Ik heb de nacht buiten doorgebracht. Het was onmogelijk te slapen in de herberg. Te veel mensen in een té kleine ruimte, té warm, té lawaaierige Engelsen en té luid gesnurk. Om 23.15h neem ik de beslissing. Ik ben weg. Ik ga proberen wat te slapen op de grond van die heerlijke picknickplaats. Op aanraden van Claire gris ik nog snel het wegwerpbaar onderlaken mee zodat mijn slaapzak schoon blijft. Wanneer ik het kleine dorpje verlaat en de nacht instap bekruipt me toch een angstig gevoel. Het is écht wel heel donker.

Ik zet mijn rugzak op de tafel, leg het wegwerplaken op de grond en spreid mijn slaapzak uit. Ik hoor het krassen van een nachtvogel en geritsel in de struiken. Omdat mijn ogen niet zien wat mijn oren waarnemen ben ik een beetje op mijn hoede. Ik spreek mezelf moed in en nestel me op de harde grond. Een slaapmatras heb ik niet meer, die heb ik kilometers geleden al weggegeven. Die zou nu wel van pas gekomen zijn. De nacht is warm als een zomernacht maar er staat een lichte bries. Doorheen het bladerdak van de bomen zie ik enkele sterren fonkelen. De grond is hard maar ik vermoed dat pelgrims in het verleden vaak zo geslapen moeten hebben.

In de verte hoor ik vuurwerk, toeterende auto’s, joelende mensen. Real Madrid heeft de Champions League gewonnen en dat moet duidelijk gevierd worden. Op de grote weg een beetje verder is er ook nog heel wat verkeer en de honden in de wijde omgeving geven van hun paretten. Allesbehalve een stille en rustige zomernacht. Ik draai en keer en kan de slaap moeilijk vatten. Geritsel in de struiken. Meer geritsel. Ik zet me recht en schijn met mijn zaklamp. Een paar glinsterende oogjes worden beschenen door het licht. Vermoedelijk een straatkat. Mogelijk zitten er ook vossen en is dat de reden dat de honden naast de kippen worden gezet tijdens de nacht.

Ik leg me neer en doe een nieuwe poging. Kleine hazeslaapjes geven me toch een beetje nachtrust. In mijn slaapzak is het comfortabel warm maar ik voel de buitentemperatuur dalen.

Rond 4h word ik wakker. Ik ben eigenlijk nog heel moe en twijfel of ik op zal staan. Ik vrees dat het weer een hete dag zal worden en dat is moordend voor mij. Tony en Thorsten zijn gisteren al in Finisterra aangekomen. Ze hebben het traject in drie dagen afgelegd. Thorsten had zich echter vergist in de berekening. Onbegrijpelijk voor een Duitse ingenieur    Hierdoor moesten ze de tweede dag 45km  afleggen in die vreselijke hitte. 12,5h hebben ze erover gedaan. Ik zie het mezelf niet doen. Het mooie weer gaf dan weer een prachtige zonsondergang in Finisterra en een namiddagje vliegeren en zwemmen aan de kust voor hen.

Maandag zullen wij Finisterra bereiken. Er is helaas regen voorspeld. Grote kans dat er voor ons  geen mooie zonsondergang in zit. Wat voor weer het ook is, Claire en ik gaan in ieder geval een duik nemen in de oceaan.

ik begin mijn spullen in te pakken en vertrek om 4.30h. Ik zie geen hand voor ogen maar wacht tot mijn ogen een beetje aangepast zijn zodat ik zonder zaklamp kan lopen, gebruik makend van het beperkte licht van de sterren. Het is frisjes en wordt nog steeds frisser. Mijn handen bevriezen bijna. Ik ben blij dat er toch verschillende stukjes bergop zijn zodat ik het een beetje warmer krijg. Nu is de stilte oorverdovend. Buiten het geknars van mijn voetstappen op het grint hoor ik niks. Ik vermoed dat ik op een gegeven moment een alternatieve weg heb genomen want er zijn plots geen wegmarkeringen meer. De caminos-app waarop ik me oriënteer laat zien dat ik op de juiste weg zit. Een landbouwspoor dat me steeds hoger leidt. Ik vermoed dat je vanaf hier een prachtig uitzicht moet hebben over de vallei maar het is nacht en buiten de straatverlichting van de dorpjes diep beneden zie ik niks.

