij naar noorwegen.
Tot ziens
Groetjes luc en lutgart