DAG 34
23 mei 2022
Ventas de Narron - Melide
27 KM
Totaal afgelegde afstand: 814,7 KM
Het is bijna niet te geloven maar onze kamer was stil vannacht. Ik heb geslapen als een baby. De kamer was nochtans goed gevuld. 2 Italiaanse vrouwen en 4 irritante Duitsers die gisterenavond het licht niet wilden uitdoen en vanmorgen om 5h met veel lawaai hun spullen aan het pakken waren. Ze snurkten alleszins niet.
5.30h gaat het alarm van Thorsten. Ik ben al wakker en jump uit het bovenste bed. Tony en Claire sliepen in de kamer naast ons. Ik kom hen tegen op de gang terwijl ze hun spullen aan het inpakken zijn. Om 5.55h verlaten Thorsten, Claire en Tony de herberg en gaan op pad.
Ik ben net niet klaar maar haal hen dadelijk wel in. Als ik vijf minuutjes later vertrek heb ik spijt dat ze al weg zijn. Het is pikkedonker, er hangt een dichte mist en je ziet geen hand voor ogen. Helemaal anders als de sterrenhemel van twee weken geleden.
Ik stap goed door en ben genoodzaakt mijn zaklamp te gebruiken om de weg te vinden. Een beetje later zie ik in de verte een rugzak beschenen door de rode hoofdlamp van Tony. Ik stap wat door en haal hen een beetje later in. Dit voelt toch comfortabeler onder de huidige omstandigheden.
Het regent momenteel niet maar het is wel erg fris.
In het eerste gehuchtje dat we tegenkomen komt een grote hond ons tegemoet gelopen. Hij loopt geruime tijd met ons mee terwijl hij het pad markeert. Het lijkt wel of hij ons de juiste weg wil tonen.
Wanneer we in het eerste dorpje, Ligonde, arriveren blijft hij staan en kijkt ons na.
Troels en Courtney die wat later vertrokken zijn ontmoeten dezelfde hond. Ik vermoed dat het begeleiden van pelgrims bij zijn dagelijkse routine hoort.
Het wordt licht maar de hemel blijft grijs en betrokken. Volgens de app zou het pas rond 11h gaan regenen. Thorsten heeft uitgedokterd dat er een restaurant is in Lestedo, op 7km, waar we kunnen ontbijten.
We voelen allen de zware tocht van gisteren nog in onze benen. Als we bijna in Lestedo zijn voel ik dat ik iets moet eten.
Er is geen bar of restaurant open. Enkel een hotel. We trekken onze stoute schoenen aan en vragen of we daar ontbijt kunnen nemen. Het ontbijt is 10 euro per persoon. Claire twijfelt maar ik aarzel geen seconde en stel voor dat ik het ontbijt trakteer voor deze keer. Ik heb brandstof nodig.
Het wordt een echt fun-ontbijt. Een upgrade naar luxe-pelgrims. We voelen ons als Alice in Wonderland. Bacon and eggs, vers fruitsap, verse ananas, yoghurt, toast met kaas of vlees. Verschillende soorten confituur… We passen de formule van “all you can eat “toe en eten te veel. Enkele Duitse high maintenance vrouwen kijken ons misprijzend aan terwijl ze enkel een koffie en sinaasappelsap nemen. Het zijn toeristpelgrims met een kleine dagrugzak die hun koffer laten overbrengen naar het volgende fancy hotel. Zo kan je de camino dus ook lopen.
We pikken nog snel een banaan en enkele madeleintjes mee en gaan voldaan terug op pad.
Het loopt een heel stuk beter als je gegeten hebt. Ik zet mijn muziek op en zonder me een beetje af van de groep. Een uurtje later bereiken we het grotere dorpje Palas de Rei waar verschillende touristpelgrims net vertrekken. Ik ga het kerkje binnen, brand een kaarsje, scoor een stempel en wacht op de anderen.
We besluiten te stoppen om een drankje te nemen terwijl Claire op zoek gaat naar een nieuwe SIMkaart. Op het terras naast ons zit een Canadees meisje met enkel een kleine tas. Ze voelde zich vandaag niet zo goed en heeft haar rugzak laten overbrengen naar de volgende herberg. Ze is gestart in Leon omdat ze haar studies aan de kunstacademie net beëindigd heeft en maar drie weken heeft om de camino te lopen.
