DAG 3
22 April 2022
Jacca Arres
24 KM
Totaal afgelegde afstand: 62,5 KM
De nacht sluipt weg de lucht verbleekt
De schimmen vluchten zwijgend
En aan de verre horizon
Begint de zon te stijgen
En daar trekt uit de nevel op
De klaarte van de dageraad
Met in zijn schoot geborgen
De zotte morgen
Prachtig verwoord door Zjef Vanuytsel en volledig passend bij het begin van mijn dag.
Vandaag wil ik op tijd vertrekken. Ik heb gisteren in mijn beste spaans een bed gereserveerd in Arrès. Ik moet dus zien dat ik deze bestemming tegen 18h haal.
Mijn ontbijt is geweldig. Ik sluit het af met een bordje vol vers fruit. Lekker zoet, zoals fruit alleen in de zuiderse landen smaakt. Ik ben alleen in de eetzaal en de ober is lyrisch over Antwerpen.
Vol goede moed ga ik weer op pad. Ik hou de pas er stevig in en probeer ondertussen mijn staptechniek te verfijnen. Als ik sneller voortbeweeg en mijn knieën iets hoger ophef, heb ik minder last van het gewicht van mijn rugzak. Blijven zweven, blijven zweven…. wordt mijn motto. Wonderwel werkt dit, al vergis ik me soms en wordt het blijven zwemmen in de plaats.
Ik heb besloten elke 6km een pauze in te lassen van 30min en ’s middags een uur te nemen zodat ik een beetje kan lezen onderweg.
Exact op 6 km dient zich een bankje aan. Het universum heeft me begrepen. Terwijl ik daar rustig geniet van mijn drankje en mijn boek komt er , niet te geloven, een ouder pelgrimskoppel voorbij. Yes, er zijn nog pelgrims op pad. Ik ben niet de enige gek.
En ja, een kwartiertje later verschijnt er een derde, mannelijke, pelgrim van middelbare leeftijd. Hij ziet er Hollands uit maar blijkt later een Oostenrijker te zijn.
Ik wacht nog een tiental minuten tot hij goed en wel gepasseerd is voor ik mijn tocht hervat.
In dezelfde kadans volg ik het pad dat zich een weg door het landschap kronkelt. De zon schijnt maar het is niet te warm zodat ik mooi op schema blijf. Na een drietal kilometer heb ik de Oostenrijkse pelgrim die even zijn rugzak heeft neergezet om een wijds uitzicht te bewonderen, ingehaald. Ik ga hem voorbij met een stevige tred.
12km pile, zie ik een heerlijk grasplekje omgeven door wat struiken voor mijn tweede stop. Het is 12h dus tijd voor de lunch. Ik leg me in de zon en zie een twintigtal minuutjes later de Oostenrijker passeren, op de hielen gezeten door een Spaans uitziende pelgrim.
Mijn spieren zijn helemaal verstijfd als ik na een uurtje opsta om verder te gaan. Het duurt even voor ik weer mijn ritme gevonden heb. Al bij al gaat het vlotter als de voorbije 2 dagen. Mijn lichaam stribbelt iets minder tegen. Het lijkt te weten dat er toch geen optie B is.
Ook wat betreft mijn voeding moet ik de komende dagen wat experimenteren. Ik probeer zowieso niet te veel koolhydraten te eten maar is dit wel een goed idee?
In extreem koude omstandigheden heb je meer nood aan eiwitten omdat ze ervoor zorgen dat er meer aminozuren worden gemetaboliseerd. Dit leidt tot een verhoging van de lichaamstemperatuur.
Fruit en groenten worden gemetaboliseerd via de koolhydratenpathway waarbij er minder warmte wordt geproduceerd. In een warmer klimaat heb je dus meer aan koolhydraten omdat het niet nodig is om extra lichaamswarmte te produceren.
Iets om over na te denken.
Na het schattige dorpje Santa Cilia de Jaca te zijn gepasseerd komt er een lang, saai stuk van bijna 6 km langs de grote weg. Vlak voor mijn volgende stop op 18km takt het pad af en gaat het naar beneden door een koel bos. Mijn volgende stop gebruik ik enkel om even iets te drinken want ik word opgegeten door de vliegjes. Geen comfortabele omstandigheid om rustig iets te lezen.
Met nog 6 km voor de boeg, voel ik de vermoeidheid in mijn benen toenemen. Blijven zweven wordt moeilijker. Wanneer het pad de laatste 3 km via een ezelspadje omhoog slingert zinkt de moed me in de schoenen. Ik pep mezelf op met de gedachte aan een warme douche.
De berg op geraken vergt veel inspanning maar is de moeite meer dan waard. Het uitzicht over de vallei is magnifique. Net voor ik op mijn eindbestemming arriveer staat er een bankje dat uitkijkt over de vallei. Ik zet me neer en geniet van de kletterende bellen van de schaapjes ergens ver beneden en het fluiten van de vogeltjes. Dit is letterlijk uitzoemen om het geheel te overschouwen.
Na een kwartiertje verplicht ik mezelf om op te staan en de zware rugzak weer op mijn rug te hijsen. Het dorpje is nu nog maar 2 minuten wandelen. Ik zie het bord van albergue al staan en herken het gebouw van de foto. De Spaans uitziende pelgrim ijsbeert al voor de deur. Eenmaal binnen is het me niet duidelijk waar ik heen moet. Ik kies naar beneden en kom de Oostenrijker tegen die een stapelbed aan het opmaken is. Hij legt me in zeer slecht engels uit welke deur ik moet kiezen.
Ik maak kennis met een vriendelijke, oude concierge die me duidelijk maakt dat ik helemaal geen reservering in zijn herberg heb. Het kan niet waar zijn. Met wie heb ik gisteren dan gebeld?!
Blijkbaar is er in dat piepkleine dorpje nog een hostel. Hij ziet mijn ontreddering en brengt me er heen.
Daar wordt ik gelukkig wel verwacht. Binnen aan een tafeltje zit het oudere pelgrimskoppel van deze ochtend. Ik ben de vijfde pelgrim in het dorpje die dag.
Mijn kamer is veel beter dan hetgeen ik in de andere herberg gezien heb. Ik heb een kamertje met twee opgemaakte bedden en een privé-badkamer. Ik kan mijn geluk niet op dat ik bij de foute herberg gereserveerd heb.
Het uitzicht vanuit mijn bed is adembenemend.
Ik kijk al uit naar morgen. Er is regen voorspeld. Ik hoop dat ze het mis hebben.
Hela Annemie, wat moedig om dit traject aan te gaan, ik hoor heel vaak ontzettend veel verhalen van Luc de Wilde, die deze tocht meermaals onderging.
Nu vind ik het echt super dat we jou avontuur kunnen volgen dag per dag.
Een leuke tip misschien…
Schrijf elke dag 10 woorden op in spaans die je denkt nodig te hebben (brood, drinken, eten, dorst, slaapplek,…)
Onderweg zeg je die 10 woorden heel vaak hardop met hun vertaling, die blijven de rest van je tocht dan zeker bij…
Heel veel succes, en niet opgeven, ik geloof in jou en volge je nu elke dag😘😘