Iedereen heeft goed geslapen. Dit is belangrijk omdat we vandaag de klim de Montes de Leon aanvatten. Ik ontwaak rond 5.15h, tape mijn enkel en maak me klaar om te vertrekken. Vandaag wil ik de dag alleen beginnen. Juanlu is een fantastische man maar praat heel veel. S’ Ochtends heb ik nood aan rust in mijn hoofd.

Beneden is iedereen ook al druk in de weer om zich klaar te maken. 6h is blijkbaar spitsuur voor vertrek.

Ik neem eerste nog een oploskoffie en vertrek om 6.20h.

Perfect. Geen pelgrims voor of achter me.

De geur van vers gebakken brood komt met tegemoet. Ik weersta de verleiding om al een croissant te kopen en vervolg mijn pad.

De eerste kilometers zijn een beetje saai.

Na de Ermita del Ecce Homo, het enige overblijfsel van een pelgrimshospitaal uit de 15de eeuw  wordt het beter. Een mooi grintpad boort zich gestaag stijgend doorheen het meer en meer heuvelachtige landschap van de Maragateria.

Ik besluit mijn audioboek op te zetten en het boek: ” Een nieuwe aarde” van Eckhart Tolle te herbeluisteren. De reden hiervoor is mijn gesprek met de weerwolf van Villavante deze morgen. Ik zag hem beneden toen ik vertrekkensklaar stond en greep de gelegenheid aan om hem nog een keer te zeggen dat het geenszins mijn bedoeling was om hem te beledigen. Zijn antwoord was een beetje vreemd. Hij weet dat hij snurkt maar heeft geen oplossing. Volgens hem hoort het bij de camino en ligt het probleem bij mij. Hij kan slapen met snurkende mensen rondom zich, ik moet enkel leren mijn focus te verleggen. Zijn probleem is dus mijn probleem.

Ik hoop dat het boek van Eckhart Tolle me helpt mijn tolerantie te vergroten.

Na 9,5 km arriveer ik in Santa Catalina de Somoza. Thorsten en Juanlu zitten al op het terras van het eerste caféetje. Tony staat aan de bar en is de volgende om iets te bestellen. Ik heb geluk. Hij bestelt voor mij bij en trakteert op een café con leche en een bocadillo con jamon y queso. Achter ons hoopt zich een grote rij pelgrims op.

Terwijl Thorsten en Juanlu hun weg vervolgen, genieten Tony en ik van onze sandwich. Troels en later ook Courtney komen aangelopen. Ik raad hen aan naar de volgende bar te gaan waar geen enkele pelgrim zit. De eerste bar heeft steeds de meeste aantrek.

Ik berg mijn headphone op en vervolg mijn weg met Tony. Hij is een erg aangename gesprekspartner en we lopen ongeveer even snel. Net als ik vindt hij eerlijkheid zowel in zijn job als in zijn priveleven heel belangrijk. Hij vertelt over zijn jeugd en studententijd. Hoe hij is opgegroeid met zeer strikte regels en probeerde deze als teenager en student te omzeilen. Hoe zijn vader uitkijkt naar kleinkinderen en hoe hij zich afvraagt wat voor vader hij zelf zou zijn. We hebben het over leven in het nu en leren elk moment zo intens mogelijk te beleven.

Al pratend vliegt de tijd voorbij.

Na ongeveer 19,5 km stoppen we om iets te drinken. Nog 6 km voor de boeg maar deze keer bergop. Het is tot nu toe betrokken geweest maar de hemel trekt wat open en de zon komt piepen. Ik krijg het warm. Het pad wordt smaller en is met stenen bedekt. Ik loop in de voetsporen van Tony wat het voor mij gemakkelijker maakt. We passeren enkele pelgrims die een stop inlassen om op adem te komen en klimmen in een stevig tempo naar boven tot Foncebadon dat op 1439m gelegen is.

Juanlu, Thorsten, Troels en Courtney zijn al daar.

Er is een probleem.

De herberg waar we voor vandaag gereserveerd hebben is niet open. De hospitaliero is met zijn moeder naar het ziekenhuis en weet niet wanneer hij terug zal zijn. De andere herbergen zijn allemaal volzet.

Het eerst volgende dorp met een herberg ligt 15,5 km verderop.

Juanlu is onze fixer. Hij vindt een oplossing. Er is een herberg die eigenlijk nog geen pelgrims mag ontvangen en waar we in een kamer met 18 bedden een bed en een koude douche kunnen krijgen vanaf de namiddag.

Het slechte nieuws is dat de weerwolf van Villavante ook in onze kamer zal overnachten.

Geen keuze.

In afwachting hiervan trakteer ik Tony op lunch. Samen met Thorsten, Troels en Courtney zitten we een tijdje in de zon op het terras van de bar waar we vanavond zullen dineren. Juanlu zit in een andere bar de verdere etappes voor te bereiden. De drank is erg duur hier en er komt wind opzetten.

We verhuizen naar de bar van Juanlu waar we binnen gaan zitten.

Claire arriveert een beetje later. Ze heeft dit traject op haar gemak afgelegd in de wetenschap dat we een reservatie hebben.

In afwachting van ons bed in de herberg beginnen we aan de planning en het reserveren van de herbergen tot in Compostela.

Juanlu wil al op 24/5 in Santiago zijn. Morgen is de laatste dag en avond dat hij samen met ons zal doorbrengen. Hij is zo lief om ons te helpen bij het boeken. Om 16h is het ons gelukt om een reservatie te regelen voor het ganse traject tot Santiago de Compostela. We zijn allemaal opgelucht.

Op naar onze herberg. Ik snak naar een douche.

Wanneer we de kamer betreden blijkt  de Weerwolf van Villavante zich strategisch in het midden van de kamer te hebben gelegd. Niemand zal vannacht slapen.

Het diner is matig maar de muziek is goed. We drinken iets te veel in de hoop toch een beetje te kunnen slapen. Om 22h moeten we terug in de herberg zijn.

Alles is donker en er meer dan één snurker aanwezig.

Morgen  staat Cruz de Ferro op het programma. Ik ben vergeten een steen van thuis mee te brengen maar zal een mentale steen achter laten op deze plek.