DAG 36
25 Mei 2022
O Pedrouzzo - Santiago De Compostela !!!
20 KM
Totaal afgelegde afstand: 872 KM
Vandaag is een héél speciale dag. Als alles volgens plan verloopt bereiken we vandaag Santiago de Compostela.
Om de massa voor te zijn en zoveel mogelijk uit onze dag te halen staan we vroeg op. De wekker van Thorsten staat ingesteld op 4.30h.
Om 3.50h wordt ik al gewekt door lawaai van Aziatische pelgims in de ruimte naast de onze. Ze hebben duidelijk hetzelfde idee als wij. Ik probeer me nog een keer om te draaien maar ik kan de slaap niet meer vatten. Om 4.15h laat ik me stilletjes uit mijn bed glijden en begin ik al aan mijn ochtendritueel. Dit geeft me een kleine voorsprong op de anderen zodat ik nog van een koffie kan genieten en de croissant kan oppeuzelen die ik gisteren heb gekocht.
Stipt 5 uur vertrekken we. Het regent lichtjes maar volgens de voorspelling wordt het verder op de dag mooi weer. We moeten een donker bos doorkruisen. Gelukkig hebben Thorsten en Tony een degelijke hoofdlamp. Toch wel fijner om dit in groep te doen. We hebben afgesproken dat de meisjes proberen iets sneller te stappen en dat de anderen hun tempo iets zullen verlagen.
So far so good. Het eerste bos doorkruisen we zoals gepland met de gehele groep.
Vervolgens passeert de camino een klein slapend dorpje om nadien opnieuw doorheen een bos te slingeren. Deze keer gaat het een hele poos steil bergop.
Al snel loopt Troels een eind voorop. Eerst volg ik hem maar als de afstand met de anderen steeds groter wordt houd ik mijn pas een beetje in. Dit is niet de bedoeling. We zouden min of meer samen blijven. Het is niet fijn als je achterop loopt. Bovendien is het nog pikkedonker.
Als we de luchthaven van Santiago bereiken stop ik en wacht ik even. Thorsten en Claire zijn even later daar en ook zij vinden het fijner om samen verder te gaan. Het begint stilaan een klein beetje licht te worden. Troels is nergens meer te bekennen.
Mijn benen wegen als lood. Ik heb de indruk dat mijn lichaam helemaal niet wil wandelen. De anderen hebben een vergelijkbaar gevoel. Mogelijk komt het door het lange traject van gisteren.
Ik stel voor om wat muziek te spelen om wat meer vaart te maken. Het helpt een beetje.
Het is ondertussen licht geworden. We hebben al bijna twee uur gewandeld en nog geen enkel caféetje open gevonden voor een koffiestop.
Als we de pijl van 10k bereiken zien we Troels nog net een foto maken van drie Aziatische mannen. Op hun beurt nemen zij een foto van onze groep. De weg stijgt nog steeds. Het is loodzwaar en nog geen stop in het verschiet. Er hangt een dichte mist. De kans is klein dat we Santiago zullen zien liggen vanaf het uitkijkpunt op 17km.
Op 14,5 km is er eindelijk een bar open. Iedereen is toe aan een stop na meer dan 3h wandelen. We genieten van onze koffiepauze met chocoladebroodje en komen even op adem.
De zon verschijnt en de mist verdwijnt. Het heeft zo moeten zijn.
Vol energie vatten we de laatste kilometers aan. Nog 1uur en 8 minuten wandelen zegt google maps. Ons ultieme doel is binnen handbereik. In groep gaan we verder. Eindelijk zien we de kathedraal van Santiago blinken in de zon ver beneden ons. Ik word er een beetje emotioneel van.
Het einde van een zware maar fantastische trip waar ik heel veel toffe mensen heb leren kennen. Het afscheid komt dichterbij. Als het lot het wil, zien we elkaar weer. Anders zullen het prachtige herinneringen blijven.