Na een kwartiertje steil bergop draait de weg en gaat het nu weer steil bergaf. Ik kan niet anders dan mijn zaklamp gebruiken wil ik niet het gevaar lopen te vallen.

Na 1,5h uurtje kom ik in het slapende Lago aan. Het is nu 6h maar in de herbergen die ik passeer brandt nog geen licht. Geen vroege vogels op pad. Na Lago kondigt een licht oranje gloed aan de einder het begin van een nieuwe dag aan. Het gefluit van de vogeltjes wordt heviger en plots zoeven er twee bepakte mountainbikers langs me heen die me  “Buen Camino” toeroepen.

Er volgt een mooi stukje doorheen een bos en heidelandschap. Ik heb nu geen zaklamp meer nodig want het schemerlicht is voldoende om te zien waar ik loop en om de omgeving te kunnen waarnemen.

Ik zet me even op een bankje om een appelflap die ik gisteren in het bakkertje naast de bar gekocht heb te kunnen opeten. Het is verdorie koud.

Het is iets na 7h als ik de herberg van a Ponte Olveira bereik op 10 km. Ik stop voor een dubbele espresso. Drie pelgrims zijn bezig aan een ontbijt. Op het televisiescherm in het café zie ik veel blije feestende en dansende voetbalfans voorbijkomen.

10 min na deze energieshot hervat ik mijn weg. Een half uurtje later kom ik in Olvieroa aan. Ook dit plaatsje is net ontwaakt en twee pelgrims schieten vlak voor mijn neus het pad op. Gelukkig lopen ze goed door.

De natuur na Olvieroa is in één woord geweldig. De zon is net op en geeft gelukkig wat warmte. De lucht is blauw met wat witte wolkjes en de kleuren van het ochtendlicht zijn warm en vrolijk. Het pad gaat de hoogte in waardoor je weidse vergezichten hebt over de bosrijke omgeving en de brede rivier die diep beneden stroomt. Het is aangenaam om te wandelen.

Wanneer ik boven in O logoso aankom stop ik voor een café con leche. Op dit terras zitten al enkele andere pelgrims en er komen er nog meer aangewandeld.

Ik genoot net van de rust van alleen te wandelen. Ik schakel een versnelling hoger en ga enkele pelgrims voorbij. Er komt een minder stukje aan met een grote fabriek die als een tang op een varken in dit landschap staat. Daar is de splitsing naar Muxia. Ik kies links. Nog iets meer dan 29 km naar Finisterra.

Ik stap goed door en laat de andere pelgrims achter me. Vanaf hier zou je bij mooi weer de zee en de landtong van Finisterra moeten kunnen zien. Helaas komen er vanuit de zee dikke pakken wolken aandrijven.

Het pad slaagt rechtsaf en loopt op en afgaand doorheen heide en bos. Een kruis en een groot bronzen beeld in the middle of nowhere zijn de enige bezienswaardigheden tot nu toe. Het wordt opnieuw frisser en de laatste zon verdwijnt, er komen meer en meer wolken en er komt wind opzetten.

In de verte zie ik een figuurtje op wat vanaf hier een uitkijkpunt lijkt. Als ik dichterbij kom zie ik dat je inderdaad vanaf dat punt een eerste glimp op de zee kunt werpen . Het is geen echt uitkijkpunt. Op een grote steen zit een jonge man met zijn rug naar mij. Hij speelt op een kleine gitaar terwijl hij af en toe zachtjes zingt.

Stil doe ik mijn rugzak af en zet ik me een beetje van hem verwijderd neer.

Het uitzicht, de rust en de muziek geven me kippenvel. Tranen stromen over mijn wangen. De inspanning, de vermoeidheid, de schoonheid van de natuur maken diepe emoties bij me los. Als hij stopt met spelen en zich naar me omdraait bedank ik hem. Hij glimlacht zegt : ” graag gedaan” en begint een ander lied te spelen.

Er komen verschillende andere pelgrims aan die gewoon verder lopen. Het is op dat moment dat ik besef dat het geen zin heeft je leven in een drafje te lopen. Je moet het moment  grijpen als het zich voordoet want het is zo voorbij.