Vanop onze plaats kunnen we in het oog houden hoeveel pelgrims valsspelen en de bus nemen.
Het begint te regenen en we verhuizen naar binnen waar we onze regenkledij aantrekken.
We verlaten het café en gaan op pad in de gietende regen. Nadat we de grote weg hebben overgestoken gaat het steil naar beneden over enkele gladde stenen. Er is ook een trap. Ik twijfel maar volg toch Thorsten. Voor ik het besef schuif ik onderuit terwijl mijn rechterbeen dubbel plooit. Mijn regenbroek en mijn wandellegging is kapot. Mijn knie doet pijn maar nadat de anderen me recht geholpen hebben kan ik er op steunen en verder wandelen. Ik hoop dat mijn knie morgen niet te stijf zal zijn.
Op dat moment komt Jaap ons voorbijgegaan en wandelt hij een stuk met ons groepje mee. Ik heb niet veel zin om te praten nu. Als ik pijn heb kan je me beter met rust laten.
De regen valt met bakken uit de hemel en het duurt niet lang of ik ben doorweekt. Ik probeer mijn hoofd leeg te maken en gewoon verder te wandelen. De pijn verdwijnt wat op de achtergrond.
Jaap stopt wat verder in een bar om zijn regenkledij aan te trekken en om zijn reservering om te boeken naar een bed in Melide, het stadje waar wij zullen overnachten. Ik heb het gevoel dat hij graag bij onze groep zou aansluiten.
We gaan door en het begint eindelijk een beetje minder te regenen. In ponte campana zien we Troels en Courtney weer. Ze moeten ons gepasseerd zijn terwijl we binnen zaten in Palas de Rei. We stoppen, nemen een snack, drinken iets, halen een stempel en laten onze spullen een beetje drogen voor we verder gaan.
Het begint opnieuw te regenen. Nog een kleine 7km voor de boeg.
Ik zet mijn turbo aan en loop goed door met Thorsten in mijn kielzog. Iets voor 14h arriveren we in Melide. Het is gestopt met regenen en de zon komt zelfs even piepen.
Blijkbaar heb ik voor ons zes een private room geboekt in een kamer voor acht met privébadkamer. Dat valt mee. De kamer is ruim en licht maar het verkeer is wel erg storend.
Na de douche gaan Troels, Thorsten en ik het stadje verkennen terwijl de rest wat rust neemt. Thorsten trakteert ons op een heerlijke ijs en espresso. Ik vrees dat ik nog niet onmiddellijk honger zal hebben na deze zoete zonde.
Vanavond gaan we inktvis eten in Pulperia Ezequiel. Galicië is gekend om zijn inktvis. De beste plaats om het te eten is Melide. Je kan het ook in Santiago eten maar daar liggen de prijzen hoger.
De pulpa is lekker maar het is geen gerecht dat ik elke dag op het menu zou willen. Claire maakt een verkeerde keuze en krijgt enkel gekookte aardappelen met wat kruiden op.
Om het goed te maken gaan we voor de tweede keer langs bij de gelateria. Ik neem niks want ik heb meer als voldoende gegeten. Ik proef wel van de churros met chocolade die Tony als traktatie koopt.
Het is koud als we richting herberg wandelen. De hemel is helemaal open getrokken. Morgen is er weer regen voorspeld en vrij lage temperaturen. We hebben een traject van 33km voor de boeg. Ik voel weerstand opkomen als ik er aan denk. Eens ik vertrokken ben is het meestal snel over.
Ik ben blij dat we een kamer hebben met enkel ons groepje.
Hoi Annemie, nog maar net pengvogel ontdekt- dus lees sinds gisteren met grote bewondering & héél gulzig je fantastische camino blog. Straffe toeren wat je doet , bijzonder je doorzettingsvermogen op elk vlak! En na elke dag nogeens de discipline om je blog te schrijven. Respect ! 🙏Zelfs bakken regen houdt je niet tegen. 🤜🤛 En jou glunderende snoet bij het smullen van dat welverdiende ijsje ! Meegenieten en voelen… ’t ga je goed…
Bedankt voor je berichtje Diane !