Anders dan verwacht zijn er weinig pelgrims voor of achter ons. De inwoners van Santiago zijn al druk bezig met hun dagelijkse bezigheden en besteden weinig aandacht aan de aankomende pelgrims. Later op de avond vertrouwt een Spaanse jongeman die aan de universiteit van Santiago werkt me toe dat de inwoners helemaal niet opgezet zijn met al deze pelgrims. De prijzen van de binnenstad gaan hierdoor omhoog en de mensen moeten uitwijken naar de rand van de stad om nog een woning te kunnen betalen. Ik begrijp hen wel. Voor ons is dit speciaal. Voor mij een” once in a life time experience” maar voor hen is dit dagelijkse kost.
We volgen google maps en komen steeds dichter bij ons einddoel.
Daar is ze dan, de majesteuze kathedraal, blinkend in de zon. Op het plein voor de kathedraal zijn al een aantal groepen touristen verzameld. Ook al enkele pelgrims maar niet de grote massa.
We kunnen onze vreugde niet op en vallen mensen die we kennen in de armen. We doen een poging om onze rugzakken in de lucht te gooien maar de mijne is echt te zwaar om hem hoog boven mijn hoofd te krijgen. Juanlu had ons opgewacht op een terrasje, fototoestel in aanslag maar we hebben blijkbaar een andere weg genomen. Hij komt naar ons toe op het plein voor een volledige fotoshoot.
Vervolgens begeleidt hij ons naar het pelgrimskantoor om onze Compostela te verkrijgen. Hij werpt zich op als onze Spaanse gids en helpt ons een ticket te bemachtigen en onze rugzak in bewaring te geven.
Na een 40tal minuten wachttijd in de zon is het mijn beurt. De compostela is gratis maar als je ook een bewijs van het aantal gelopen kilometers wil kost het 3 euro. Ik betaal met plezier drie euro om dit bewijs te bemachtigen. Officieel zijn het 853km. De rest van de groep heeft ongeveer 779 km gelopen vanuit St Jean Pied du Port. De dame aan het loket heeft echter de foute datum ingevuld : 22/5 in plaats van 25/5. Juanlu vindt dit niet kunnen en gaat terug binnen om in rad Spaans een nieuwe voor mij te vragen. Lief van hem.
Op naar de kathedraal. Het is nu 11.30h, ruim op tijd voor de dienst die om 12h begint. Dat dachten we alleszins. De kathedraal zit al stampvol. Alle zitplaatsen zijn reeds benomen. Ik spot een bank waar vier in plaats van vijf mensen op zitten en vraag hen een beetje plaats te maken zodat ik erbij kan. Links van mij een Duits koppel, rechts van mij twee oude Spaanse dametjes. Ik vrees dat ik stink en probeer me zo smal mogelijk te maken. Ook Tony vindt nog ergens een plaats. De anderen moeten rechtstaan maar hebben eigenlijk een betere positie om later het wierrookvat doorheen de kathedraal te zien slingeren.
De dienst duurt bijna 1h en begrijp er geen woord van. Ik val 2 keer in slaap en zie een beetje verder ook Tony knikkebollen. Stil recht blijven staan is een marteling voor mijn voeten. Ik probeer wat ter plaatse te trappelen en zie ook andere mensen hetzelfde doen. Je haalt de pelgrims er zo uit.
Rest me nog het graf van de heilige Jacobus te bezoeken, de reden waarvoor ik zo ver gelopen ben . Dit doe ik een half uurtje na de kerkdienst zodat ik niet in de rij moet staan wachten.
Het is feest in de stad. Er staat een groot podium naast de kathedraal en vanavond zijn er concerten van galicische artiesten. Op de trappen naast de kathedraal drinken we iets en genieten we nog wat na van onze prestatie. Iedereen is blij en opgewonden. We did it !
Juanlu consulteert een politie-agent om een goed lunchadres te bekomen en tegen 14.30h genieten we van de best lunch die we tot nu toe gehad hebben.
Na het eten pikken we de rugzakken op en begeven we ons naar het appartement. De weg hierheen valt tegen. 15 min wandelen, steil bergop, na twee biertjes. Ik ben echt opgelucht als ik er ben.
Het is eigenlijk een klein huis. Ik heb een kamer alleen. Heerlijk. Eindelijk een klein beetje privacy. Tony en Thorsten slapen samen vermits zij morgen al vrij vroeg willen vertrekken. De drie anderen hebben de kamer op de tweede verdieping.
