DAG 31
20 mei 2022
Las Herrerias - Fonfria
20 KM
Totaal afgelegde afstand: 727 KM
Vandaag zullen we Galicië betreden. De naam van de streek is afkomstig van de kelten, één van de oeroude culturen die hier sporen hebben achtergelaten. De galicische taal is nauw verwant aan het Portugees. Het is een landschappelijk buitengewoon mooi gebied. Omwille van de eerder afgelegen ligging en het regenachtige, zachte klimaat speelt toerisme hier maar een kleine rol. Santiago de Compostela is de hoofstad van deze streek. De ontdekking van het graf van de apostel in de 9de eeuw gaf deze streek zijn naambekendheid.
We zijn allemaal opgetogen om vandaag Galicië te betreden. Ons doel komt steeds dichterbij. Dit versterkt ons enthousiasme en doorzettingsvermogen.
Vandaag staat er volgens de boeken en de overlevering van andere pelgrims een zwaar traject op het programma. We moeten een berg over. Dit betekent 800 meter stijgen.
Zoals gewoonlijk staan we om 6.30h vertrekkensklaar. Er zijn meer en meer ” toeristpelgrims” met een dagrugzakje onderweg. Ze maken veel lawaai, wat voor mij storend werkt. Ik vertrek samen met Tony en Thorsten maar we worden al snel ingehaald door Troels die ook op de vlucht is voor de toeristpelgrims.
Het eerstvolgende dorpje La Faba ligt op ongeveer 4 km. D peerfecte plaats voor een koffiestop.
Nadat het pad de asfaltweg verlaat gaat het steil omhoog door het bos. Ik word de onmiddellijke boost van mijn metabolisme gewaar. Door controle te houden over mijn ademhaling lukt het me tegen een aanvaardbaar tempo La Faba te bereiken. Dit wordt een teleurstelling. Het dorpje lijkt uitgestorven en er is geen enkel caféetje open.
We vervolgen het pad. Het volgende dorp ligt 2,6 km verder wat niet onoverkomelijk is. Het pad gaat nog steeds omhoog. Het is weliswaar iets minder steil maar vergt toch heel wat inspanning. Rond 8.15h bereiken we La Laguna waar Troels al op ons zit te wachten met een tortilla con patatas. We bestellen hetzelfde, genieten van het ontbijt en komen even terug op adem.
Na een half uurtje vervolgen we onze weg. O Cebreiro ligt 2 km verderop. De vergezichten zijn prachtig. Na een kwartiertje verwelkomt de grenssteen ons in Galicië.
O Cebreiro is een museumdorp. Het is één van de oudste pelgrimsrefugia van de camino. Er heerst een fijne vibe in het dorpje. Het heiligdom, Santa Maria la Real, is de oudst bewaard gebleven kerk aan de route. Elias Valina, was vanaf 1959 pastoor van O Cebreiro. Hij was de pionier van de moderne St Jacobsroute en van de gele pijl.
Ik brand een kaars voor alle thuisblijvers.
We strijken neer op een terras om wat te drinken. We zien verschillende bekenden arriveren, Harry & Marley, Rea en uiteindelijk arriveren ook Claire en Courtney.
Vanaf O Cebreiro kiezen Thorsten, Tony, Troels en ik voor een alternatieve weg. Deze stijgt meer maar is veel rustiger. Geen enkele pelgrim die ons volgt en er zijn mooie vergezichten. Na 3km komen beide routes opnieuw samen.
Ik leefde in de veronderstelling dat we na O Cebreiro het ergste gehad hadden maar dit blijkt niet zo te zijn. Het pad blijft regelmatig stijgen. Ik wandel samen met Troels. Hij is erg opgetogen om zijn nieuwe toekomstplannen te kunnen verwezelijken bij zijn thuiskomst. Ook ik kijk er naar uit om met mijn nieuw project aan de slag te gaan. Hij geeft me wat tips om het te laten slagen.
We verfrissen ons aan een natuurlijk waterbronnetje voor we de laatste steile klim van de dag aanvatten.
Dit is geen lachertje. Het is zwaarder dan wat we tot nu toe gedaan hebben en in de volle zon. Als we bijna boven zijn zien we Thorsten en Tony als kleine speelgoedventjes arriveren.
Een allerlaatste push en we zijn boven waar een terras naar ons lonkt. We nemen een koud drankje en verwelkomen Thorsten en Tony.
Vanaf hier is het nog 3,3 km naar onze herberg maar het terrein is grotendeels vlak.
Albergue A Reboleira in Fonfria is onze eindbestemming. Mooi gelegen in een dorpje waar eigenlijk niks te beleven is. Er zijn zonnebedden. Voor ik aan mijn blog begin geniet ik van een dutje in de zon terwijl ik naar wat muziek luister. Dit voelt als vakantie. Alleen het zwembad mis ik nog.
Om 19h wordt er avondeten geserveerd. Ons eerste Gallisische pelgrimsmenu is erg lekker. Over mij aan tafel zit de Braziliaanse brandweerman die ik vanmiddag al heb leren kennen. Zijn naam heb ik niet onthouden. Het was Braziliaans voor Roger. Hij is 48 jaar en op pensioen. Hij houdt er niet van om in de zon te lopen dus vertrekt hij vaak al om 4.30h.
Toen ik vanmiddag de was wilde ophangen waarschuwde hij mij om niet te dicht in de buurt van het bijennest te komen. Ik had het zoemende geluid al opgemerkt. Toen ik beter keek zag vlakbij de waslijn honderden bijen rondvliegen.
Na het eten leg ik me nog even in de laatste avondzon om mijn blog verder af te werken.
Plots horen we het geluid van hoefgetrappel. Een koe rent door de straten van dit kleine dorpje met achter haar een boze boerenzoon.
Blijkt hier dan toch nog iets te beleven te zijn.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!