De Amerikaan in mijn slaapkamer vertelde me gisteren dat hij altijd vroeg op pad gaat, tussen 5h – 6h. Zijn vrouw heeft alle herbergen op voorhand gereserveerd waardoor hij vaak om 10h al op zijn eindbestemming is. Dit is lastig want de meeste herbergen zijn dan nog niet open. Ik zie het niet zitten om samen met hem te vertrekken. Ik hou van  die eenzame ochtenden zonder andere mensen rond me heen.

Terwijl ik buiten mijn voeten insmeer met tijgerbalsem geef ik hem een hint door hem ” buen camino ” te wensen. Hij begrijpt het en vertrekt.

Al enkele dagen heb ik het moeilijk. Ik zou graag naar huis terugkeren. Ik heb echt heimwee. Sinds ik op moederdag gevideochat heb met al mijn kinderen, wil ik terug. Wat doe ik hier eigenlijk ? Waarom stort ik me zonder nadenken altijd in dergelijke avonturen en ben ik zoals steeds te optimistisch ? Langs de andere kant staat opgeven niet in mijn woordenboek.

Ik heb geen keuze, ik moet verder. Iedereen heeft last van zijn voeten. Ik mag van geluk spreken dat ik geen blaren heb.

Het is nog donker en de hemel is net als gisteren bezaaid met sterren. Als ik het dorp verlaat hoor ik kikkers kwaken. De magie die ik gisteren ervoer is er niet. De snelweg is vlakbij en het geluid van voorbijdenderende vrachtwagens is zelfs op dit uur al storend.

Ik wandel traag verder en zie net als gisteren de zon opkomen. De weg is eentonig, net als het landschap. Vanmiddag wordt het nog erger met de hitte en brandende zon. Ik begrijp nu waarom de meseta een mentale uitdaging is.

Na 9km bereik ik El burgo Ranero. Ik besluit om te stoppen voor ontbijt vermits de afstand tot het volgende dorpje nog 13 km bedraagt. Daar zie ik Kiara en William, 2 van de Italianen terug.

De bar heeft nog geen croissants omdat de bakker niet houdt van vroeg opstaan volgens de vrouw achter de bar. Ik stel me tevreden met geroosterde toast met boter en confituur.

Ondertussen komen ook Tony en Jolijn aangelopen. Na een half uurtje hervat ik volle speed mijn weg. Elke dag lijkt het vroeger en vroeger warm te worden. Ik ben vandaag om 5.40h vertrokken om de hitte voor te zijn maar ik voel dat dit niet zal lukken.

Rond 10.30h bereik ik Reliegos. Ik spot Mathilda op een terras terwijl ze een uitgebreid ontbijt neemt. Ze heeft op dat moment 18km gelopen, ik ondertussen 21,5. Ik besluit niet te stoppen en enkel mijn waterfles te vullen. Ik voel de temperatuur stijgen. De hitte is mijn grootste vijand. Mijn hielen zijn superpijnlijk maar ik probeer mijn aandacht op andere dingen te vestigen.

Ik zweet me kapot maar ik blijf gaan. Ik heb het gevoel dat ik erg traag stap maar vermits niemand me inhaalt besluit ik dat het wel meevalt.

In het volgende stadje Mansilla de las Mulas wil ik even stoppen om iets te eten en mijn voeten te laten rusten.

Ik vind een plekje op een terras in de schaduw en bestel tortilla de patatas en een bruiswater. Terwijl ik op het terras geniet van mijn eten komen Troels, Thorsten en Juanlu voorbijgewandeld. Ze waren al meer dan een uur eerder in dit stadje aangekomen en zijn alle drie naar de kapper geweest.

We drinken samen iets maar dan wordt het tijd om verder te gaan . We hebben nog 6,5 km voor de boeg en het is al 29°.

Juanlu , de Spanjaard uit Valencia, heeft voor ons bedden gereserveerd maar we moeten wel voor 14.30h daar zijn.

Samen met mijn hervonden camino-familie ga ik verder. Het gaat wel beter al pratend.

Juanlu is 57 jaar en is gepensioneerd. Hij heeft altijd kwaliteitscontrole voor Ford gedaan en kent Lommel in België. Hij is getrouwd, heeft twee volwassen dochters en bimba, een konijn. Hij houdt van work-outs en is best gespierd. Hij ziet er jonger uit en ook hij mist zijn familie. Vermits hij spaans spreekt is het handig hem bij ons te hebben . Hij doet al de communicatie

Het is echt snikheet en op het moment dat ik denk dat het echt niet meer gaat zijn we bij de herberg.

De herberg is best ok. Stapelbedden maar ik heb een bed onderaan, een heerlijke tuin en een eigen bar.

Het is aanschuiven bij de douches. Gelukkig is iedereen snel zodat ik kan genieten van het leukste moment van de dag : de douche.

In de bar zie ik Chuck zitten, de Amerikaan uit Cincinatti. Ik nodig hem uit om bij ons te komen zitten om iets te drinken. Tony verkiest om wat te zonnen. Ik heb genoeg zon gehad voor vandaag.

Er komen meer bekenden aan in de herberg. Ook de Italianen en Jolijn belanden hier omdat alle herbergen in het vorige stadje bezet zijn.

Om 18h arriveert ook Aylen. Zij heeft 43km gelopen vandaag. Geen plaats in de herberg ervoor.

We gaan op restaurant vanavond. Het pelgrimsmenu is vaak hetzelfde, weinig groentjes en weinig eiwitten. Claire gaat niet mee. Het restaurant is 1,2 km lopen en daar heeft ze geen zin meer in.

We krijgen een heerlijke salade als voorgerecht en een pizza als hoofdgerecht.

Courtney krijgt maar 2 stukjes van de pizza op maar neemt de rest mee als ontbijt.

Courtney komt uit Nieuw-Zeeland. Sinds vijf maanden woont ze in Canada. Ze is single en vindt Canadese jonge mannen te vriendelijk. Kiwi’s houden van een beetje sarcasme. We zijn het erover eens dat humor belangrijk is voor een goede relatie.

Ik ben blij dat ik morgen maar 12 km moeten wandelen tot Léon. We plannen om een dag extra daar te blijven met de groep en boeken een airbnb voor 2 nachten. Echte lakens en handdoeken ! Ik kijk er naar uit.