DAG 39
28 Mei 2022
Negreira - Santa Marina
21,7 KM
Totaal afgelegde afstand: 914,2 KM
De gehele kamer is wakker om 6h. Dit vergemakkelijkt het inpakken. Iedereen heeft een beetje angst van de hitte. Danny wenst me al heel enthousiast “goodmorning!” als ik in de gang passeer. Lieve hemel, ik zie het echt niet zitten om de ganse dag met hem opgescheept te zitten. Ik weet niet hoe het komt maar hij is zo plakkerig dat ik het er benauwd van krijg. Ik heb graag mensen die mijn ruimte een beetje respecteren.
Claire heeft het door en zegt luid genoeg : ” Enjoy your walk alone !”
Ik vertrek en stap goed door. Hij volgt gelukkig niet. Nadat ik het stadje gepasseerd ben, begint het pad al te stijgen. Ik dacht dat het stuk na Santiago vlakker zou zijn maar niets is minder waar. Het is gelukkig nog fris en de zon kom al piepen aan de horizon. Het wordt weer een mooie dag.
Voorlopig ben ik nog geen andere pelgrims tegengekomen.
De weg stijgt doorheen een mooi bos en ik hoor voetstappen achter mij. Een meisje passeert me met snelle tred. Een beetje later zie ik voor me een Duits koppel pelgrims die ik al vaker ben tegengekomen maar met wie ik nog geen woord gewisseld heb.
Ik hoor achter me enkele pelgrims druk pratend naderbij komen. Als ze me passeren zie ik dat het Danny is en een oudere Duitse man. Ik ben opgelucht dat hij een andere wandelpartner gevonden heeft.
Het geel van de brembomen dat de weg flankeert is prachtig. Het merendeel van dit stuk van de camino gaat over wandelpaden, soms geflankeerd door stenen muurtjes begroeid met wat mos. Dit wordt afgewisseld met een grintpad langsheen de grote weg. Er is weinig verkeer hier maar wanneer de temperatuur begint te stijgen zorgt de asfalt voor extra warmteproductie.
Ik ga het Duitse pelgrimskoppel voorbij en haal een jongeman in die op zijn rugzak de vlag van Noorwegen heeft gestikt. Voor mij zou hij de eerste Noor zijn die ik tegenkom. Ik wens hem ” buen Camino” en vraag en passant of hij Noors is. Dat is hij niet. Hij is Italiaans. Hij ziet er ook niet echt Noors uit achteraf bekeken. Hij heeft de Noorse vlag op zijn rugzak gestikt nadat hij de Olavsweg in Noorwegen heeft gelopen. De Olavsweg is een pelgrimsroute naar de Nidaros-kathedraal in Trondheim, de plaats van het middeleeuwse graf van St Olav. De hoofdroute is ongeveer 640 km lang.
Op zijn rechteronderbeen heeft hij verschillende tattoo’s, allemaal gerelateerd aan pelgrimsroutes die hij heeft gevolgd. Zijn naam is Leonardo en hij komt van Vicenza in Italië maar woont momenteel in Galway, Ierland waar hij werkt in een hostel. Hij is Italië ontvlucht omdat hij de bekrompen mentaliteit daar beu is en op zoek is naar mensen met een bredere visie.
Hij is gestart in St Jean Pied du Port en heeft veel stukken afgelegd met een jong meisje uit Lithouwen, Sybilla die ik een beetje later ontmoet als we een koffie drinken in de eerste bar die we tegenkomen op 9,5 km. Ze is erg jong en heeft net haar middelbaar beëindigd. Ik vertel haar lachend dat ik al kennis gemaakt heb met haar rugzak toen ze ergens in de struiken verdwenen was. Als je moet plassen, moet je plassen.
Danny en zijn kompaan arriveren ook in de bar. Na een kwartiertje zit het hele terras vol. Claire komt aan als ik op punt sta te vertrekken. Ik doe nog even een babbeltje en ga dan verder via de voordeur van de bar. De meeste pelgrims nemen de trap terug naar beneden maar ik neem de shortcut. Hierdoor ben ik heel wat pelgrims voor.
Ben bijna halfweg maar voel de warmte toenemen. Morgen nog een beetje vroeger vertrekken; anders worden die 32 km een hel.
Op een stijgend stuk hoor ik weer snelle voetstappen achter me. Ik word ingehaald door een Portugese man die niet alleen een rugzak maar ook een gitaar meezeult. Ik kan mijn verbazing niet onder stoelen of banken steken. Hij vraagt me van welk land ik afkomstig ben. Als ik zeg dat ik van België ben begint zijn gezicht te stralen : ” alors tu parles francais?!” Hij houdt zijn pas een beetje in en komt naast me lopen. Zijn naam is David, hij is Portugees maar heeft de eerste 8 jaar van zijn leven in Frankrijk gewoond. Hij woont in midden-Portugal, is gescheiden en heeft een tweeling van 7 jaar. Hij heeft de camino del Norte gedaan. Deze camino is zwaarder dan de camino frances omdat er meer bergetapes zijn en minder herbergen waardoor de trajecten doorgaans langer zijn. Hij gaf les aan het conservatorium en is professioneel klassiek gitaarspeler. Hij heeft een sabbatjaar genomen omdat hij zijn leven een andere wending wil geven. Hij wandelt eerst naar Muxia en dan naar Finisterra waar hij net als ik maandag zal arriveren. We spreken af dat we maandag terug contact opnemen en dat hij wat gitaar zal spelen op het einde van de wereld. Na een 4tal kilometer komen we opnieuw een bar tegen. We stoppen om iets te drinken. Het is nog maar 10.15h en hij neemt al een biertje en vervolgens een tweede. Na een kwartiertje ga ik verder en laat ik hem alleen. Ik ben al een keer gestopt en het wordt steeds warmer.
