Een grijze hemel met dreigende wolken en natte wegen. Zo begint mijn dag. De voorspelling klopt.

Om 8.30h mocht ik komen ontbijten, vroeger zag de vrouw des huizes niet zitten.

Als ik om 8.30h aan de deur van de bar arriveer is deze nog gesloten, niemand te bekennen. Ik blijf even staan en kijk in het rond. Er is geen mens te bespeuren en het regent.

Ik voel me in het zak gezet. Ik heb gisterenavond al betaald en nu laat die vrouw me gewoon stikken. Niks aan te doen. Ik kan niet blijven wachten want ik heb een hele afstand af te leggen

Ik pak mijn rugzak verder in, doe mijn regenbroek aan en eet mijn flapjack op.

Als ik bij mijn vertrek langs de deur van de bar passeer, staat ze open. Natuurlijk, Spanjaarden nemen het niet zo nauw met de tijd.

2 geroosterde boterhammen met confituur, een grote mok koffie en 2 madeleinekes die ik meeneem  voor onderweg.

Het regent momenteel niet. Het eerste stukje gaat steil bergaf via een klein zandpad dat veranderd is in een modderboeltje. Ik moet voorzichtig zijn want heb geen zin om uit te glijden.

Ik moet misschien nog even iets vertellen over mijn wandelstok. Op de valreep heb ik deze nog in de decathlon gekocht voor mijn vertrek. Er waren verschillende mogelijkheden en ik heb gekozen voor de gemiddelde prijsklasse. Het zag er een degelijke stok uit die je ook in drie kon plooien voor tijdens het reizen. Ik ben dat onding geweldig beu. Te pas en te onpas schieten de drie delen uit elkaar en moet ik op mijn hoede zijn om niet te vallen. Ik maak me er zo druk in dat ik besluit om die stok ergens in de vuilbisbak te gooien onderweg. Op de momenten dat ik hem nodig heb vormt hij juist een gevaar om te vallen.

Het pad kronkelt doorheen het landschap. Nu eens lichtjes omhoog dan weer een beetje omlaag. Het regent nog steeds niet en de zon komt zelfs heel waterig piepen. Er is werkelijk geen mens in de wijde omtrek, geen auto, geen fiets. Nada behalve ik en de vogeltjes. De pelgrims van gisteren zie ik ook nergens.

Vandaag kan ik niet elke 6km stoppen. Het weer is te slecht en ik heb bijna 30 km voor de boeg. Ik stap goed door maar slaag er niet in om de snelheid van gisteren te  evenaren.

Na iets meer als 10 km zie ik een half ingestort gebouwtje waar ik me even neerzet om mij madeleinekes op te eten en te rusten. Ondertussen begint het zachtjes te regenen.

Na een klein kwartiertje hervat ik mijn tocht. De eerste mogelijke stop om te eten is Artieda en die bevindt zich op 18 km.

Het begint steeds harder te regenen en in een mum van tijd ben ik helemaal doorweekt. Nu wordt het niet alleen een fysieke uitdaging maar ook een mentale. Het is niet mogelijk om even uit te rusten want er is nergens een beschut plekje te vinden. Op verschillende plaatsen is de weg veranderd in een modderpoel en ik moet erg mijn best doen om niet uit te glijden. Er maakt zich een boosheid van me meester die ik vooral uit naar mijn stok toe. Ik ben blij dat ik alleen wandel anders was ik zeker beginnen zagen.

Helemaal nat, mijn broekspijpen vol modder en hongerig bereik ik om 13.30h Artieda,.Althans de voet van de berg waar Artieda op gelegen is. Je kan er ook voor kiezen om de camino verder te zetten zonder het dorpje te bezoeken maar er is nergens een plek waar ik even zou kunnen schuilen om lunch te maken. Ik besluit met de moed der wanhoop om toch de berg op te strompelen tot aan de herberg . Hopelijk kan ik daar iets eten en even opdrogen.

Het is een leuke herberg en gelukkig serveren ze eten. De dienster spreekt zelfs een beetje engels. De lunch is echt lekker.

Met hernieuwde moed verlaat ik de herberg een uurtje later. Ik ben niet helemaal opgedroogd maar het regent ondertussen niet meer en de zon komt er zelfs een beetje door.

Ik hou er stevig de pas in. Met nog meer dan 10 km voor de boeg heeft het geen zin om veel te treuzelen. Het stuwmeer van Yesa komt steeds dichterbij.

Er is nog altijd geen kat te bespeuren. Eentonig lange grind en asfaltwegen wisselen elkaar af. Op 24km slaagt het pad rechtsaf en wordt het een klein bospad. Wat leuk zou moeten zijn wordt pure horror. Het is opnieuw beginnen stortregenen en ik raak al snel doorweekt. Als klap op de vuurpijl is het weggetje zo smal dat natte struiken constant tegen me aanzwiepen. Tranen stromen over mijn gezicht en worden weggespoeld door de regen. Weer moet mijn stok het bekopen. Al goed dat ik hem nog niet weggegooid heb.

Als ik uiteindelijk het vervallen dorpje Ruesta bereik waar zich de herberg bevindt waar ik heb gereserveerd ben ik euforisch.

Mijn bed is het bovenste van een stapelbed. Ik slaap in een kleine kamer samen met drie andere mannelijk pelgrims. Een kleine, oudere Japanner die in lotushouding op de grond zit als ik de kamer betreed, een jonge Fransman, Tristan, met lang donkerblond haar in een knot en ja, de oostenrijker van gisteren. Hij was me dus voor.

De Japanner spreekt goed engels en begint al onmiddellijk een praatje. Hij is van Artieda gekomen samen met de fransoos, die eigenlijk eerder gebrekkig engels spreekt. De Oostenrijker houdt zich afzijdig.

Tristan is al 21 dagen onderweg, gestart vanuit het huis van zijn vader, ergens in de buurt van Toulouse. Hij gaat niet de hele camino doen want heeft maar dertig dagen de tijd. Binnen 4 dagen keert hij per trein terug naar Frankrijk. Hij beweert dat na twee weken de last in mijn voeten wel beter zal zijn en geeft me de raad om op tijd een dag rust te nemen.

Als ik om 20h de eetzaal betreed zie ik het oudere pelgrimskoppel van gisteren, de Oostenrijker en de Spaanse pelgrim al zitten. De man in mijn kamer is dus niet de Oostenrijker van gisteren maar een Duitser die in Tsjechie woont. Het pelgrimskoppel is ook frans.

Vermits ik zowel engels , frans als Duits spreek kan ik met bijna iedereen een woordje wisselen.

Het wordt een fijn diner.

Mijn camino is nu echt begonnen.