Geland!

Na een vlucht van vijf uur arriveren we netjes op tijd op de luchthaven van Charleroi. Blij dat we er zijn. Het is 21:00 en ik ben al wakker van 5:00. We hebben nog een rit van anderhalf uur voor de boeg en mijn hoofd staat al naar mijn bed. Enkel handbagage, piece of cake.

Niet dus. Een lange rij mensen schuift geduldig aan bij de douane. Geen aparte rij voor Belgische staatsburgers. Mijn ego begint op te spelen! Dit kan toch niet waar zijn? Hoezo dat we geen voorkeursbehandeling krijgen en er geen aparte rij is voor ons, Belgen. Mijn man probeert me te sussen en vraagt me om me niet druk te maken. Dit is olie op het vuur en ik voel me nog meer in de steek gelaten. Een half uurtje later zijn we bij de auto. Zo erg was het eigenlijk niet. Toch voel ik me opgejaagd en geïrriteerd.

De volgende ochtend, na mijn meditatie, begrijp ik het. Dit was weer een kans om ‘acceptatie’ te oefenen. Accepteer wat je niet kan veranderen! De theorie is eenvoudig. De praktijk iets minder.

Acceptatie is heel belangrijk op elk vlak van ons leven. Zodra je iets accepteert, vindt ons brein rust. Het gevaar is geweken. De situatie is oké. Of het nu gaat om omstandigheden in je leven, personen of gezondheidsgerelateerde issues, acceptatie brengt rust in je systeem.

Over het algemeen vinden we acceptatie best moeilijk. Ieder ervaart het leven vanuit zijn eigen perspectief en we hebben allemaal een ego dat vindt dat we bepaalde ‘rechten’ hebben. Dit is natuurlijk ook gedeeltelijk waar. Wanneer iemand over je grenzen gaat, moet je niet zomaar accepteren dat dit gebeurt. Je mag best boos zijn en opkomen voor jezelf. Wensen dat de situatie anders zou zijn, brengt echter helemaal niks bij.

In die zin is acceptatie van ziekte een belangrijk punt. Het klopt dat je gezondheid niet is zoals je zou wensen. Accepteer dit feit zonder jezelf slachtoffer te voelen. ‘Ermee leren leven’, de boodschap die zoveel mensen te horen krijgen na een diagnose, is echter iets heel anders.

Om dit verschil goed te begrijpen is het van belang dat we leren om anders naar ziekte te kijken. We hebben vaak het gevoel dat een ziekte iets is dat ons plots overkomt. Chronische aandoeningen waar mensen ‘mee moeten leren leven’ zijn echter het gevolg van een disbalans in hun systeem dat reeds langere tijd onder de radar aanwezig was. Op een gegeven moment zal een bepaalde trigger de stoel doen kantelen. Dit kantelpunt, de ‘point of no return’ ligt bij iedereen anders.

Moeten we dan maar gewoon accepteren dat de stoel nooit meer recht zal staan?Neen!

Accepteer dat hij omver ligt, maar ga op onderzoek uit. Probeer het mechanisme te achterhalen. Kijk naar de beïnvloedende factoren en ga stapsgewijs te werk.

Elke aandoening is psychosomatisch. Vaak wordt deze term gebruikt voor klachten waarvoor onze reguliere geneeskunde geen oplossing heeft. Als je de term ontleedt, zie je dat er twee componenten zijn. Psyche, het mentaal-emotionele deel en somatiek, de lichamelijke component. We hebben nu eenmaal een lichaam én een brein, en de som van beiden gecombineerd met ons bewustzijn maakt je tot de persoon die je bent.

De fout die de Westerse geneeskunde jaren geleden gemaakt heeft, is om de twee eerste componenten los van elkaar te gaan bestuderen. De laatste component was weggelegd voor onze religie.

Om te helen van een chronische aandoening is het van belang dat je de drie componenten gaat bestuderen. Als je enkel inzet op de lichamelijke of psychische klachten is de kans groot dat er enige verbetering zal optreden, maar is de kans klein dat je helemaal ‘heel’ wordt.

Ook spirituele activiteiten als bidden of meditatie kunnen bijdragen tot je genezingsproces, maar zijn onvoldoende op zichzelf.

Ik merk dat veel hulpverleners de focus leggen op één van deze drie gebieden. Hierdoor merken patiënten vaak enige verbetering van hun klachten. De stoel geraakt echter nooit over het kantelpunt heen.

Het is zoals één van mijn patiënten me vertelde: “Ik heb al heel veel verschillende dingen geprobeerd, van reguliere tot alternatieve therapieën. Iedereen belooft me te genezen, maar tot op heden is dit niet gelukt. Ik geloof er niet meer in. ”

Dit laatste is heel belangrijk. Waar je in gelooft, daar zit je kracht!

Mensen begrijpen deze uitspraak wel wanneer het gaat om een concreet doel als het lopen van een marathon. Wanneer het gaat om gezondheid en heling is dit niet zo evident, maar even belangrijk.

Niet de hulpverlener gaat jou genezen, jij zal jezelf moeten helen. Je moet dit niet alleen doen. Hulpverleners zijn er om je bij dit proces te begeleiden. Alles begint bij het geloof dat het kan. Kijk niet enkel naar de lichamelijke manifestatie. Vraag jezelf ook af wat de mentaal-emotionele component is die heeft bijgedragen tot jouw ziekte. Zoek naar wat jouw leven zin geeft. Daar zit jouw drive om niet op te geven en door te gaan tot de stoel over het kantelpunt heen is.