Nog 8,5 km te gaan. Vanaf 11h krijg ik weer de klop van de hamer. Ik ben niet geschikt om in deze schroeiende hitte te wandelen, 29° is echt te veel. Op automatische piloot loop ik verder. Mijn rugzak is te zwaar en mijn voeten branden. Ik probeer uit mijn hoofd te gaan en me niet te focussen op de pijn.
1,5 km voor de herberg moet ik me opzij zetten om een boerenfamilie die de koeien naar de wei brengt te laten passeren. Ik bevind me hier echt op de boerenbuiten.
Ik bereik de herberg om 12.15h. De hospitaliero is niet echt vriendelijk. Hij brengt me naar de slaapzaal met 17 bedden. Ik neem het bovenste bed en laat het onderste aan Claire die gisteren in het bovenste bed heeft geslapen. Danny is net voor mij gearriveerd en heeft ook een bed in onze slaapzaal. Wat later zie ik ook Hayden en het Duitse koppel Fredrik en Claudia. Hen ben ik onderweg tegengekomen terwijl ze op een leuke plek onder de bomen gezellig hun picknick aan het oppeuzelen waren.
Ik eet een bocadillo met kaas en chorizo en merk dat er zo goed als geen bereik is op deze landelijke plek. Ik probeer de wifi maar ook deze blijkt niet te werken. Vervelend. Ik heb namelijk een blog te schrijven.
Ik doe wat handwas en besluit mijn computer mee te nemen en naar de herberg 600meter verderop te wandelen om iets te drinken en te schrijven. Hopelijk is daar wel bereik.
Onderweg zie ik een ideale picknickplek met verschillende tafels onder de bomen. Ideaal. Hier laat iedereen me wel met rust. Ik zie bovendien de pelgrims passeren.
Na een half uurtje komt er een Aziatische man voorbij die stopt om een praatje te maken. Hij heet Ben en komt uit Nepal. Momenteel woont hij in Duitsland. Hij draagt zowaar 2 rugzakken , één vooraan en één achteraan. Crazy. Hij moet nog bijna 10K lopen en probeert tot drie keer toe me te overtuigen om mijn spullen in de herberg te halen en met hem mee te komen. No thanks !
Rond 16h arriveren Danny en Claire aan mijn picknickplek. Claire heeft net het bericht gekregen dat ze geslaagd is voor haar master met een score van 80 %. Ze wil het graag met haar ouders delen maar er is geen bereik. Ik stel voor om verder te wandelen naar de andere herberg om het daar te proberen. Er zijn twee caféétjes en een bakker.
We stoppen bij het eerste caféetje en nemen elk een ijsje. Ik ben geen grote liefhebber van dergelijke ijsjes maar het is zo warm dat ik me laat overhalen om er toch eentje te nemen. Het is gezellig en deze keer houdt Danny voldoende afstand. Ik hoop dat hij het begrepen heeft.
Tegen 17.45h wandelen we terug naar de herberg en leg ik me even op bed. De warmte maakt me loom. Ook Claire kruipt in bed. 1,5 later word ik met een schok wakker. Ik was helemaal van de wereld.
Ik hoor muziek en lawaai beneden en ga kijken of er iets te eten valt. Claire slaapt nog. Ik maak haar niet wakker. Ze wou ook geen avondmaal in de herberg nemen maar iets eten dat ze had meegebracht.
Verschillende mensen zijn aan het wachten op hun avondmaal en de eigenaar en zijn vrouw weten niet meer waar hun hoofd staat. Ze zijn een beetje over hun toeren omdat iedereen op hetzelfde moment wil eten.
Danny zit aan tafel met een meisje met dreadlocks, Christina. Ze is Roemeense maar woont in Engeland. Ze heeft in 2019 de camino reeds gelopen maar had toen erg slecht weer van Santiago naar Finisterra en wilde het opnieuw beleven met mooier weer. Ze loopt dit stuk samen met een vriendin van haar vorig werk, Alicia. Alicia is Engelse. Dit is hun tweede wandeldag. Ze gaan eerst naar Murcia en dan naar Finisterra. Ze wandelen op het gemakske, maximum 22 km per dag. Ze komt even later ook bij ons aan tafel zitten.
Je kan enkel varkenslapje of spiegelei kiezen, met frieten , aardappels of een salade. Hun lentillessoep zou lekker zijn. Ik ga dus voor de soep en de salade met varkensvlees. Ik kan geen halfgebakken frieten meer zien. Mijn Belgische maag draait al om bij het gedacht alleen.
Plots zie ik Rae verschijnen. Ze slaapt blijkbaar in een andere slaapzaal. We zijn erg blij elkaar weer te zien en feliciteren elkaar met de prestatie.
Rae merkt op dat de mensen een beetje overweldigd zijn en gaat met een vriendin naar het restaurant een beetje verderop.
Na de maaltijd trek ik me terug om mijn plekje onder de bomen om verder aan mijn blog te schrijven. Het is nog altijd erg warm maar onder de bomen is het heerlijk en er staat een licht briesje.
Als ik vannacht niet kan slapen leg ik me hier op de bank.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!