DAG 38
27 Mei 2022
Santiago de Compostela - Negreira
20,5 KM
Totaal afgelegde afstand: 892,5 KM
Ik ben nog ver in dromenland als mijn wekker me om 6.30h terug naar de werkelijkheid katapulteert. Om 7.15h hebben we in een bar met Mathilde afgesproken om samen een koffie te drinken en afscheid te nemen. Al maar goed, anders had ik me nog eens omgedraaid.
Ik profiteer van de hotelkamer om nog even te douchen. Eet een banaan, blauwe bessen met yoghurt en één van de pastels de nata die Claire vannacht nog gekocht heeft.
Het gaat moeizaam. Mijn knieën doen zeer en mijn voeten willen niet meewerken.
We arriveren tien minuten te laat in de bar. Mathilde is nog loom. Ze heeft niet veel geslapen en vliegt deze voormiddag terug naar Parijs waar ze drie maanden een bureaujob zal moeten doen. Ze ziet dit niet zitten. Wanneer ze enkele uren later geland is in Parijs laat ze me teleurgesteld weten dat het er regent. Ik stuur haar wat zomervibes.
We zitten eigenlijk met drie wat aan een tafeltje en genieten van de koffie en elkaars gezelschap. Veel wordt er niet gezegd. Iedereen probeert op zijn manier om te gaan met het constant afscheid nemen.
De weg naar Finisterra loopt voorbij te kathedraal. Na de koffie lopen we met drie richting de kathedraal om ook hiervan afscheid te nemen en enkele laatste foto’s te maken. Tot mijn verbazing is het grote podium reeds verdwenen en alles zo goed als opgeruimd. Klaar om een nieuwe lichting pelgrims te ontvangen.
Een laatste knuffel en we starten aan het traject van de dag. We komen nog drie mensen tegen die we kennen en die naar huis gaan. Opnieuw afscheid nemen en dan zijn we echt vertrokken.
De meeste pelgrims gaan niet te voet tot Finisterra maar nemen de bus. Ik heb er zelfs niet over getwijfeld om te gaan. Het einde van de aarde, dat is mijn einddoel. Al wat ik niet meer nodig heb achter me laten en met een frisse geest een nieuw hoofdstuk in mijn leven starten.
We maken een foto van de eerste wegwijzer richting Finisterra en dan loop ik alleen verder. Het tempo van Claire is te traag voor mij maar ik hou er ook wel van om alleen te lopen. Het pad gaat door een mooi bos. Opnieuw komt de geur van eucalyptus me tegemoet. Heerlijk. Het is prachtig weer maar belooft weer een hete dag te worden. Ik geniet van de omgeving. Kleine gehuchtjes afgewisseld met bospaden en vergezichten. Mooie huizen met bloemen en palmbomen. Weinig pelgrims op pad. Er heerst een totaal andere vibe dan bij de laatste honderd kilometers voor Santiago. Veel meer relaxed. De compostela is binnen. Dit traject kan helpen om af te kicken van de extatische energie van de voorbije dagen.
Na 8,5 km kom ik het eerste caféetje tegen. Ik stop voor een café con leche en een broodje kaas. Ik kom Jan, de Nederlander met wie ik op de Meseta een stukje samengelopen heb, weer tegen. Hij is gisteren in Santiago aangekomen maar heeft een ander pad gevolgd en wandelt nu samen met een vriend die vanuit Porto naar Santiago is komen lopen.
William en Kiara, het italiaanse koppeltje zitten ook in de bar. Zij gaan eerst naar Muxia en dan naar Finisterra.
Even later komt Claire aangelopen. Ze heeft kennisgemaakt met een nieuwe jongeman, Hayden, uit California. Hij is ook in St Jean Pied de Port vertrokken maar op een later tijdstip en heeft langere etapes gedaan. Moest hij het opnieuw kunnen doen zou hij het anders aanpakken. Kortere etapes en meer genieten van de weg. Hij is vriendelijk maar een beetje vreemd. Ik kan mijn vinger er niet juist op leggen wat het is dat hem een beetje een weirdo maakt.
Hij heeft een bed gereserveerd in dezelfde herberg als wij. Waarschijnlijk zien we hem straks terug.
Ik ga weer verder. Het is ondertussen 10.45h en het vlot me niet. Mijn benen wegen als lood, het broodje ligt op mijn maag en het is veel te warm om te wandelen. Ik had vroeger moeten vertrekken om de hitte voor te zijn. Ik neem me voor vanaf morgen opnieuw om 6h op pad te gaan.
