Om 5.50h schiet ik wakker.  Het is de eerste ochtend dat ik niet spontaan om 5h wakker word. Ik heb heerlijk geslapen in mijn private cabine. Ik hoor Mathilde rommelen . Waarschijnlijk is het dit geluid dat me gewekt heeft. Gelukkig. Vandaag moet ik echt op tijd vertrekken.

Ik heb de keuze om 15,5 km te doen of 33 km. De laatste 17,5 km is er niks. Het is dit gedeelte van de camino dat veel pelgrims vrezen. Het is een lang stuk met zo goed als geen schaduw. Het is absoluut belangrijk om op tijd aan dit stuk te kunnen beginnen. Ideaal zou het zijn om dit ’s ochtends te doen maar dat is voor mij helaas niet mogelijk.

In een oogwenk ben ik mijn bed uit en aangekleed.  Met mijn mond vol tandpasta kom ik tot de ontdekking dat er geen water is. Ik gebruik het laatste beetje dat nog in mijn drinkbus zit. Vervelend.

Om 6.05h ben ik klaar om op pad te gaan. Ik ben nog nooit zo snel geweest. Rae is ondertussen ook op. Mathilde verlaat samen met mij de herberg. We hebben berekend dat we ten laatste om 10h aan het laatste stuk moeten beginnen. In het stadje vlak ervoor willen we ontbijten.

Ik vul mijn drinkbus aan het eerste kraantje dat ik tegenkom. Ik loop liefst alleen en laat Mathilde haar eigen tempo lopen. Ze is iets sneller als ik.

Het is geen leuk stuk. Een grintpad volgt de ganse tijd de grote weg. We passeren enkele kleine dorpjes maar ik wil niet stoppen. Er is geen tijd te verliezen. Momenteel is het nog heerlijk fris maar vanaf 10h begint gewoonlijk de temperatuur gestaag te stijgen.

Rond 9.30h arriveer ik in Carrion de los Condes. Ik heb nu 15,5 km afgelegd en ben toe aan ontbijt. Buiten een mandarijntje heb ik nog niks gegeten.

Mathilde is nergens meer te bekennen. Het is een mooi meisje met de kenmerkende Franse elegantie als ze loopt en praat. Volgens Barry, een Amerikaan die we gisteren tegenkwamen lijkt ze op Audrey Hepburn. Audrey tautou is een betere match.

Er zijn verschillende caféetjes in dit stadje. Ik kies er eentje met een terras in de zon waar al enkele pelgrims zitten .Een croissant lonkt naar mij. Ik denk : die pak ik. Een grote koffie, fruitsap, een madeleintje en de smakelijke croissant belanden op mijn plateau. Te veel koolhydraten. Gisteren ook al geen proteinen. Ik voel de nood aan eiwitten in mijn spieren maar ik heb weinig keuze.

Om 10h stipt ga ik verder. Ik moet goed doorstappen als ik voor 14h op mijn eindbestemming wil zijn. Ik heb niet gereserveerd en er is altijd de schrik om geen bed te hebben.

Het eerste deel volgt nog steeds de grote weg. Vermits het nog relatief vroeg op de dag is geven de kleine boompjes langs de kant af en toe nog een beetje schaduw. Na een 5tal kilometer verlaat het grintpad de grote weg. Het landschap is eentonig maar mooi. Volgens het boek zou er na 9km een foodtruck staan.

Ik blijf goed doorstappen ondanks de temperatuur die steeds verder stijgt. Verstand op nul en gaan.

Na 9 km zie ik inderdaad een foodtruck verschijnen. Als ik arriveer is de man alles aan het opruimen. De bananen zijn op, enkel nog een sinaasappel, fris water en een cola zero. Omdat er gisteren na 10h bijna geen pelgrims meer passeerden heeft hij beslist om vandaag om 11.30h alles op te kramen. Ik ben “la ultima” . Pech voor de pelgrims achter mij.

Ik blijf even in de schaduw van een boompje staan om mijn sinaasappel op te eten en ga volle force verder.

Het wordt warmer, en warmer, en warmer. De boompjes verdwijnen, enkel nog blakke zon. Mijn linker onderbeen en linker arm verbranden. Ik moet voortmaken.

Het lijkt eindeloos te duren. Op 32 km zie ik nog steeds geen dorpje verschijnen. Op automatische piloot loop ik verder. Ik hoop dat ik me niet vergist heb. Ik hoop dat hier werkelijk een dorpje is want ik kan niet meer.

En dan op 32,5 km zie ik de daken verschijnen in een zonk in het landschap. Ik zie parapluutjes, tafeltjes en alberge municipale aangegeven.

Ik ben gered. Hopelijk is er plaats.

Er is plaats genoeg. Spijtig genoeg in het bovenste bed. Dat gaan mijn voeten niet fijn vinden.

Ik neem een verfrissende douche en lijk herboren.

In de bar naast mijn herberg eet ik een salade niçoise.

Mathilde is ondertussen ook gearriveerd maar zij gaat nog 7 km verder. Petje af voor haar.

Ik ontmoet Aylen weer. Aylen is een Zwitserse pelgrim. Ik heb haar leren kennen in de etappe voor Burgos. Ze is dertig jaar en was de camino gestart met haar vriend. Hij heeft echter moeten opgeven na 10 dagen door een blessure van zijn achillespees. Hij had de camino vorig jaar reeds gelopen en heeft haar aangemoedigd om alleen verder te gaan. Aylen wil de camino gebruiken om meer tot zichzelf te komen en dingen uit haar verleden op te ruimen. Ze probeert vooral te vergeven. Zowel zichzelf als anderen.

Ze moedigt me aan om beter naar mijn lichaam te luisteren. Ik heb eigenlijk inderdaad niks te bewijzen. Ook zij heeft al moeilijke momenten gehad. Dit blijkt normaal te zijn.

Aylen overnacht in de herberg naast de mijne. Ze betaalt 10 in plaats van 8 euro en er is een zwembad dat spijtig genoeg net vandaag gepoetst wordt. De hospitaliero is Italiaans en heeft zelf verschillende malen de camino gelopen. Samen met zijn zoon en schoondochter houden ze deze herberg open. Erg vriendelijke mensen. Als ik het geweten had, had ik hier overnacht.

Een groep pelgrims met wie Aylen al enkele dagen samen gegeten heeft nodigt ons uit om vanavond om 18h te dineren. We aanvaarden het aanbod.

De  groep bestaat uit 9 andere mensen die elkaar tijdens de camino hebben leren kennen. Het is een bont gezelschap van mensen.

David is van Schotland en is gepensioneerd. Ik noem hem Dori omdat hij telkens mijn naam vergeet. Lorenz is van Philadelphia, op zoek naar innerlijke rust. Chris uit Engeland is zijn job beu en rouwt om zijn vader die 6 maanden geleden overleden is. Chuck is van Cincinati en werd door verschillende geestelijken geïnspireerd om de camino te lopen. Heimi is van Colombia en heeft de laatste 2 jaar veel dierbaren verloren. Hij wordt emotioneel als hij ons dit toevertrouwt. Liz is een Engelse vrouw van middelbare leeftijd die 3 maanden vrij heeft en wil zoeken wie ze zelf is los van haar familie. Verder zijn er nog twee jonge Deense meisjes en een Spaanse jonge gast.

Het pelgrimsmenu is echt lekker en voedzaam deze keer.

Het was een fijne avond. Mijn voeten zijn helaas erg opgezwollen en pijnlijk nu. Misschien moet ik morgen wat minder kilometers doen.