Ik zit al een aantal dagen in tweestrijd. Mijn lichaam geeft duidelijk aan dat het aan rust toe is. Ik was van plan in Burgos een dagje langer te blijven maar dat betekent ook dat ik  mijn ” camino-familie” kwijt speel. Zij gaan verder en het is bijna onmogelijk deze rustdag in te halen.

Ik slaap slecht.

Om 4.30h word ik opnieuw wakker en kan ik de slaap niet meer vatten. Ik neem de beslissing om voor 2 dagen een kamer alleen mét bad te boeken in een goed hotel in Burgos. Geen gesnurk voor 2 nachten.

De kogel is door de kerk.

Uiteindelijk realiseer ik me dat ik geen strakke deadline heb en dat het om de tocht gaat en niet om het te bereiken doel. Ik ontmoet wel nieuwe mensen en ook dat is leuk.

Iedere pelgrim die ik heb ontmoet heeft een speciaal plekje gekregen en als het universum het nodig vindt zal ik hen wel ergens terugzien.

Ik leg me nog een uurtje neer. Vandaag moeten we niet té vroeg opstaan want het traject tot Burgos is gemakkelijk en beperkt in kilometers.

We nemen nog een koffie in de herberg en iets na 7h vertrek ik met Troels en Thorsten richting Burgos. Het is freezing cold, 4°.  Claire en Courtney starten in korte broek en T-shirt. Brrr. Ik ben blij dat ik voor een lange broek gekozen heb. De lucht is grijs maar je ziet de rozige gloed er lichtjes door, op veel plaatsen hangt er mist.

We moeten eerst een stukje stijgen via wat losliggende stenen. Erg oncomfortabel voor je voeten. Vervolgens komen we op een hoogvlakte waar de wind ons om de oren giert. Het lijkt de savanne, alleen het weer klopt niet.

We hadden afgesproken om op een rustig tempo te lopen maar daar kan Troels zich duidelijk niet aan houden. Na enkele kilometers is hij al een stuk voorop. Thorsten en ik laten ons niet opjagen.

Thorsten woont in Berlijn. Hij is gay, heeft een eigen appartement en 2 siamese katten. Hij is een leuke gesprekspartner en echt een voorbeeld van hoe je je een Duitser voorstelt. Hij is ingenieur, heeft een goede baan en is best tevreden met zijn leven.  Geschiedenis interesseert hem erg. Hij wilde de camino doen omwille van het culturele erfgoed. Hij had niet de behoefte om andere mensen te ontmoeten. In zijn gedachten liep hij  de camino alleen.

De werkelijkheid heeft zijn voorstelling overtroffen. De contacten met mensen van over de hele wereld doen hem goed.

Na 8 km komen we aan in Cardenuela waar Troels ons zit op te wachten met een koffie en een broodje. Ik neem mijn koffie met croissant en las een plaspauze in.

Het volgende deel van het traject is vrij saai, via de asfaltweg waar regelmatig verkeer passeert. De weg  gaat over de autostrade en vervolgens kiezen we voor een alternatieve route. Deze loopt aanvankelijk parallel met de autostrade en doorheen een industrierijk gebied. In een voorstadje van Burgos buigt het pad af en gaat het doorheen een groene zone, de rivier volgend, om zo het centrum van Burgos te bereiken. Best mooi. Nu past Troels zich wel aan ons loopritme aan. Hij heeft last van zijn linker voet.

Plots krijgen we Rae in het oog. Het wordt een blij weerzien en ze loopt met ons verder.

Troels had een kleine herberg gevonden met 20 bedden en kamers van vier. Ze opent past om 13h en het is nu 12.15h. We besluiten om tot aan de herberg te lopen en daar te wachten aan de deur. Zoals het een goeie Duitser betaamt, volgens Thorsten. Ik ga met hen mee want de check-in in mijn hotel is pas om 14h.

We kopen wat bier en olijven en leggen ons in het gras in de zon.

Na een tiental minuten passeren de hospitalieri van deze herberg. Ze verwittigen ons dat de herberg pas om 13h opent en geven voor de zekerheid de leefregels nog even mee. Er wordt samen gebeden om 19.30h, vervolgens krijgt elke pelgrim een persoonlijke zegening en om 20.30h wordt er samen gegeten. Het is niet de bedoeling dat de pelgrims na 19.30h de herberg nog verlaten. Als we dit niet zouden zien zitten, kunnen we beter naar de alberge municipale gaan waar de regels minder strikt zijn.

Hun gedachten zijn duidelijk af te lezen. Een goede christelijke pelgrim drinkt geen bier op het grasveld voor een herberg.

Er zit voor mijn vrienden niets anders op dan naar de alberge municipale te gaan. Gelukkig is dit een vrij nieuwe herberg met een redelijk comfort.

Ik kan om 13.15h inchecken en geniet van een heerlijk warm bad. Dit is pure luxe.

Rond 3h spreken we af op een terras voor lunch. Daar ontmoet ik Marusa weer. Ze heeft vandaag de bus genomen vanuit Belorado. Gisteren had ze heel veel moeite met het vinden van een slaapplaats. Bovendien voelde ze zich onwel en moest braken. Ze was te slap om te wandelen en kon niet meer dan één nacht in de vorige herberg blijven. Voor vannacht heeft ook zij een kamer in een nabijgelegen hotel geboekt.

Nadien laat ik mijn nagels bijwerken. Ik ben niet zomaar de pelgrim met de gelakte nagels. Ik heb gemerkt dat er nog van dergelijke pelgrims zijn met nagels die er ondertussen vreselijk uitzien.

Vermits er vandaag verschillende mensen onze groep verlaten hebben we diner geboekt in een Indisch restaurant in de buurt. Het eten is heerlijk maar veel te veel. We sluiten weerom af met een shotje sterke drank.

Onderweg neem ik afscheid. Zal ik hen ooit weerzien?