Op een gegeven moment gaat het pad erg steil bergop doorheen een bos. Ik ben helemaal bezweet en voel me echt niet goed. Mijn hartslag gaat de hoogte in en ik kom bijna niet vooruit.
Ik hou vol en sleep me verder.
Op 18km arriveer ik aan Ponte Maceira. Het is een prachtige plek. De gotische brug over de rivier werd in de 14de eeuw gebouw en in de 18de eeuw gerestaureerd. Ze overspant de Rio Tambre. Op een steen zitten enkele jongeren te genieten van de zon en hun vrije dag. Ik zet me even in de schaduw om het geheel in me op te nemen. Na tien minuutjes ga ik verder. Ik had wel wat langer willen blijven zitten of in de rivier willen zwemmen maar het is al na 13h en de temperatuur gaat nog steeds de hoogte in.
Onze herberg is de eerste die ik tegenkom. Dat valt mee. Een vriendelijk hospitaliera laat me de kamer kiezen. Ik kies de kleinste. Er is al een Frans koppel aanwezig en een beetje na mij arriveert een Duits ouder koppel, Frederik en Claudia. Ze zijn vertrokken in de Algarve en al 8 weken onderweg. Ze houden van wandelen en doen elk jaar een trail. Ze wisselen herbergen af met echte hotelkamers. Erg vriendelijke mensen.
Claire is nog in geen velden of wegen te bekennen. Ik betaal haar kamer alvast want de herberg is volgeboekt.
Na een koude douche heb ik zin in een fris drankje. Deze herberg voorziet geen maaltijden maar de vrouw geeft me gratis pinchos en stelt me voor om met mijn voeten in het koude zoutwaterszwembad te gaan zitten. Dit voelt als vakantie en na een half uurtje voel ik me herboren.
Ik ga richting het centrum om wat inkopen te doen. Dit is het laatste stadje in de komende 50km. We waren van plan zelf te koken maar er is geen kookgelegenheid.
Je kan wel iets bestellen dat geleverd wordt. Dit doen we later op de avond omdat het stadje weinig te bieden heeft en 13 min wandelen is.
Als ik terugkom van de winkel is Claire gearriveerd. We trekken onze zwemoutfit aan en gaan richting zwembad. Hayden die ondertussen ook gearriveerd is heeft al gezwommen. Het zwembad is klein, ondiep en koud. Dat houdt me niet tegen.
Ondertussen zijn er meer gasten gearriveerd. Een Engels koppel uit Yorkshire, Paul en Erika. Paul heeft ook de camino Frances gelopen. Zijn vrouw is er vandaag voor de eerste keer bij. Ze heeft veel last van artritis en kan niet ver wandelen.
Paul heeft veel praats bij. In het zwembad wil hij een foto van Claire en mij naast hem terwijl we hem zijn bierglas naar zijn mond brengen. Zijn vrouw moet de foto maken. Ik voel me hier heel oncomfortabel bij en probeer die man verder te mijden.
Verder is er Danny. Een Taiwaneese jongen van 27 die sinds Sarria de Camino loopt. Ik was hem al eens tegengekomen in Portomarin. Hij woont momenteel in Zuid-Spanje. Hij spreekt perfect Engels omdat hij 2 jaar in Londen gewoond heeft. In september gaat hij een opleiding volgen in Nederland.
Het is een lieve jongen maar aanhankelijk als een puppy.
Nadat ik me laten opdrogen heb in de zon wil ik wat schrijven. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. De vrouw van de herberg blijft maar in het Spaans tegen me praten. Na vijf weken in Spanje begrijp ik al veel uit de context en kan ik een gesprek met haar voeren. Ze vraagt of ik mediteer. Mijn mond valt open. Ze voelt mijn energie weet ze me te vertellen. Ze is een erg temperamentvolle dame. Ze staat alleen voor al het werk in de herberg en heeft geen enkele dag vrij. Ze is eigenlijk verpleegster. Haar vriend woont in Madrid. Het is de eerste keer dat ik voel dat de hospitaliera zo begaan is met de pelgrims. Ze zou zelf ook graag een keer de camino doen.
Ze bestelt het eten voor ons maar weet niet of het goed is. Niet erg. Ik heb toch geen zin om naar het stadje te gaan.
Na het eten schrijf ik nog wat. Mijn ogen vallen bijna toe. Ik moet echt mijn bed in. Die warmte is moordend.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!