Na een halfuurtje stap ik verder aan een veel lager tempo. Het kan me niet meer schelen wanneer ik in de herberg arriveer. Het weer is omgeslagen. Ideaal wandelweer. Ik heb geen haast meer.

De volgende kilometers zijn steeds meer van hetzelfde. Buiten twee kappelletjes is er enkel natuur.

Op het moment dat ik denk dat ik de zee nooit zal zien, zie ik het water in de verte glinsteren.

Ik ben nog steeds op vrij grote hoogte. Vanaf dan gaat het steeds meer naar beneden. Mijn arme voeten en knieën krijgen het zwaar te verduren.

Om 12.30h kom ik bij de herberg in Cee aan. De deur is vast maar als ik naar het nummer die op de deur sta bel komt een man aangereden die me binnenlaat. Ik ben de vierde pelgrim die hier vandaag aankomt. Het is een leuke herberg met een uitgeruste keuken die ik straks wil gebruiken om spaghetti te maken. Het is zondag en de winkel sluit om 14.30h. Ik wil eigenlijk in mijn bed kruipen maar ga toch 1,4 km richting stadje voor inkopen. En ja, ook 1,4 km terug. Gelukkig wel zonder rugzak.

Ik heb me net in bed neergelegd als Claire iets na 15h arriveert. We doen beiden een dutje. Als ik om 17h wakker word wil ik eigenlijk blijven liggen maar de plicht roept : ik moet schrijven.

Claire wil absoluut haar voeten vandaag in het water van de oceaan dippen. Rond 18.30 gaan we dus opnieuw 1,4 km richting strandje.

De zeelucht komt ons al tegemoet en we stappen met onze pijnlijke voeten in het koude water van de oceaan. Ik kan het bijna niet vatten dat ik net geen 6 weken geleden vertrokken ben op een bergtop in de sneeuw, Spanje te voet heb doorkruist en nu hier met mijn voeten in het water sta.

We nemen en koffie op een terras en wandelen terug naar de herberg om te koken. Onderweg roept een oudere spaanse man ons enthousiast toe dat we “guapa” zijn. Geen idee wat het betekent maar ik zal het als een compliment zien.

Ik heb zoals gewoonlijk weer te royaal inkopen gedaan. Ik ben gewoon voor zeven man te koken en slaag er blijkbaar slecht in om dit aan te passen. Ik vraag een random jongeman die de keuken binnenkomt of hij met ons wil mee eten. Hij ziet dit zeker zitten en stelt voor om nadien de afwas te doen. Hij heet Antony en is pools. Hij is geen pelgrim maar doet een bikepacking toer via de Spaanse en Portugese  kust. Hij heeft al meer dan 3000 km afgelegd  Omdat de camping waar hij wou verblijven gesloten is heeft hij gezocht naar een goedkope plaats om te overnachten. Zo is hij in onze herberg terecht gekomen.

De pasta is erg lekker en we hebben een gezellige babbel. Er zijn nog zeker twee porties over. Op het einde van de maaltijd komt een Italiaanse man langs gelopen die voorstelt om morgenvroeg eieren te mengen met de overschot en het als ontbijt op te eten. Ik heb geen eieren en ik hou niet van pasta als ontbijt. Ik stel voor dat hij een portie krijgt. Hij wil eerst de pasta keuren. Ik krijg een 3/5 wat een goede score is voor een niet-Italiaanse pasta. We raken aan de praat. Hij heeft ook de fishermanstrail vanuit de Algarve afgelegd. Hij loopt al sinds 2011 regelmatig een camino en weet te vertellen dat deze trail erg mooi is maar geen camino. Hij weet niet wat het is dat het anders maakt maar denkt dat het een andere energie is, een innerlijke stem die je aanspoort. Claire en ik herkennen wat hij vertelt. Antony zit met grote ogen te luisteren. Op het einde van de avond denkt hij er zelf aan om een camino te doen.

De Italiaanse man is blijkbaar een fluitspeler. Hij gaat enigszins terughoudend in op onze vraag om iets voor ons te spelen. Hij heeft een fluit en een kleine box en wat opgenomen begeleiding bij.

Het is prachtig en je kan zien dat hij zich ook amuseert.

Het is een wonderlijke avond geworden. Ik ben dankbaar voor deze momenten. Morgen de laatste 17K en de laatste blog.