Troels, Claire en Courtney gaan ondanks de vermoeidheid opnieuw de stad in om nieuwe outfits te kopen. Ik ga even naar de supermarkt voor haarkleurmiddel en breng een fles wijn, kaas en chorizo mee voor later op de avond.
Ik kleur mijn haar en val vervolgens even in slaap.
Troels heeft zijn wandelschoenen weggegooid en een nieuwe outfit in de Zara gevonden. Hij lijkt met zijn nieuwe outfit een beetje op Patrick van spongebob. Claire heeft enkele zachte aanvoelende T-shirts gekocht en Courtney en wit zomerkleedje. Iedereen is blij.
Rond 20.30h genieten we van onze avondsnack. Juanlu eet in het centrum. Het is 21h voorbij als we richting centrum vertrekken. Het is druk in Santiago. De hele stad lijkt wel op straat te zijn gekomen. Het is niet mogelijk om tot bij de plaats waar de concerten plaats vinden te geraken. De concerten zijn gratis maar de wachrijen zijn ellenlang. We vinden Juanlu terug en zoeken een fancy bar uit. Buiten is er nog net één tafeltje met slechts vijf stoelen. De ober wil niet dat we gaan zitten omdat we met zeven zijn. Ik spreek drie jonge gasten aan het tafeltje ernaast aan en vraag of ze het ok vinden dat we de tafels samenvoegen zodat we twee extra plaatsen hebben. Ze vinden het geen probleem en de ober gaat akkoord. Geregeld. Ik bestel me zelf een heerlijke strawberry daiquiri.
Mathilde die tot Finisterra is gewandeld en vandaag met de bus is teruggekomen komt even later bij ons zitten.
Gezellig maar spijtig genoeg erg koud. Noch ik, noch de meisjes en Troels hebben iets warms meegenomen. Het is zo koud dat mijn tanden bijna beginnen te klapperen. Is dit werkelijk Spanje ? Ik vraag aan de ober of ze dekens hebben. Hij heeft enkel zijn eigen jas in de aanbieding die hij even later brengt.Een echte Spaanse gentleman. Ik laat hem voor Courtney.
We willen graag verhuizen naar een bar waar we binnen kunnen zitten. De Spanjaarden hebben me twee goeie adresjes gegeven. De eerste is helaas gesloten. Het tweede caféetje is een Keltische pub met Jazzy muziek. Erg leuk.
Tegen 1.30h vallen mijn ogen bijna dicht. Ook Thorsten ,Tony en Claire willen naar huis.
De andere drie blijven nog voor een laatste drankje.
Ik ben zo blij als ik mijn bed zie en val als een blok in slaap. Morgen is het gelukkig een rustdag.
Wat fyn dit te lezen,super dikke proficiat,je hele blog heeft me zo geïnspireerd dat ik er aan denk om ook de camino te lopen……wie weet komt het er ooit van….fyne thuiskomst …groetjes
zeker doen ! niet uitstellen 🙂
PROFICIAT met de voltooiing van je CAMINO en bedankt voor alle beschrijvingen,belevingen en verwoordingen met foto’s te delen in je blog ! Kippevelmomenten ! Zo chique ” you did it !”. Dat gaat een intense ,warme thuiskomst worden .
Bedankt voor je mooie reactie ! 🙂
Dikke dikke proficiat Annemie,👏👏👏
YES YOU DID IT💪💪💪
Ik twijfelde geen moment dat jij deze uitdaging tot het einde zou aangaan. Maar wat zal je leven nu veranderen, en wat zal het weerzien met Chris en je kinderen intens zijn.
Zelfs IK ben enorm trots op jou! 🥂🍾
Bedankt om deze hele tocht te delen,
De foto’s,.. jou ups en downs,.. alles
💋💋💋
TOP! Wat een prestatie Doc!
We hebben genoten van je levendige verhalen waardoor we ons ook een beetje in je kielzog waanden….
Schrijf je om het af te leren nog even door tot Fisterra?!
Sportieve groeten!
Chris & Lisa
Dat doe ik zeker ! Ik ben er ondertussen al (spoiler ! 🙂 ) maar het relaas van de laatste dag wordt morgenvroeg gepubliceerd.