Vannacht hebben we afscheid genomen van Juanlu. Om 14.05h stijgt zijn vliegtuig op richting Valencia. Hij wilde echt naar huis want hij had veel last van heimwee. Telefoontjes naar zijn vrouw en twee dochters waren voor hem dagelijkse kost. Hij kon niet begrijpen dat ik niet drie keer per dag naar mijn gezin wilde bellen. Ik mis mijn gezin heel erg maar ik vind het nog veel moeilijker nadat ik met hen bel. 5 weken is lang.

Vanmorgen moet ik afscheid nemen van Thorsten en Tony. Ze willen om 8h vertrekken want ze hebben 27 km voor de boeg. Na een nachtje stappen zal dit zwaar wegen. Ik zal hen beiden missen. Ze creërden   een goede vibe in de groep en zijn allebei leuke gesprekspartners. We hebben veel plezier gehad samen. Thorsten zorgde er ook steeds voor dat elke etappe goed werd voorbereid en wierp zich op als een aangename groepsleider. Fijne mensen.

Omdat ik afscheid van hen wil nemen, sta ik op zodra ik hen hoor rommelen. Ik ben zowieso een vroege vogel. Ik maak een fruitsalade, zet koffie en warm voor hen een chocoladebroodje op zodat ze niet met een lege maag moeten vertrekken.

Ook Claire staat plots beneden om afscheid te nemen. Een laatste gezellige babbel met aangepaste muziek en ze zijn klaar om te vertrekken.

Tony bedankt ons voor het leuke gezelschap met de woorden : “Het zijn de mensen die de reis de moeite waard maken “.

Troels verschijnt  een beetje na Claire met kleine oogjes om afscheid te nemen en net voor ze de deur uitgaan staat ook Courtney beneden.

Enkele laatste foto’s, en weg zijn ze.

Niemand wil terug in bed kruipen. Na twee straffe koffie’s ben ik klaarwakker. We praten nog een beetje na met vier en halen enkele herinneringen op. Niemand heeft honger en we spreken af om rond 11h te ontbijten. We moeten het huis om 12h verlaten.

Ik neem een douche en begeef me naar het wassalon om de was van Claire en mij te doen zodat we schone kleren hebben voor onze trip naar Finisterra. Ik neem mijn computer mee om wat te schrijven terwijl ik wacht. Eigenlijk is dit best aangenaam. Het brengt rust.

Het is vrij druk in het wassalon en ik moet 20 min wachten. Ik ben pas rond 11.30h terug. De rest heeft zijn rugzak al ingepakt en het ontbijt is klaar.

Fijn om gewoon mijn voeten onder tafel te kunnen steken voor een keer. Spiegelei met bacon, french toast, advocado, yoghurt met vers fruit. Het wordt weer een koningsontbijt.

Na het ontbijt haast ik me om mijn rugzak in te pakken terwijl de rest de opruim doet.

Het is 12.25h als we buiten klaar staan om te vertekken. We moesten de deur gewoon achter ons dicht trekken. Net op dat moment verschijnt de eigenares. Ze is ‘not amused’ dat we nog daar zijn. So be it.

Claire en ik begeven ons naar het pension dat ik voor vannacht via booking heb gereserveerd zodat we minstens onze rugzak daar kunnen stockeren. Troels en Courtney gaan de stad in. Zij slapen vannacht elders. We lijken wel touristpelgrims met onze normale outfits en onze grote rugzak.

Ik had geen goed gevoel nadat ik gisteren zag dat het pension een mail gestuurd had dat 3 vaccins verplicht waren om hier te kunnen overnachten. Het was te laat om nog te annuleren en ik heb een herstelcertificaat.

Het pension bevindt zich op de 4de verdieping van een flatgebouw en is moeilijk te vinden. Een onvriendelijke Aziatische vrouw die enkel Spaans en Mandarijns spreekt laat ons binnen. Eerst doet ze moeilijk over de vaccinatiestatus van Claire. Het formulier ziet er anders uit dan dit van de Europese unie. Ik probeer haar uit te leggen dat Claire niet eens het vliegtuig naar Europa had kunnen nemen als ze niet gevaccineerd was. Ze wil het niet begrijpen maar na wat discussie neemt ze het toch aan en vraagt onze identiteitskaarten.

Vervolgens doet ze moeilijk over de betaling die is gebeurd met de creditkaart van mijn man. Weer doet ze geen enkele moeite om te communiceren en belt ze naar booking om in het mandarijns een hele uitleg te doen. Ik kook ondertussen bijna over. Claire blijft rustig en probeert met google translate te communiceren. De vrouw doet niet eens moeite.

Ik heb het gehad met deze vrouw. Hier wil ik niet meer blijven overnachten. Ik heb nog een weg te gaan voor ik zo spiritueel ben dat dit soort gedrag me niet meer opjaagt.

