Het is 6h en nog donker als ik als eerste de herberg verlaat.

Alles is stil, er is nog niemand wakker. Geweldig.

Ik ben vroeg opgestaan omdat ik op tijd aan de herberg wil zijn. Het traject bedraagt 27,5 km en de herberg van onze keuze heeft maar twintig bedden. Je kon niet reserveren: ” First come, first served”. Bovendien moeten we vandaag een gebergte doen , de “Montes de Oca”.

Ik heb mijn zaklamp nodig om de weg te kunnen vinden. Marie-Agnes had gisteren gewaarschuwd dat het pad erg slijkerig was maar dit valt eigenlijk reuze mee. Het regent niet maar het is frisjes. Ideaal om te wandelen. De combinatie van voldoende nachtrust en een tablet brufen geeft me vleugels.

Ik ben werkelijk helemaal alleen op pad. Geen pelgrim voor of achter mij. Niet te geloven.

Ik geniet van het begin van de dag en neem de tijd om de geluiden van de ochtend in mij op te nemen. Het pad volgt nog wel de N120 maar vanop een afstand. Het verkeer is hoorbaar maar niet storend.

Bizar hoe de wijngaarden plots overgaan in een heuvelachtig landschap met velden. De geur van koolzaadbloemen prikkelt mijn neus.

We zijn nu in een andere regio beland, Castilla y Léon.  Meer dan 400 km gaat de Sint-Jacobsroute door deze regio. Hier vind je vooral wijde, eerder vlakke en schrale landschappen die van de pelgrims een ijzeren wilskracht vergen.

Tot op heden gaat het goed. Ik heb er zin in en passeer tegen een behoorlijke snelheid de dorpjes Tosantos, Villambistia en Espinosa del Camino.

In het volgende dorpje, Villafranca Montes de Oca, hou ik halt. Ik heb nu 12 km afgelegd en het is tijd voor ontbijt.  De bar bevindt zich in een middeleeuws gebouw. Er is niemand buiten mij. Ik trakteer mezelf op een chocoladebroodje, vers geperst sinaasappelsap en een cappucino. Ik ben klaar voor de beklimming van de Montes de Oca.

In Villafranca Montes de Oca verzamelden de pelgrims vroeger moed voor de lange en gevaarlijke overtocht over het Oca-gebergte. Rovers en bandieten lagen hier op de loer.

Als ik de deur uitstap zie ik  voor het eerst pelgrims vandaag. Ik trek mijn jas uit, zet mijn headphone op met wat upbeat muziek en vat de steile klim aan. Het gaat goed. Ik ga 1, neen 3, nee 5 pelgrims voorbij. Mijn voeten lijken te zweven vandaag. Het eerste deel is zwaar maar na een half uurtje wordt het minder steil. Een uurtje later heb ik de top bereikt. We zitten nu op 1162 meter en de zon is beginnen schijnen. De kleuren van het landschap zijn wondermooi. Het rood van de aarde geeft een warme gloed. Er volgt een stuk van 12 kilometer door het gebergte. Enkel natuur. Hier en daar passeer ik een pelgrim maar over het algemeen loop ik helemaal alleen.

Dit had ik echt nodig. Ik ben dankbaar hier te zijn, alleen met de natuur, mijn gedachten en mijn muziek. Mijn tempo versnelt.

Een 4km voor het einde van dit stuk staat plots een spanjaard met een stalletje met fruit, koffie en water. Ik neem een banaan en vraag hoeveel het kost. ” Donativo” is het antwoord. Gracias zeg ik maar besef nog net op tijd dat het niet gratis maar donatie betekent. Ik geef hem 50 cent.

Slim om het zo te doen. Troels koopt hier later een flesje water van ½ liter voor 1 euro en Thorsten betaalt 2 euro voor twee bananen. Duidelijk dat die mannen niet goed op de hoogte zijn van de prijzen.

Rond 11.20h bereik ik San Juan de Ortega. Ik voel me een beetje duizelig door de inspanning en stop in de eerste herberg die ik tegenkom om een cola te drinken. Te veel suikers.

Ik heb net mijn drankje opgedronken als Troels passeert. Hij is echt snel. Hij is een uur na mij vertrokken en heeft me nu ingehaald. Ik heb nochtans goed doorgestapt. Hij wil verder maken want wil absoluut een bed bemachtigen in herberg Fagus.

Ik loop met hem mee en moet nog een tandje hoger schakelen. Het lukt me zonder al te veel problemen.

Om 12.30h arriveren we bij de herberg. We zijn de eersten. Stress voor niks dus.

We krijgen een kamer voor 4 personen met een eigen badkamer met een heerlijke douche.

Vermits we eerst zijn kiezen we voor de beste slaapplaatsen.

40 min later arriveert Thorsten. Hij had geen ontbijt genomen voor de beklimming van de Montes de Oca waardoor hij het moelijk had boven te geraken.

We lunchen in de herberg en maken gebruik van de wasmachine en droger om de was te doen.

Tony, Claire en Courtney sturen een bericht met de vraag of wij voor hen een slaapplaats kunnen regelen. Vermits je hier niet kan reserveren lukte het hen niet dit zelf te regelen. De patron is akkoord op voorwaarde dat wij dit onmiddellijk betalen. Geen probleem. Ze mogen van geluk spreken want op het moment dat ze arriveren is alles volzet en zijn er al verschillende pelgrims teleurgesteld verder moeten gaan.

Als ik even later beneden een koffie ga drinken zie ik tot mijn ontzetting de Bear van Logrono aan een tafel zitten. Wat ben ik blij dat onze kamer volzet is. Tony heeft het laatste bed gekregen. Ik hoop dat de isolatie van de muren goed is.

Om 19h worden we beneden verwacht voor het menu del dia. Er is veel volk en we moeten lang wachten maar het is lekker. Als afsluiter krijgen we van een Spaanse pelgrim uit Valencia een typisch shotje alcohol. “arriba, abajo, al centro y pa’dentro” en in één teug binnen.

We sluiten de avond af met een potje Yatzee. Ik ben de winnaar! Yoehoe!