De Beer van Logrono is een kleine, gedrongen brandweerman uit  New York.  “New Yorkers never sleep” klopt niet. Het ronken begint om 21h en gaat non-stop door tot 5h. Op dat uur is hij als eerste kwik en monter klaar om op pad te gaan. Ik heb besloten in de toekomst eerst te kijken in welke herberg hij overnacht voor ik me inschrijf.

Ik heb zo goed als geen oog dicht gedaan. Ik ga betere oordopjes zoeken vandaag.

Om 5.15h kan ik niet meer in bed blijven liggen. Ik neem een koude douche en haal mijn spullen uit de kamer waar alles ondertussen stil geworden is. Ik heb een heerlijk ontbijt voorzien van Griekse yoghurt met banaan, mandarijn en blauwe bessen. Ik zie hem in mijn ooghoek passeren maar kan hem niet aankijken. Ik wou dat ik meer tolerant was.

Om 6.20h verlaat ik als eerste de herberg. Het is pikkedonker en het regent al behoorlijk. Om mijn gemoed wat op te monteren zet ik Dua Lipa op. Ik moet goed uitkijken dat ik de gele wegwijzers niet mis. Het is een vrij eentonig stuk, vlak met veel slijk.

Na 1,5 uur bereik ik Granon, het dorpje waar Marie-Agnes gisteren overnacht heeft. Ze heeft geslapen in wat ze hier de ” Donativo ‘ noemen. Een christelijk geïnspireerde herberg aan de kerk. Er wordt samen gekookt, gegeten, gemediteerd en geknuffeld. Er zijn geen bedden maar slaapmatjes en het is er blijkbaar koud. De kost berust op een vrijwillige bijdrage. Marie-Agnes vond het wel fijn. Er was een hele Franstalige enclave aanwezig.

Als ik Granon passeer, is Marie-Agnes al lang vertrokken . Ik zal haar vandaag niet terug zien.

Er zijn nog maar weinig pelgrims op pad. Als ik het dorpje net gepasseerd ben, loop ik Rae tegen het lijf. Ik berg mijn headphone op en we hebben een leuk gesprek. Rae is 27 jaar en heeft 4 jaar in Zuid-Korea gewerkt als  “English teacher”.  Twee jaar te veel. Door corona kon ze niet terug. De mentaliteit ten opzichte van vrouwen en de hiërarchie waarbij niet geluisterd wordt naar jonge mensen kwam haar de keel uit. Haar vriend had het erg moeilijk daar en kampte met zelfmoordgedachten. Ze hebben een open relatie. Om uit te vinden hoe het nu verder moet met hun leven hebben ze elkaar de ruimte te geven om zichzelf opnieuw te ontdekken.

Rae loopt de camino om hierop een antwoord te vinden. Ze wil geen les meer geven. Rae heeft neurowetenschappen gestudeerd en wil graag mensen met een ernstig trauma helpen met behulp van psychedelica.

We lopen op een rustig tempo verder. Ondertussen is het harder beginnen regenen. In het volgende dorpje stoppen we voor een koffie met croissant.

Het volgende stuk van het traject loopt vlak langs de N120. Het is een weinig interessant stuk. Het geluid van de voorbij denderende vrachtwagens en het weer maken het nog minder aantrekkelijk.

Een beetje later komt Troels, de Deense jongen ons vergezellen (in een vorige blog noemde ik hem Toals; ik heb nog altijd niet de juiste schrijfwijze ontdekt). Ook hij is 27. Hij is sales manager van een Deens software bedrijf. In zekere zin herken ik zijn onrust waarbij hij snel verveeld geraakt van de status quo en steeds op zoek gaat naar een nieuwe uitdaging. Op zoek naar nieuwe kennis luistert hij tijdens het wandelen vaak naar een audioboek.

Troels zit in tweestrijd. Hij verdient goed als salesmanager,  werkt hard maar heeft het gevoel dat vooral anderen hiervan profiteren. Zijn droom is om financieel volledig onafhankelijk te kunnen zijn en zijn eigen bedrijf te starten Er is de opportuniteit om dit met een vriend te doen, hij moet enkel durven springen.

Al pratend voel ik de pijn in mijn been en voeten minder. Tegen 12h arriveren we in Belorado. Het is een leuk stadje met veel streetart kunstwerken.

We lopen Thorsten tegen het lijf. Omdat de herbergen nog niet geopend zijn gaan we eerst een broodje

eten. Rae neemt hier afscheid, ze is gestart in Granon en wil nog 12 km verder wandelen.

Thorsten, Troels en ik zijn het erover eens dat we op zoek moeten naar een herberg met kleinere kamers zodat we zeker kunnen slapen.

We vinden een gezellige plek. De supervriendelijke vrouw des huizes geeft ons een kamer met 2 stapelbedden en beloofd er niemand anders bij te leggen. Een Nederlands meisje dat een bed in de grote ruimte voor 20 pelgrims had gekregen hoort ons gesprek en vraagt of er ook voor haar een plek is in een kleinere kamer. Ze mag erbij op voorwaarde dat ze niet snurkt 🙂

De kamer is luxe, echte lakens en een eigen nachtlampje en stopcontact. Bizar hoe snel je je standaarden verlaagt.

Mijn been is weer rood en goed opgezwollen. Ik zal op zoek moeten naar een apotheek voor brufen en voor de zekerheid toch maar nieuwe oordopjes.

Het avondmaal nemen we in het restaurant van het hotel.  Best lekker. Ik heb een tafel met Toels, Thorsten en Gerard. Deze laatste komt uit Ierland. Hij is 60 jaar, gescheiden, zonder kinderen en heeft al verschillende jaren camino’s gelopen. Dit jaar moet hij afhaken in Burgos omwille van een trouwfeest.

De avond vliegt voorbij.

Morgen wordt weer een lang traject maar ik ben voorzien van pijnstillers en tijgerbalsem. Er komen steeds meer pelgrims op de route. Om zeker te zijn van een slaapplaats is het slim op tijd te vertrekken.

Ik hoop dat ik kan slapen.