Over mijn toeren verlaat ik het pension. We stappen het hotel ernaast binnen. Daar zijn ze heel vriendelijk. Gelukkig hebben ze nog een kamer vrij. Ze is nog niet schoongemaakt maar we mogen onze rugzakken al achterlaten. Het is zelfs een mooie, grote kamer op de zevende verdieping.

Opgelost. Ik ben opgelucht.

We gaan het centrum in en worden als het ware richting kathedraal getrokken. Op het grote plein voor de kathedraal  zoeken we elk een eigen plekje uit. Het is fijn even alleen met mijn gedachten te zijn terwijl ik pelgrims van overal zie aankomen. Het voelt vreemd en onwezenlijk. Een stukje dat is afgerond maar nog niet losgelaten.

Na een uurtje gaan we op zoek naar een terrasje in de schaduw om iets te drinken. Dit is niet zo simpel want het is lunchtijd voor de Spanjaarden en de stad is overvol op deze feestdag. We vinden een ideaal plekje en bestellen 2 smoothies en een stuk heerlijke cheesecake. Het is fijn met Claire te praten. Ze werkt als forensisch onderzoeker en heeft net haar master beëindigd. We hebben tijdens de camino niet zoveel persoonlijke gesprekken gehad maar dat halen we vandaag al een stukje in.

Rond 15.30h gaan we naar het hotel om de check-in te doen. Claire gaat alleen terug naar het centrum en ik ga wat schrijven.

Om 17.30h hebben we met Mathilde afgesproken om een ijsje te gaan eten. Te veel zoetigheid op één dag en ik heb niet eens gewandeld. Shame on me.

Troels heeft tegen 20h een plekje gereserveerd in een goed restaurant voor ons laatste avondmaal met vier. Straks moeten we weer afscheid nemen.

Het ijsje is heel lekker. We wandelen opnieuw naar het plein voor de kathedraal om het op te eten. Daar is een firma bezig met het opzetten van een groot podium. Het is feest in de stad. Prachtig weer, heel veel mensen, een kermis en overvolle terrasjes.

We willen samen nog een aperitiefje nemen maar Mathilde moet een antigentest laten doen om morgen naar Parijs te kunnen vliegen. Helaas kan dit niet in de apotheek en vermits het een feestdag is ook niet in het ziekenhuis van Santiago. Ze maakt een afspraak voor morgen in de luchthaven.

Claire en ik genieten van een sangria met bijhorende pinchos, zonder erom te vragen, gratis bijgekregen. In Spanje, hoort dit steeds zo te zijn volgens Juanlu. We bekijken mensen.

Het restaurant is maar één minuut verwijderd van ons terrasje. Als we enkele minuten na 20h arriveren staan Courtney en Troels al in de rij, wachtend tot een ober hen naar het tafeltje zal brengen. We voegen ons bij hen.

Het is een tof restaurantje en de gerechten zijn heerlijk. We brengen elk een toost uit; iets dat we meenemen van onze tocht samen.

Tegen 22h verlaten we het restaurant. Mathilde heeft ons een berichtje gestuurd dat er concerten plaatsvinden op het podium voor de kathedraal. We begeven ons richting deze plek. Net als gisteren staat er weer een enorme rij aan te schuiven.

Deze keer zijn Troels en ik niet zo braaf. We passeren de rij langs rechts en slagen er in 10 min later binnen te geraken. De meisjes durven of willen ons niet volgen.

Er hangt een uitgelaten sfeer. Spanjaarden weten hoe ze een feestje moeten bouwen. Al kennen we de woorden meestal niet, we springen en dansen uitgelaten mee.

Rond 23.15h verlaten we het plein en voegen we ons bij de meisjes die naar een gospelgroep zijn gaan kijken  op een ander podium.

Ik neem afscheid van Courtney en Troels. Claire geeft hen de raad om goede keuzes te maken.

De keuze tussen goed en slecht is niet zo moeilijk. De keuze tussen gewoon goed en de beste keuze is een stuk zwaarder. We spreken af contact te houden via sociale media. We geven elkaar nog een knuffel en gaan dan per twee een andere richting uit.

Troels vliegt morgen terug naar Denemarken. Op zondag moet hij naar het communiefeest van zijn neefje en Courtney neemt morgen de bus naar Porto waar ze tot zondag vakantie neemt. Maandag vliegt ze terug naar Canada. Ze moet weer aan het werk als serveerster op huwelijksfeesten. In  het verleden heeft ze gewerkt als crew op een luxe-cruise schip. Mogelijk gaat ze deze job terug oppikken. Volgend jaar wil ze een gans jaar vrij nemen om met een minivan te gaan reizen. Settelen zit er voor haar nog niet in.

Misschien zien we elkaar weer.

Ik ben moe en blij in mijn bed te kunnen kruipen. Ik hoop dat ik kan slapen want het lawaai van de concerten en feestende mensen is hoorbaar tot in onze kamer.