Burn your ships

Er zijn van die dagen dat ik overvallen wordt door een onbestemd gevoel van zinloosheid.
Wat maakt het allemaal uit?
We worden geboren, leven ons leven naar best vermogen en gaan uiteindelijk toch allemaal dood.
Hoe zou het zijn om een ander leven te leiden? Om andere keuzes te maken? Om niet zomaar een goed, maar een geweldig leven te leiden?
Herken je dit gevoel?
Wat houdt jou eigenlijk tegen om de beslissingen te nemen die hiervoor nodig zijn? Waarom zijn we tevreden met goed als geweldig ook een mogelijkheid is?
Met geweldig bedoel ik niet de fake foto’s op instagram die zodanig bewerkt zijn dat ze onze wildste dromen overtreffen. Nee, gewoon het gevoel dat alles op zijn plaats valt. Dat het leven is zoals het voor jou zou moeten zijn.
Laat ik eerlijk met je zijn, meestal ben ik best tevreden met mijn leven. Ik probeer zoveel mogelijk in het nu te leven en de leuke momenten te grijpen als ze zich voordoen.
Nochtans zijn er dingen die ik graag zou willen veranderen, het ene al wat belangrijker dan het andere.
De vraag waarom verandering zo moeilijk is, houdt me al een tijdje bezig.
Er moet een evolutionair voordeel verbonden zijn aan het behouden van de status quo.
Voor onze hersenen heeft het opmerken van gevaar steeds voorrang op het zien van een opportuniteit. Verandering betekent onzekerheid. Onzekerheid betekent ‘gevaar!’.
Het is dus logisch dat we liever bij het oude, vertrouwde blijven dat, hoewel misschien niet ideaal, minstens gekend is.
Verandering vraagt inspanning en dit vereist energie. Het resultaat van je inspanning laat zich vaak pas na verloop van tijd voelen. Je moet eerst investeren om op een later moment de vruchten te kunnen plukken. Dit betekent dat verandering in eerste instantie meer kost dan het opbrengt. Hier houden onze hersenen niet van en dus verkiezen we de status quo.
Hoe kan je dit omzeilen?
Het eerste wat je jezelf moet realiseren is het feit dat niet veranderen ook een kostprijs heeft.
Stel je hebt een belangrijke functie als accountmanager van een groot bedrijf. Je houdt niet van half werk en legt de lat voor jezelf en anderen erg hoog. Omdat je moeilijk nee kunt zeggen, wordt jouw stapel werk steeds groter. In het begin heb je er geen probleem mee. Je hebt een verantwoordelijke functie en vindt het niet erg om wat extra werk te verzetten. Langzamerhand sluipt je werk ook je privéleven in. Na verloop van tijd word je een vreemde in je eigen huis. Je bent er bijna nooit en als je er bent, loop je een beetje afwezig rond of val je in slaap in de zetel. Je partner is het beu en stelt je voor een ultimatum. Of je verandert van job, of je mag je boeltje pakken.
Een gebroken huwelijk is de hoge prijs die je betaalt als je niet wil investeren in een betere ‘work-life’ balans. Om je huwelijk te redden, zal je moeten leren grenzen trekken. Ook al lijkt dit moeilijk, de kostprijs van het niet te doen ligt nog veel hoger.
Vaak komen mensen pas in beweging wanneer het kalf half verdronken is. Wanneer ze een verwittiging hebben gehad en de hartfunctie onherstelbaar beschadigd is of wanneer diabetes wordt vastgesteld nadat ze jaren verslaafd zijn geweest aan suiker.
Een chronische ziekte is de prijs is die je betaalt voor het behoud van je ongezonde leefstijl.
Het tweede wat je kan doen is ervoor zorgen dat er geen weg terug is.
Het was niet mijn bedoeling onze huisartsenpraktijk op te geven. Het plan was om de praktijk te hervormen tot een forfaitaire groepspraktijk en nog meer in te zetten op gezondheidsbevordering en preventie. Door samen te werken met andere hulpverleners en kleine groepssessies aan te bieden hoopten we een positief gezondheidseffect te bekomen. Creatieve ideeën waren er genoeg maar de tijd om de hele administratieve rompslomp in orde te brengen en concrete plannen op te stellen was beperkt.
Ik werk al meer dan 20 jaar als huisarts en, net als in het onderwijs, werden we meer en meer bedolven onder de administratieve opdrachten. Dit ten nadele van de tijd die je als arts echt kan investeren in je patiënt. Ik voelde me meer en meer een pop aan een touwtje van de overheid. De vaccinverplichting was enkel het duwtje dat ik nodig had om te beseffen dat het tijd was om mijn schepen te verbranden en een ander pad in te slaan.
Neem de tijd om je eigen leven onder de loep te nemen.
Zijn er dingen die je zou willen veranderen? Zakt de moed al in je schoenen als je er aan denkt?
Kijk wat de status quo je op termijn zal kosten. Is dit het waard? Indien niet, probeer dan elke dag een kleine stap te zetten die je kan volhouden. Van zodra iets een routine geworden is, kost het je minder energie.
Is er een drastische verandering noodzakelijk?
Burn your ships.