Weer een nacht met weinig slaap. Dit was de slechtste nacht tot nu toe. Ik maak een oploskoffie en eet yoghurt met een banaan. Ik heb geen zin om me te haasten vanmorgen.  Cruz de Ferro is maar een halfuurtje wandelen en het is nu 6h.

Om 6.30h verlaten we de herberg. Juanlu wil graag in groep vertrekken omwille van de wolven en de grizzly’s die in de met bossen begroeide bergachtige streek leven. Wolven hebben de ezel en de mastiff die behoren tot de herberg waar we gedineerd hebben aangevallen.

De volle maan glinstert aan de hemel en verlicht ons pad. In het oosten zie je de oranje gloed van de opkomende zon al verschijnen. Het pad stijgt lichtjes. De omgeving is prachtig in het schemerlicht.

Net voor 7h bereiken we Cruz de Ferro. De maan is nog duidelijk te zien achter het ijzeren kruis en aan de andere kant komt de zon net op. De timing is perfect. Er hangt een mystieke sfeer.

Uit een grote hoop stenen steekt een lange , slanke paal met daarop een ijzeren kruis. De precieze oorsprong is niet gekend. Er zijn al verschillende pelgrims aanwezig. Een man heeft het moeilijk en zit te huilen aan de kant. Het is ook best intens. De bedoeling is dat je een steen van thuis meebrengt en deze neerlegt op de berg die al aanwezig is. Dit ritueel is bedoeld als een symbolisch afleggen van iets wat je ziel bezwaart.

Ik heb geen steen meegebracht en wilde niet valsspelen door er onderweg één op te rapen. Ik laat op deze prachtige plaats een mentale steen achter die ik al verschillende jaren met me meedraag. Het voelt lichter.

Het landschap is adembenemend. Ik hou van de bergen en geniet. De zon versterkt de kleuren en de geuren van de bloemen langsheen het pad. In de verte staan koeien te grazen en later ook langsheen het pad. De jonge kalfjes zijn een lust voor het oog. Voorlopig gaat het pad een beetje op en af. Later staat er ons een fixe afdaling te wachten, bijna 1000 meter tot aan Ponferrada.  Juanlu en zijn nieuwe spaanse kameraad, Sergio besluiten om de autoweg te volgen om hun oude knieën te sparen.

In de verte zien we de hemel donkerder worden en er vallen ook enkele druppels. Plots verschijnt er een prachtige regenboog.

In El Acebo houden we halt voor een empanadas en een enorme kop koffie. Het is een gezellig bergdorpje. Juanlu zit al aan een tafeltje met Sergio en Hanna, een Duitse vrouw.

We kunnen onze regenkleding terug uittrekken want de zon begint weer te schijnen en het is veel te warm. We blijven wat langer dan anders zitten omdat we allen houden van deze omgeving. De herberg is gereserveerd en betaald en er is dus geen enkele druk om op tijd in Ponferrada te zijn.

De tocht gaat verder en Tony zet zijn muziekbox aan. ” I want to break free” wordt uit volle borst meegezongen terwijl we verder de berg afdalen. Claire houdt ervan om uit haar hoofd te gaan en gewoon naar beneden te lopen. Ook ik vind dit heerlijk. Het is een kinderlijk genieten en mijn knieën worden zo minder belast.

Na een half uurtje gaat de muziek af en loopt iedereen op zijn eigen tempo verder. De groep valt een beetje uiteen. Een jong meisje uit Australië, Amelie, wiens moeder een Waalse is knoopt een gesprek aan met Courtney. Ze is een rugzaktoerist en heeft besloten een deel van de camino te lopen. Ze is vertrokken in Astorga en heeft dus nog propere schoenen. Aan de schoenen kan je zien wie de camino in zijn geheel aflegt en wie slechts een deel doet.

Het is ondertussen al vrij laat geworden en we hebben nog wel wat kilometers voor de boeg. Ik voel de vermoeidheid door het tekort aan slaap.

Het is bijna 12h als we Molinaseca bereiken. We hebben nog 7,5 km voor de boeg. Omdat we niet gehaast zijn nemen we een volgende stop in dit pittoreske dorpje. Troels is toe aan een biertje en de meisjes nemen Sangria. De rest van ons kiest voor cola zero gezien we toch nog wel 1,5h uur af te leggen hebben in de zon. Juanlu is nergens te bekennen.

Om 13h gaat we verder. Dit deel wordt zwaar voor mij. Uit de voorbije weken heb ik geleerd dat ik best voor 14h in de herberg kan zijn. Nadien lijk ik niet meer vooruit te komen. Pontferrada ligt te blinken in de zon maar de weg er naartoe blijft maar duren.

Iets voor 15h arriveren we in herberg Guiana. Het is een leuke, moderne herberg en we blijken met zeven een aparte kamer te hebben met een eigen WC en douche. Wat een opluchting. Ik was zo bang dat ik weer met de weerwolf zou worden opgescheept dat ik in mijn hoofd al bezig was naar het zoeken van alternatieven.

Ik ben totaal uitgeput. Na de douche wilde ik een beetje schrijven maar ik val in slaap en doe een dutje van bijna een uur.

Om 18h gaat Thorsten met Claire en Courtney het kasteel bezichtigen. De rest gaat voor een drankje op een terras en ik blijf nog even op de kamer om te werken aan deze blog en geniet van de rust.

Vanavond is de laatste avond dat Juanlu samen met ons overnacht. Vanaf morgen doet hij langere etappes. We hebben besloten traditioneel Spaans te gaan eten als afscheid. Deze hostel sluit pas om middernacht wat ons iets meer tijd geeft om te feesten.

Nadat drie verschillende inwoners van Ponferrada hetzelfde restaurant hebben genoemd als het beste van de stad gaan we hier dineren. Het is lekker maar veel.

Rond 22h is mijn kaars echt uit. Ik kan enkel nog maar denken aan slapen.

Ik hoop dat het een verkwikkende nacht wordt.