Om 5.30h gaat het alarm van één van mijn mede-pelgrims. Ons mooie leven is over. 32km voor de boeg. De weersverwachtingen zijn niet schitterend. Er is regen en storm voorspeld vanaf 13h.

Ik deel de resterende aardbeien en griekse yoghurt met Thorsten en hij maakt ons een thee. In speedtempo maken we de keuken en leefruimte van het appartement schoon.

Om 6.20h verlaat ik samen met Thorsten en Juanlu het appartement. Het is fijn om in een stad samen te vertrekken. De anderen vertrekken een beetje later.

Het duurt niet lang of we zien uit verschillende straatjes pelgrims komen aanlopen. De stad is nog volop in feeststemming. Overal zie je jongeren in meer of mindere staat van dronkenschap.

Ergens midden in het centrum vindt Thorsten een portefeuille op de grond. Hij behoort toe aan een jongen uit Bolivië. Grote kans dat dit ook een pelgrim is. Ik hoop dat ik dit niet moet meemaken want dat lijkt me een ware nachtmerrie. We kunnen geen telefoonnummer vinden. Juanlu stopt de portefeuille in de postbus. Hopelijk komt hij terug bij de eigenaar terecht.

Het duurt lang voor we de stad uit zijn. De camino is op dit uur van de dag al druk bevolkt. Meer en meer toeristische pelgrims vergezellen de ware pelgrims.

Het eerste stadje na Leon is Virgin del Camino. We hebben iets meer dan 8km gelopen en zijn toe aan een koffie. Helaas zijn alle bars gesloten. Blijkbaar is er gisteren één of ander feest geweest waardoor iedereen moet uitslapen. Ik moet dringend plassen maar ook de openbare toiletten zijn afgesloten. Dat wordt een goede struik zoeken.

Het volgende dorpje bevindt zich op 1,9 km maar de enige bar die het dorpje rijk is blijkt ook gesloten te zijn. De lege bierflesjes van gisteren staan nog op de tafels maar er is niemand te bespeuren.

Het volgende dorpje dan maar. Op 11,7 km is de bar wel open. Ik neem een koffie met croissant die duidelijk oud is. Ik verlang naar de lekkere croissants van la Neuville.

Troels en Courtney hebben ons ondertussen ingehaald en als we op het punt staan om verder te gaan komen ook Claire en Tony aangelopen.

De omgeving wordt mooier. Een grintweg doorheen een glooiend landschap. We zingen highway to hell en lopen een beetje sneller door. Thorsten blijft wat achter. Hij is een diesel vandaag en heeft wat tijd nodig om op gang te komen. Ik heb wat last van stijve spieren in mijn bovenbenen en vooral mijn voetzolen zijn pijnlijk.

Voorlopig regent het nog niet. Het is zelfs behoorlijk warm en de zon brandt een beetje door het wolkendek heen.

De volgende stop wordt Villar de Mazarife. We hebben nu 21 km afgelegd en nog 11 voor de boeg. In de bar hangt een wereldkaart waar ik een punaise in België mag prikken. Blijkbaar tot nu nog geen Belgische pelgrims gepasseerd langs dit caféetje. Ik smeer me voor de zekerheid in met zonnecrème maar als we willen vertrekken zie ik dat het nutteloos geweest is.

De lucht trekt meer en meer dicht. Het is nu 11.30h, de kans dat we voor 13h onze eindbestemming zullen bereiken is erg klein.

We lopen over een brede asfaltweg waar vooral veel landbouwvoertuigen passeren. De weg lijkt eindeloos. Juanlu wil wat sneller doorlopen en is al snel een klein stipje in de verte. Tony en Claire zijn nergens te bekennen.

De zon is verdwenen en er komt wind opzetten. Het gekwaak van vele kikkers vergezelt ons en verschillende ooievaars zweven op de wind op zoek naar een lekkere hap.

De wind wordt heviger en ik moet mijn best doen om niet weggeblazen te worden. Het is gelukkig niet koud.

Om 13.03h begint het te stortregenen.We hebben nog 4km voor de boeg. Ik heb geen tijd gehad om mijn regenbroek aan te trekken zodat mijn broek al snel doorweekt is.

Ik weet niet wat ik het meest vervelend vind: verzengende hitte of stormweer. Ik wil zo snel mogelijk in de herberg zijn en steek een tandje bij.

Iets voor 14h arriveren we. Juanlu heeft ervoor gezorgd dat we zeven bedden bij elkaar krijgen. Thorsten en ik delen een stapelbed. Ik mag van hem het onderste bed nemen. Gelukkig. Mijn voeten doen zo verschrikkelijk veel pijn dat ik enkel op mijn tippen kan lopen of zitten. Blijven staan is geen optie. Ik heb grote honger.

Na een heerlijke douche eten we een broodje omelet.

Iedereen is moe. Vermits we met dit weer niet veel kunnen doen kruipen we met z’n allen in bed.

De rust wordt verstoord door een hevig snurkende pelgrim aan de ander kant van de kamer. Ik weet nu al dat dit weinig slaap wordt vannacht.

Als ik rond 17.30h naar beneden ga, schijnt de zon en is het prachtig weer. Ik verken het dorpje waar er, buiten onze herberg en de kerk, niets te beleven valt.  Troels zit aan een tafeltje voor de herberg een biertje te drinken, de anderen slapen nog. We drinken samen iets en hebben een fijn gesprek.

Het avondmaal nemen we in de herberg gezien er geen andere optie is. Het is eigenlijk wel lekker. Vooral de cheesecake als dessert kan ik apprecieren.

Zowel Troels als Thorsten hebben veel last van schouderpijn. Ik heb hen een massage beloofd. Vermits er geen olie voorhanden is wordt het nivea for man.

Ook de duim van Juanlu moet verzorgd worden nadat hij gisteren met de rasp een stukje is kwijt gespeeld.

Ik zou mijn brood kunnen verdienen als Camino-dokter en het geven van massages. Ingegroeide en geïnfecteerde teennagels , verzwikte enkels, pijnlijke knieën, zonne-allergie en blaren zijn dagelijkse kost.

Voor het slapen gaan bekijken we nog even de rest van het traject naar Santiago. Het plan is om op 25 mei in Santiago te arriveren. Vanaf Sarria zullen we ook best herbergen op voorhand reserveren om niet het risico te lopen buiten te moeten slapen.

We zijn net terug op de kamer als de storm losbreekt. Hevige regenval, donder en bliksem. We laten het raam een beetje openstaan om te genieten van de kleuren en het geluid van het stormweer.

Toch wel blij dat het vannacht stormt.

Morgen wordt er weer mooi weer verwacht.