Om 5h ben ik wakker. Als ik mijn oordopjes uitdoe, hoor ik  iedereen nog vredig slapen. Ik hou het nog 20 minuten uit in bed maar dan begin ik me zo stil mogelijk klaar te maken. Een pelgrim in een bed een beetje verder is ook wakker.

Ik neem een stuk stokbrood met boter en confituur dat klaarstaat. Om 6h ben ik klaar om te vertrekken. Ondertussen zijn er al meerdere pelgrims wakker. Ook Rae is al op. ” You inspired me” zegt ze me.

Als ik de deur achter me dichttrek zie ik in de straat voor de herberg nog net een Aziatisch koppel passeren. De man draagt een grote rugzak en de vrouw enkel een klein dagrugzakje.  De meeste Aziatische vrouwen laten hun rugzak naar de volgende herberg transporteren. Ik noem ze halve pelgrims.

Het is nog donker en ik vind het wel ok dat ze een klein beetje voor me lopen. Op die manier voel ik me minder opgejaagd.

Het eerste wat we moeten doen is de tafelberg beklimmen. Ik wil graag op de top zijn voor de zon opkomt. Vanaf daar zou je een prachtig uitzicht hebben op Castrojeriz en de omgeving rondom. De klim is stijl. In de kilte van de morgen is dit goed te doen. Ik draai me regelmatig om zodat ik de horizon langzaam aan een beetje meer oranje zie kleuren. Iets voor zeven uur bereik ik de top. De Aziatische man probeert een foto te maken van zijn vrouw in allerhande poses. Ik stel hun voor een foto van hen beide te nemen wat ze dankbaar accepteren.

Ze hervatten de tocht.

Ik blijf helemaal alleen op de top van de berg staan om de zon te zien opkomen. Eerst probeer ik het op video vast te leggen. Ik besef dat je dit nooit zo kan opnemen als het zich voor je ogen voltrekt en kies ervoor om gewoon één te zijn met het moment. Het is de mooiste zonsopgang dat ik ooit gezien heb.

Een prachtig moederdaggeschenk. Ik wou dat Kris en de kinderen nu bij me waren.

Als de zon helemaal is opgekomen ga ik verder. Het volgende deel gaat over een plateau. Een beetje later springt er een hert vlak voor mijn neus weg. Ik kan nog net een foto nemen waar je Wally in de verte op kan vinden. Wat een hemelse omgeving. Ik hou van de Meseta in de ochtend.

Het pad is gemakkelijk en de omgeving is fantastisch. Het is frisjes en er zijn al wat meer pelgrims op pad maar zeker geen overrompeling. Blijkbaar zou het startpunt van de camino Frances in St Jean Pied de Port de voorbije dagen overrompeld zijn door pelgrims. Ik ben blij dat ik 14 dagen vroeger vertrokken ben.

Het eerste dorpje dat ik tegenkom is Itero de la Vega op 11 km. De dorpjes lijken hier allemaal uitgestorven. Geen croissants enkel een koffie.

Ik vervolg mijn weg en hou er goed de pas in.

Een drietal kilometer later komt Jan, de Nederlander die gisteren het geluk had nog een bed  te bemachtigen, me voorbijgelopen. Hij vraagt of hij een stukje samen mag lopen. Ik zet mijn audioboek af en ga akkoord.

Jan is onder de indruk van mijn wandeltempo. Hij wandelt zelf zeker zo snel als ik maar is blijkbaar niet gewoon dat vrouwelijke pelgrims van middelbare leeftijd zo stevig doorstappen.

Jan is 70 jaar en woont in Breda. Hij loopt de camino nu voor de derde keer. De eerste keer was in 2009, samen met een collega en de tweede keer in 2012, samen met zijn zoon. Hij is verliefd op de Meseta.

Ook in Nederland wandelt hij wekelijks 100 km. Hij heeft verschillende marathons gelopen en je kan aan hem zien dat hij van duursport houdt. Hij is lang en pezig, met wat uitgedund haar tot op de schouders en een bril.

Hij houdt van praten. Hij heeft drie kinderen, waarvan één een pleegkind . Trots laat hij mij een foto zien wanneer we in Boadillo del camino samen iets drinken en een stukje cake eten.

We hebben bijna 20 km afgelegd en het is nu 11h. Ik neem mijn boekje en besluit nog iets meer dan 8 km verder te gaan tot Poblacion de Campos. Dit is maar een klein dorpje en er zijn slechts 2 kleine herbergen. Ik bel even om te horen of er plaats is.

Jan hoort me bellen en vraagt of ik ook voor hem een bed kan reserveren. Dos cama per favore.

Uiteindelijk vindt hij het niet ver genoeg voor die dag. Hij wil weer 40 km doen.

Ik laat hem vertrekken en ben stiekem een beetje blij. Ik kan dit bed voor Rae houden. Ik ben haar onderweg tegengekomen en ze wou ook wat verder lopen dan  het voorziene traject tot Fromista.

De herberg ziet er bovendien fantastisch uit met slechts 12 plaatsen en allemaal private kabines.

Als ik opsta om te vertrekken komt Rae binnen. Ik zet me nog even neer en doe een praatje met haar en enkele andere Spaanse pelgrims . Eén van hen is  een accupuncturist  Hij heeft zijn naaldjes zelfs bij.

Ik moet zeggen dat ik echt onder de indruk ben van het resultaat van één behandeling.  Ondertussen heb ik meer dan 60km gelopen en gaat het nog steeds super goed. Ik ben blij dat ik in september zelf kan starten met een opleiding Chinese geneeskunde.

Na 45 minuten besluit ik al te vertrekken. Het is ondertussen bijna 12h en het wordt steeds warmer. Het pad loopt langs het Canal de Castilla. Erg mooi maar weinig beschutting en de zon is moordend.

Na iets meer dan een uur kom ik in Fromista aan. Het stadje bevalt me niet echt maar ik besluit even te stoppen om een broodje te eten en wat af te koelen in de schaduw.

Na een kwartiertje leg ik het laatste stuk af op pure wilskracht in de brandende zon.

Als het zo warm is kan je beter voor 13h op je bestemming zijn.

De herberg waar ik heb gereserveerd ligt 500 meter voor het centrum van het dorpje. Dat is een meevaller. Het lijkt wel een groene oase vol met Spaanse mensen in hun zondagse outfit. De tuin van eden. Ik neem een koud biertje in de schaduw en wacht op Rae, die tien minuutjes later arriveert.

We zijn beiden onder de indruk van de herberg . De slaapplaatsen zijn heerlijk. Iedereen heeft zijn eigen compartimentje en er wordt om 19h een pelgrimsmenu gereserveerd voor 13 euro. Perfect !

Wat later op de dag arriveren Mathilde, een andere Francaise en een meisje uit Venezuela. Zij hebben de laatste bedden gereserveerd.

Het pelgrimsmenu is lekker. Vegetarisch met veel groentjes. Net waar ik zin in had.

Ik ben moe en ga vroeger dan anders naar bed. Morgen wordt een lange, hete dag.