Vandaag staat de eerste berg op het programma. Een barman probeerde ons gisteren te overhalen om de camino duro links te laten liggen. Het zou veel te gevaarlijk zijn met weinig bewegwijzering. Hij deed me bijna twijfelen. Het alternatief is echter 10 km vlak langs de weg met het lawaai van de autostrade een beetje verder. Dit zie ik al helemaal niet zitten.

Ik krijg een fantastisch ontbijt van Thorsten. Een toast met spiegelei en wat overschot van de pasta van gisteren. Het smaakt me. Ook het ontbijt dat de hostel zelf voorzien heeft is meer dan verwacht. Verschillende soorten toast, beleg, sinaasappelsap en allerhande apart verpakte koekjes en cakejes.

Ik neem wat van de verpakte spullen mee voor onderweg. Je weet maar nooit wat ons te wachten staat.

Om 7h verlaten we de herberg. Amelie is al bijna een uur vertrokken. Ze moet vandaag 4 km verder wandelen en is ook van plan de camino duro te nemen. Ik weet niet of het een goed idee is om te vertrekken in het donker. Amelie komt uit een gezin met 6 kinderen. Ze is de tweede in rij. Ze vond het gisteren echt gezellig aan tafel. Het deed haar aan thuis denken.

De hospitaliero heeft ons goed uitgelegd hoe we bij het startpunt van onze alternatieve  weg kunnen komen. De lokale bevolking heeft de wegmarkeringen verwijderd. Ik besef ineens dat dit waarschijnlijk ook de reden was dat de barman ons de andere route probeerde aan te smeren. Deze passeert immers enkele andere kleine dorpjes die vanuit commercieel oogpunt ook kunnen profiteren van de passerende pelgrims.

Het eerste stuk gaat steil omhoog maar is zeker te doen. De bergen in Zwitserland zijn een pak zwaarder. Ik heb er plezier in. Het uitzicht over het stadje en de bergen rondom is prachtig. Het steile stuk duurt maar een half uurtje. Nadien moeten we ook klimmen maar dit gaat geleidelijk omhoog. Zelfs zo hoog boven de autoweg kan je het geluid van het voorbijrazende verkeer nog horen.

Helemaal beneden zien we de andere pelgrims als kleine mieren langs de weg lopen. Blij dat ik hierboven ben met de prachtige vergezichten en de natuur. Er zijn maar weinig pelgrims op ons pad.

De bewegwijzering is summier maar voor mij voldoende.

Na bijna 2h en 9,5 km arriveren we in een klein dorpje. De lokale bevolking lijkt vrij oud en is bezig in kleine tuintjes. Er is één herberg waar je iets kan drinken en waar ik een lekker stuk huisgemaakte kastanjetaart proef. Ze is gemaakt met kastanjes uit het bos waar we doorheen gelopen zijn.

Aylen en de drie Franse jongens die we gisteren tegenkwamen zijn hier ook.

Plots komt Tony naar me toe gelopen en zegt enthousiast dat hij net Jezus heeft ontmoet.

Jezus heet in werkelijkheid ook Antony. Hij is de vriend van Aylen. Hij heeft inderdaad de looks van Jezus en is een energetische healer. Volgens Aylen zou hij deze gave al sinds zijn kindertijd hebben. Hij is nu op de camino om pelgrims te helpen met fysieke of mentale klachten. De gardia civil is echter niet opgezet met zijn komst omdat hij geen doktersdiploma heeft en dus ook de pelgrims niet mag aanraken.

Ik vraag hem een keer naar de teen van Troels te kijken. Hij ontsmet de teen, brengt thee tree oil aan en doet wat energetisch werk rondom. Het probleem van de teen zou mede veroorzaakt worden door onderdrukte emoties. Hij geeft Troels de raad om deze op de camino te uiten en achter te laten.

Een van de Franse companen haalt vervolgens Tarotkaarten boven en ieder van ons mag een persoonlijke kaart kiezen die hij helpt te verklaren.

Best gezellig. Wat ik wel of niet moet geloven weet ik niet.

We zitten al bijna 1,5h op het terras van deze herberg, alleen Claire ontbreekt. Ze wilde vandaag niet te veel geld uitgeven. We namen aan dat ze doorgelopen was.

Een beetje later blijkt dat ze zich van weg heeft vergist. Gelukkig helpt google maps haar om de camino opnieuw te bereiken.

Na het dorpje gaat het omlaag tot ons pad zich samenvoegt met de normale camino. De afstand bedraagt nog 11km. Het is al bijna middag en de zon brandt. Het pad loopt de ganse tijd over de asfalt of vlak ernaast wat het hete gevoel enkel nog versterkt.

Tony geeft de tip om mijn pet onder de kraan nat te maken en zo op te zetten . Dit helpt om mijn hoofd koel te houden.

Ik heb mijn headphone op met muziek zodat ik wat vaart kan maken. 29° en volle zon. Hier en daar de schaduw van een boom maar het is afzien.

Iets na 14h bereik ik las Herrerias en de herberg. De kamer is ok. Voor 8 personen. Voorlopig zijn we enkel nog met ons zes. Ik duim dat er geen snurker bijkomt.

Voor lunch neem ik een bocadillo met bruiswater. Geen alcohol vandaag.

Ik moet de was doen maar in deze herberg moet je per persoon 6 euro betalen. Je mag de spullen niet gezamenlijk wassen. Dit vind ik bij zijn haren getrokken. Ik heb het moeilijk als mensen profiteren van een situatie. We besluiten om de hoogstnodige dingen met de hand uit te wassen. Het is heet en er blaast wat wind dus alles zal wel snel droog zijn.

Iedereen doet vervolgens een dutje en ik ga schrijven.

Het is warm in de zon. Mijn ogen vallen bijna toe. Ik leg me ook nog een half uurtje neer en luister een beetje muziek.

Als ik een beetje later buiten ga hoor ik gitaarmuziek. In de herberg naast de onze speelt een jonge nederlander op zijn gitaar. Naast hem zit een netjes geklede zwarte jongen uit Londen. Ze zijn vrijwilligers in de herberg en zorgen voor wat ambiance. Na het diner vanavond beloven ze om nog wat muziek te spelen.

Tony heeft een restaurant gevonden op 4 min wandelen. Terwijl we wachten op onze gerechten spelen we yahtzee. Ik win voor de tweede keer. Het menu is lekker. Het beste dat ik tot nu toe gegeten heb.

Wanneer we terugkeren komt de muziek ons al tegemoet.

Een gezellige afsluiter van de avond.